Bardzo często w ścisłym gronie
Rozgrywamy kalambury.
Czasami bywa wesoło.
Często nastrój jest ponury.
W święta z rodziną chłopaka
Także w kalambury grywam..
Przyszła kolej, by mój luby,
Swoje hasło pokazywał.
Wstał od stołu, wskazał na mnie…
A od razu z naprzeciwka
Jego matka wypaliła:
„Dziwka, na sto procent dziwka”!
A ja chciałem im pokazać
Uczucie, które nas wiąże,
Gdyż hasło do odgadnięcia
Było bardzo piękne: „związek”.
Cztery razy się spóźniłem
W jednym tygodniu do pracy.
Nie usłyszałem budzika.
Powodem nie był też kacyk.
W końcu szef wkurzył się na mnie
I zagroził, że gdy znowu
Spóźnię się chociaż minutkę,
Będzie do zwolnienia powód.
Nigdy się tak nie spóźniałem.
Sam próbowałem wyjaśniać,
Jakim sposobem mój budzik
„Pomógł” mi poczwórnie zaspać.
Testowałem kilka razy.
Zawsze dzwonił prawidłowo.
Czy ze mną coś się nie dzieje?
Już zwątpiłem, daję słowo.
Sam siebie zacząłem podglądać.
Zainstalowałem podgląd,
By przez cała noc notował
Wszystko bez przerw, na okrągło.
Wyjaśniłem tajemnicę.
To mój pies winien wszystkiemu.
Nauczył się budzik ściszać
Bez najmniejszego problemu.
Rano, jak budzik zaczyna
Wydawać piski cichutkie,
On naciska przycisk nosem
Z zamierzonym wcześniej skutkiem.
Moja siostra słynie z tego,
Że zawsze ma cięty humor.
Można rzec, że w słownych żartach
Jest z niej prawdziwy wirtuoz.
Na co dzień mamy z nią problem,
Gdyż wpierw chlapnie, myśli potem.
A jej żarty bardzo często
Nie są dla bliskich bon motem.
Podam przykład, by wykazać
Trafność mego przekonania.
Raz mama rozlała mleko.
Oczywiście miała zamiar
Wytrzeć to, co jest rozlane.
Podtrzymując mleka dzbanek
Wołała na całą chatę,
Że pilnie chciałaby szmatę.
Usłyszała to siostrunia
I choć była znacznie bliżej,
Krzyknęła w moim kierunku:
– Mama cię chce! Chyżo! Chyżej!
Mój tata bardzo mnie kocha.
Często robi mi prezenty.
Zwykle daje bez powodu,
Jednak czasem – dla zachęty.
Dzisiaj poszedł do mej szkoły
Na półroczną wywiadówkę.
Gdy wrócił, dał mi w prezencie
Czyściutką, nową żarówkę.
Milczał. Gdy spojrzał groźnie jak
Ojciec na niegrzeczne dzieci,
Zrozumiałam, że od dziś mam
Jak żarówa wiedzą świecić.
Musiałam kupić dla pieska
Paczkę karmy, bo mój synek
Wyszedł raniutko do szkoły
I zostawił głodną psinę.
Weszłam spokojnie do sklepu,
Ale nie wiem, gdzie jest regał
Z wyżywieniem dla zwierzaków,
Bo dotąd to synek tu biegał.
Spytałam grzecznie sprzedawcę:
− Gdzie mam znaleźć tę „pychotę”?
On na to bardzo uprzejmie:
– Na co ma pani ochotę?
Mam nową, spokojną pracę.
Nie muszę się wiele trudzić.
Sprzątam w miejscu, gdzie przebywa
Wielu niegdyś chorych ludzi.
Ostatnio pod koniec zmiany,
Kiedy miałam iść do domu,
Jeden “pacjent” siadł na łóżku.
Nie był w stanie trzymać pionu,
Więc padł twarzą na podłogę.
Dla mnie to szok bardzo duży.
Chciałam, lecz nie byłam w stanie
W żaden sposób się poruszyć.
Byłam sama, a w dodatku
Nie mogłam głosu wydobyć.
Sytuacja jak z horroru.
Nikt na nią nie jest gotowy.
