Spisane wierszem krótkie opowieści osób, które przeżyły różne (smutne, wesołe, dziwne czy krępujące) zdarzenia i publicznie podzieliły się tymi faktami. Dotyczą osób w różnym wieku, różnego statusu społecznego, czy materialnego. Zdarzyły się także w różnych miejscach i czasie. Tymi tematami zająłem się w roku 2013/14.
Mój tata bardzo mnie kocha.
Często robi mi prezenty.
Zwykle daje bez powodu,
Jednak czasem – dla zachęty.
Dzisiaj poszedł do mej szkoły
Na półroczną wywiadówkę.
Gdy wrócił, dał mi w prezencie
Czyściutką, nową żarówkę.
Milczał. Gdy spojrzał groźnie jak
Ojciec na niegrzeczne dzieci,
Zrozumiałam, że od dziś mam
Jak żarówa wiedzą świecić.
Musiałam kupić dla pieska
Paczkę karmy, bo mój synek
Wyszedł raniutko do szkoły
I zostawił głodną psinę.
Weszłam spokojnie do sklepu,
Ale nie wiem, gdzie jest regał
Z wyżywieniem dla zwierzaków,
Bo dotąd to synek tu biegał.
Spytałam grzecznie sprzedawcę:
− Gdzie mam znaleźć tę „pychotę”?
On na to bardzo uprzejmie:
– Na co ma pani ochotę?
Mam nową, spokojną pracę.
Nie muszę się wiele trudzić.
Sprzątam w miejscu, gdzie przebywa
Wielu niegdyś chorych ludzi.
Ostatnio pod koniec zmiany,
Kiedy miałam iść do domu,
Jeden “pacjent” siadł na łóżku.
Nie był w stanie trzymać pionu,
Więc padł twarzą na podłogę.
Dla mnie to szok bardzo duży.
Chciałam, lecz nie byłam w stanie
W żaden sposób się poruszyć.
Byłam sama, a w dodatku
Nie mogłam głosu wydobyć.
Sytuacja jak z horroru.
Nikt na nią nie jest gotowy.
Żaden by też nie uwierzył,
Nawet ten najbardziej zdrowy,
A dla mnie to była trauma.
Do dziś tkwi we mnie jak odium.
Nie poszłam więcej do pracy
W… przyszpitalnym prosektorium.
Wróciłem z pracy do domu.
Tam Sodoma i Gomora!
Ktoś okradł moje mieszkanie.
Niech tylko złapię bandziora!
Zaglądam we wszystkie kąty
Próbując policzyć straty.
W kuchni na stole szklanka
Z resztką zimnej już herbaty.
Obok niej na małej kartce
Napisano atramentem:
„Zamki chronią tylko wtedy,
Kiedy drzwi macie… domknięte”.
Moja żonka – lekkoduszek
Tak do pracy się spieszyła,
Że drzwi nie całkiem domknięte
Bez sprawdzenia… zakluczyła.
Mama miała koleżankę
Która „była ponad wszystkich”.
Uważała się za lepszą
Nawet od swoich najbliższych.
Jej małżonek to marynarz.
Pływał w stopniu bosmanmata.
To on jej szafę zapełniał
Ciuchami z całego świata.
Miała dostęp do ubiorów
Znacznie lepszych niż krajowe.
Oprócz ubiorów „zza morza”
Szyła także u krawcowej.
Jej największą dumą było
Naturalne futro z lisa.
Takiego nie było nigdzie,
Nawet w najdroższych komisach.
Zawsze patrzyła z pogardą
Na kupujących w „lumpeksie”.
Ona tego typu sklepy
Umieściła na indeksie.
Jednak prawda była taka,
Że bez najmniejszych kompleksów
Chodziła, lecz w innych miastach,
Do lumpeksów i szmateksów.
Wydało się to przypadkiem.
Podczas jednej z takich wizyt
Powiesiła na wieszaku
Ten swój bezcenny rekwizyt.
Przymierzała inne ciuchy.
Wcale się jej nie spieszyło.
Gdy wróciła, po jej futrze
Już nawet śladu nie było.
Zostało szybko sprzedane
Jako fałszywe „jenoty”
Jakiejś nieznanej kobiecie
Na wagę, za parę złotych!
Prowadzę lekcje plastyki
W podstawówce, w młodszych klasach.
Dla grupy zdolnych dzieciaków
Pełnię rolę „mecenasa”.
Bardzo często właśnie z nimi
Spotykamy się po lekcjach
W piątki za zgodą rodziców.
Wie o tym także dyrekcja.
Kiedyś zabrałam swą grupę
Na zajęcia dodatkowe
Do miejskiej Galerii Sztuki
Pokazać im rzeczy nowe.
Przyglądały się zajęciom
Z malarstwa oraz rysunku,
Gdzie trochę starsze dzieciaki
Szkoliły się w tym kierunku.
Rodzice mieli odebrać
Swe dzieci o siedemnastej.
Nikt nie przyszedł. Czekaliśmy
Nawet do dziewiętnastej.
Wyjaśnienie całej sprawy
Ma posmaczek pikanterii,
Gdyż rodzice swoich dzieci
Szukali nie w tej galerii.
W mieście są aż trzy galerie:
Dwie handlowe i „prawdziwa”.
