Brałam prysznic jak co rano,
Gdy nagle zadzwonił do drzwi
Doręczyciel z Interflory.
Właśnie kwiaty przyniósł mi.
Zarzuciłam kąpielowy
Ręcznik z przodu na ramiona.
Frotka dobrze mnie zasłoni,
Nie jest tak cienka, jak woal.
Otworzyłam drzwi szeroko,
Aż frezjami zapachniało.
Kwiaciarz śmiechem mnie powitał.
Za mną duże lustro stało…
Mój dziewiętnastoletni syn
W chwili szczerości mi wyznał,
Że jego miła jest w ciąży.
Mój synek to już mężczyzna!
Powiedział też, że ma pewność,
Iż to on jest przyszłym ojcem
I wyzwaniu stawi czoła.
Mój syn jest także mołojcem!
Mówił też, że przyszła mama
Ma chorobę weneryczną.
On też chory, ale przecież
Mają opiekę medyczną.
Czy dziecko jest zarażone,
Będą się martwili później,
Bo teraz brak jest pewności
I jeszcze może być różnie.
Jest to problem, lecz nieduży
I nie ma tu nic do rzeczy.
Przecież każdą francę można
Antybiotykiem wyleczyć.
Myślałem, że to mężczyzna
Tak dzielny niczym mołojec.
Jednak muszę zmienić zdanie:
Bardzo głupi. Obydwoje!
Mam fajnego profesora.
Męczy nas matematyką,
Ale kiedyś nieświadomie
Skojarzył się z erotyką.
Chodząc po klasie wyjaśniał,
Że okrąg jest „jakimś zbiorem”,
Lecz uczniów tylko ciekawił
Jego rozpięty rozporek.
Każdemu się może zdarzyć
Taki defekt garderoby,
Ale była jeszcze puenta
I tutaj ją chcę wydobyć.
Nieświadomy sytuacji
Podszedł jeszcze do tablicy.
Narysował kredą okrąg,
Żeby zbiór punktów przećwiczyć.
Potem zrobił krok do tyłu.
Ocenił własny rysunek
I zwrócił się w stronę klasy.
Na twarzy widać frasunek.
Klasa też patrzy na niego.
Wszystko wokoło ucichło.
„Bardzo państwa chcę przeprosić
Za to, że jajo mi wyszło”.
PS.
Muszę tutaj podpowiedzieć
W geometrii niezbyt biegłym,
Że okręgiem jest zbiór punktów
Równo od środka odległych.
Milczenie jest złotem
A mowa miedziakiem,
Gdy bezmyślnie mówisz,
Co jest byle jakie.
Na dukata zmienisz miedziak
Mówiąc wolno, z przekonaniem,
Bo powiedział to, co wiedział
Ten, co myślał przed gadaniem.
Biernik jest wredny,
szczególnie dla kobiet.
Kiedy spytać: „kogo, co?”
Ona ma na sobie.
Gdy ją tak spytać w alkowie,
Jak ona wtedy odpowie?
„Co ?”
– nie za dużo, każdy widzi;
„Kogo ?”
– nie odpowie, bo się wstydzi.
Ten sam wielki, męski brzuch
Jest za duży z przyczyn dwóch:
Ona mówi, że przez piwo
urósł jemu aż tak krzywo.
On zaś twierdzi, że potrzebny
jest mu jako bak na piwo.
Siedemdziesiąt pięć latek mam
Więc nie pójdę na pielgrzymkę.
Zgaszę publiczną Jedynkę,
A najświętszą Jasną Górę
Obejrzę w Telewizji „Trwam”
Lub posłucham przez komórę.
W mieście Łodzi, na Bałutach
Żyła pani Staromiejska.
Jej adres: ulica Zgierska,
Poddasze, izdebka mała.
Sama jedna, nawet wnuka
Nasza staruszka nie miała.
Starsza pani razem z pieskiem
Żyli tam bardzo spokojnie.
Pies ochraniał ją przed giezkiem,
Walczył z natrętem jak żołnierz.
Piesek mały, bo szczeniaczek.
Nie pudelek, nie ratlerek,
Tylko zwykły rotwajlerek,
Co poszczeka i poskacze.
Kilka lat szybko minęło.
Pani S. zdrowia odjęło
A pieskowi sił przybyło.
Było spokojnie i miło.
Przyszedł dzień, gdy pani zmogła.
Siedzieć i chodzić nie mogła.
Nim przytomność utraciła,
Pogotowie wykręciła.
Jedzie „erka” na sygnale.
Nie spieszy się jednak wcale,
Bo sanitariusze wiedzą,
Że przez telefon powiedzą
Komu trzeba i gdzie trzeba,
Że komuś spieszno do nieba.
W końcu jednak dojechali.
Na poddasze się wdrapali,
A tu zawód na nich czeka.
Groźny pies warczy i szczeka!
Oni nie są rakarzami,
Więc nie wiedzą jak psa podejść.
Tylko wiedzą, jak pavulon
Zmienić na forsę za „skórę”.
Muszą więc od jej drzwi odejść,
Bo pies groźny jak tsunami,
Nie da podejść do swojej pani.
Wierny pani aż do końca.
A pani psu nie umarła,
Bo to tylko był ból gardła.
Piesek panią uratował,
Bo… nie wpuścił pogotowia!!!