Żaden by też nie uwierzył,
Nawet ten najbardziej zdrowy,
A dla mnie to była trauma.
Do dziś tkwi we mnie jak odium.
Nie poszłam więcej do pracy
W… przyszpitalnym prosektorium.
Wróciłem z pracy do domu.
Tam Sodoma i Gomora!
Ktoś okradł moje mieszkanie.
Niech tylko złapię bandziora!
Zaglądam we wszystkie kąty
Próbując policzyć straty.
W kuchni na stole szklanka
Z resztką zimnej już herbaty.
Obok niej na małej kartce
Napisano atramentem:
„Zamki chronią tylko wtedy,
Kiedy drzwi macie… domknięte”.
Moja żonka – lekkoduszek
Tak do pracy się spieszyła,
Że drzwi nie całkiem domknięte
Bez sprawdzenia… zakluczyła.
Mama miała koleżankę
Która „była ponad wszystkich”.
Uważała się za lepszą
Nawet od swoich najbliższych.
Jej małżonek to marynarz.
Pływał w stopniu bosmanmata.
To on jej szafę zapełniał
Ciuchami z całego świata.
Miała dostęp do ubiorów
Znacznie lepszych niż krajowe.
Oprócz ubiorów „zza morza”
Szyła także u krawcowej.
Jej największą dumą było
Naturalne futro z lisa.
Takiego nie było nigdzie,
Nawet w najdroższych komisach.
Zawsze patrzyła z pogardą
Na kupujących w „lumpeksie”.
Ona tego typu sklepy
Umieściła na indeksie.
Jednak prawda była taka,
Że bez najmniejszych kompleksów
Chodziła, lecz w innych miastach,
Do lumpeksów i szmateksów.
Wydało się to przypadkiem.
Podczas jednej z takich wizyt
Powiesiła na wieszaku
Ten swój bezcenny rekwizyt.
Przymierzała inne ciuchy.
Wcale się jej nie spieszyło.
Gdy wróciła, po jej futrze
Już nawet śladu nie było.
Zostało szybko sprzedane
Jako fałszywe „jenoty”
Jakiejś nieznanej kobiecie
Na wagę, za parę złotych!
Prowadzę lekcje plastyki
W podstawówce, w młodszych klasach.
Dla grupy zdolnych dzieciaków
Pełnię rolę „mecenasa”.
Bardzo często właśnie z nimi
Spotykamy się po lekcjach
W piątki za zgodą rodziców.
Wie o tym także dyrekcja.
Kiedyś zabrałam swą grupę
Na zajęcia dodatkowe
Do miejskiej Galerii Sztuki
Pokazać im rzeczy nowe.
Przyglądały się zajęciom
Z malarstwa oraz rysunku,
Gdzie trochę starsze dzieciaki
Szkoliły się w tym kierunku.
Rodzice mieli odebrać
Swe dzieci o siedemnastej.
Nikt nie przyszedł. Czekaliśmy
Nawet do dziewiętnastej.
Wyjaśnienie całej sprawy
Ma posmaczek pikanterii,
Gdyż rodzice swoich dzieci
Szukali nie w tej galerii.
W mieście są aż trzy galerie:
Dwie handlowe i „prawdziwa”.
Te dwie pierwsze wszyscy znają,
W trzeciej prawie nikt nie bywa.
Dziś dla większości rodziców
Galeria to ciąg handlowy.
Tam chodzi się na zakupy.
Nie o sztuce są rozmowy.
Kilka lat temu z kumplami
Miałem pojechać na obóz.
Poszliśmy do sklepu w celu
Uzupełnienia zasobów.
Kupiliśmy suchy prowiant,
Napoje na czas podróży
Oraz karty, żeby przy nich
Czas jazdy nam się nie dłużył.
Kiedy staliśmy przy kasie
Nagle mi się przypomniało,
Że „jakieś zabezpieczenie
Bardzo by się nam przydało,
Bo lato, dziewczyny, wiecie…”
Powiedziałem szeptem chyba.
Zanim mi odpowiedzieli
Starsza pani się odzywa:
„Spoko chłopcy. Nie musicie.
Zaufajcie mi, seniorce.
Wasze twarze są najlepszym
Zabezpieczeniem pod słońcem!