Te dwie pierwsze wszyscy znają,
W trzeciej prawie nikt nie bywa.
Dziś dla większości rodziców
Galeria to ciąg handlowy.
Tam chodzi się na zakupy.
Nie o sztuce są rozmowy.
Kilka lat temu z kumplami
Miałem pojechać na obóz.
Poszliśmy do sklepu w celu
Uzupełnienia zasobów.
Kupiliśmy suchy prowiant,
Napoje na czas podróży
Oraz karty, żeby przy nich
Czas jazdy nam się nie dłużył.
Kiedy staliśmy przy kasie
Nagle mi się przypomniało,
Że „jakieś zabezpieczenie
Bardzo by się nam przydało,
Bo lato, dziewczyny, wiecie…”
Powiedziałem szeptem chyba.
Zanim mi odpowiedzieli
Starsza pani się odzywa:
„Spoko chłopcy. Nie musicie.
Zaufajcie mi, seniorce.
Wasze twarze są najlepszym
Zabezpieczeniem pod słońcem!
Kontrolerzy są rozliczni.
Jedni grzeczni i spokojni,
Drudzy z brakami kultury,
Inni do wszystkiego zdolni.
Miałem kiedyś tę możliwość
Spotkać duet kontrolerów,
Których już znało pół miasta
Z robionych przez nich numerów.
Scenka była wręcz stylowa.
Obok mnie siedziała pani,
Którą za nadmiar urody
Dokładnie kontrolowali.
Od razu ją obrzucili
Drwiącymi epitetami
I nawet się posunęli
Do popychania rękami.
Lecz ona całkiem spokojnie
Sięgnęła do swej torebki
Wyciągając coś w rodzaju
Saszetki albo sakiewki.
Pokazała to z uśmiechem
Uprzejmie przepraszającym,
Że w środku jest nieporządek
Bardzo kompromitujący.
Były tam pliki biletów
Rzeczywiście skasowanych.
Kontrolerzy patrzą na to
Z lekkim grymasem przygany.
Zaczęła szukać biletu
Koniecznie z właściwą datą
Zerkając na nich spod oka
Ciekawa, co oni na to…
Dwa „kanary” już są pewni,
Że pani nie ma biletu,
A twierdzenie, że posiada
To tylko przejaw tupetu.
Odebrali jej saszetkę.
Każdy bilecik sprawdzali,
Ale tego jedynego
Pechowo nie odszukali.
Pani patrzyła z ukosa
Spokojnie, bez drgnienia powiek
Jak szukają „w stogu siana
Igły” spoceni panowie.
Kiedy już wszystkie sprawdzili,
Pani wyjęła z kieszeni
Ten „zaginiony”, właściwy.
I tak skończyła happening.
Mój dziadek ma małą działkę
I więcej czasu niż młodzi.
Sam remontował swój domek
I płotek, by nikt nie wchodził.
Ten płotek jest prowizorką,
Na nowy musi poczekać.
Jednak sąsiad z działki obok
Rozpoczął bardzo narzekać:
Że nieładny, za wysoki,
Zrobiony całkiem bez kunsztu.
Psuje wygląd otoczenia
I w ogóle brak mu gustu.
Największy jednak był zarzut,
Że ten płot na drogę „wchodzi”.
Powiadomił władzę gminy,
Niech sprawdzi, co mu to szkodzi?
Przyjechało kilku panów.
Pomierzyli, odjechali.
Przy okazji także inne
Pomiary tam wykonali.
Sąsiad miał rację, ponieważ
Według panów geometrów
Płotek dziadka „właził” w drogę
Aż o dziesięć centymetrów.
Dodatkowo, przy okazji,
Mierniczy także stwierdzili,
Że dwaj dziadkowi sąsiedzi
Też źle płoty postawili.
Byli to: sąsiad, co skarżył
I jego szwagier cioteczny.
Urząd Gminy dla nich wszystkich
Jednakowo był skuteczny.
Wszyscy dostali decyzje
Ostatecznie stanowiące,
By ogrodzenie rozebrać
Przez najbliższe dwa miesiące.
Ten sąsiad, który był doniósł,
Ma płot nowy, betonowy,
Z kutymi w stali wrotami
Na dwóch słupach granitowych.
Szwagier swój płot wymurował,
Każdą cegiełkę fugował.
Brama to dzieło snycerskie,
Współczesna sztuka ludowa!
Jakie będą nowe płoty
Jeszcze nie bardzo wiadomo.
Obaj z dziadkiem jedno wiemy,
Że to był kosztowny donos.
Pracuję w domu opieki.
Opiekuję się chorymi.
Bywa ciężko, ale czasem
Znajduję w ludziach optymizm.
Dzisiaj już po raz kolejny
Musiałam podcierać dziadka,
Który znów trochę popuścił.
A dlaczego? To zagadka!
Przecież to pacjent „chodzący”.
Zawsze sam szedł do łazienki,
A po drodze przy okazji
Podrywał zdrowsze „panienki”.
Byłam zaniepokojona
Pogorszeniem jego stanu.
Czyżby to był pierwszy objaw
Niedyspozycji organów?
Zapytałam, czy się smuci
Z tej bardzo nagłej odmiany
Odparł, że on bardzo lubi
Kiedy my go „tam” smyramy.