Wierszyki zabawnej treści przedstawiające psoty, żarty, psikusy; mają na celu zabawienie czytelnika i ew. wywołanie jakichś skojarzeń, wspomnień itp.
Chciałbym bardzo, by ta lektura wywołała u Czytelnika uśmiech i dobre samopoczucie.
Ażeby się grać nauczyć
Trzeba długo pilnie ćwiczyć.
Ale to jeszcze nie wszystko;
By być instrumentalistą,
To talent też jest potrzebny-
Najlepiej po bliskim krewnym.
Gdy to wszystko masz, to możesz
Zostać nawet wirtuozem!
Kim zostaje ten, co ćwiczył
A instrument w jego rękach
Zamiast śpiewać tylko kwiczy,
Bzyczy, piszczy albo kwęka?
Dla wielu to niepojęte,
On zostaje DYRYGENTEM!
Żył był kiedyś Hammurabi,
Co prawodawstwem się bawił.
Różne stworzył paragrafy,
Miał swoje czynów oceny.
Choć to nie są poematy,
Część z nich dzisiaj cytujemy.
Mamy już swoje kodeksy.
Ale Polska to nie Meksyk
I także nie jest Maroko.
Nie wiem, czy tu nie pobłądzę.
W Polsce popierają, sądzę,
Co w Mezopotamii się działo:
„Ząb za ząb, oko za oko”
To dlaczego pozostało:
Dupa…, dupa za pieniądze?
Sumowanie, to zliczanie,
Zwane także dodawaniem.
Nie można jednak, koledzy,
Tolerować dziś niewiedzy.
Nie można dodać wszystkiego
Bliżej nieoznaczonego.
Można więc dodawać ludzi,
Sumujemy także jabłka.
To nigdy weta nie wzbudzi.
Lecz kiedyś jedna sąsiadka
Powiedziała z przekonaniem:
Nie dodaj kawalerów do panien,
Nie dodawaj chłopców do dziewczynek.
Bo niewiele czasu minie,
Kiedy takie dodawanie
Rozmnażaniem się zostanie.
Zero to jest nic,
Zero to jest pic.
Dodawanie zera
Wyniku nie zmienia.
Gdy zero odejmiesz,
Też się tym nie przejmiesz.
Pamiętaj też, cholero,
Byś nie dzielił przez zero.
Wynik jest nieoznaczony,
Jeszcze mniejszy niż atomy.
Dopisanie kilku zerek
Nawet do lichej jedynki
Zwiększy bardziej wartość liczby
Niż pracochłonne tuningi
Albo najlepszy pokerek.
Przez zero można mnożyć,
Ale to już dopust boży.
Gdyby Bóg przez zero mnożył,
Niczego by nam nie stworzył!
Z jednym wyjątkiem tylko:
Polska Boga pupilką,
Polskę ludzie doceńcie!
Bo w polskim parlamencie
Zera się dzielą i mnożą,
Kiedy… nowe partie tworzą.
Panną byłam, dziecko miałam,
Ale co to, to nie, gadała.
Jak więc wytłumaczyć fakt,
Że musiało być nie tak,
I doszło do owulacji,
A w efekcie prokreacji?
Czy może transport bociana?
Albo główka kapuściana?
Może uważają panie,
Że istnieje pączkowanie?
Człowiek nie jest wiatropylny,
Ale czasem jest omylny,
Bo uwierzył, że seksmisja
Zalewa Polskę jak Wisła.
To jest granda i porubstwo,
To jest powód do biadania,
Kiedy zwykłe dzieworództwo,
Jest dziś formą rozmnażania.
I to najmniej atrakcyjną.
Ludzie! Tak być nie powinno!
Chemia różne zna sposoby
Skracające czas reakcji.
Można rok skrócić do doby
Bez zawiłych perturbacji.
Trzeba tylko znać mediator,
Reakcji katalizator.
Miłość to jest także chemia.
Dla ludzkości to pandemia
Zachorowań od wejrzenia,
Od błysku, czy od olśnienia.
Przy księżyca nowiu właśnie
Często miłość się zaczyna.
Nagle cię gwałtownie trzaśnie
W serducho dobra nowina.
Księżyc jest dla wszystkich ludzi,
U niektórych bojaźń budzi.
Ale dla tych zakochanych
Jest on błyskiem niespodzianym.
On przyspiesza czas reakcji
Przy miłosnej fascynacji.
Sam w niej udziału nie bierze.
On, ten milczący mediator,
Miłości katalizator.