Spisane wierszem krótkie opowieści osób, które przeżyły różne (smutne, wesołe, dziwne czy krępujące) zdarzenia i publicznie podzieliły się tymi faktami. Dotyczą osób w różnym wieku, różnego statusu społecznego, czy materialnego. Zdarzyły się także w różnych miejscach i czasie. Te wierszyki spisałem w 2017 /18 roku.
Mama mi się poskarżyła,
Że „krokomierz” w Jej smartfonie
Jest kompletnie do niczego,
Oszukuje Ją… świadomie!
Pokazuje jej codziennie
Tylko dystansu ułamek,
A na pewno chodzi więcej,
Niż na to, wskazują dane.
Dziś dla próby chodziliśmy
Drogą polną, dosyć krętą.
Gdy wróciliśmy, przed domem
Prosiłem Ją o …telefon.
Na co Ona dość zdziwiona:
„On leży na szafce w domu,
Bo gdy idę z psem na spacer,
Nie zabieram telefonu”.
Przed Świętami Wielkanocy
Robiłam porządki w domu.
W tym roku sama zostałam,
Nie mam zlecić ich nikomu.
Kiedyś mąż mi zawsze pomógł,
Bo córcia przecież za mała.
Małżonek jest ciągle w pracy.
W domu tylko z Nią zostałam.
W Wielką Środę po południu
Prawie wszystko wysprzątałam
Żeby móc powiedzieć „Koniec”
Tylko podłoga została.
Wzięłam się za zamiatanie.
Wtedy córcia zapytała:
„Mamo, czy Ci mogę… pomóc?
Będę bardzo się starała.”
Więc z radością się zgodziłam.
Patrzyłam, jak Moja Mała
Bardzo szybko, jak na dziecko,
Podłogę pozamiatała.
A na koniec drobne śmieci
Pod szafkę podmiotła szczotką
I patrząc dumnie wokoło
Uśmiechała bardzo słodko.
Próbowałam Ją powstrzymać,
Ale zaprotestowała,
Bo Ją tak tatuś nauczył
U taty będzie… słuchała.
Szef miał kiedyś kłopot w domu.
Nie miał z kim dziecka zostawić,
Więc przyszedł z córką do pracy,
No i musiał ją ktoś bawić.
Akurat trwało spotkanie.
Mocno wystraszone dziecko
Dano pod moją pod opiekę,
Bym… zajęła Ją bajeczką.
Byłam jedyną kobietą
Wśród kilkunastu facetów.
Zagadałam do dziewczynki
Nie oszczędzając… uśmiechów.
Siedziała cichutko przy mnie
Ssąc paluszek wystraszona.
Żeby jakoś ją rozruszać
Objęłam ją wpół rękoma
I powiedziałam, że ja też,
Kiedy byłam jeszcze mała,
Podobnie jak ona teraz
Ciągle swe paluszki ssałam.
Rozbroiła mnie pytając,
Czy tak samo robię nadal.
Odpowiedziałam że już nie,
Bo to dość wstydliwa sprawa.
Chwilę później już nie było
Mi do śmiechu, bo ta mała
Z wielkim zdziwieniem w głosiku
Głośnym „szeptem” zapytała:
„To co teraz lubisz possać”?
Sondowała dalej sprawę…
Cenne były miny panów
Chcących zachować powagę.
Kupowałem jakieś farby
W magazynie budowlanym.
Gdy wyjeżdżałem z parkingu
Zatrzymał mnie koło bramy
Facet razem z grupką pieszych,
Żebym im ustąpił przejścia,
Bo im się cholernie spieszy.
Chociaż tam nie było „pasów”,
By ich przepuścić, stanąłem.
Wśród pieszych był gość z donicą –
Znany mi z młodości Ziomek!
Często kiedyś robiliśmy
Sobie i innym psikusy.
Te nawyki do starości,
Pozostają w męskiej w duszy.
On też rozpoznał mą gębę
I tak jak wtedy udawał,
Że rzuci we mnie … donicą, –
Taki z dawnych czasów kawał.
A donica była ciężka,
Dosyć masywna, z kamionki.
U człowieka w naszym wieku
Już nie takie silne członki.
Nie utrzymał jej ciężaru
I faktycznie ją… wyrzucił.
Dobrze, że nie trafił w auto,
Ale tylko się przewrócił.
Śmiechom nie było końca, bo
Zabrałem Ziomka do knajpy.
Samochód został w garażu.
Niejeden popłynął karpik…
Spotykałem się z laseczką
Uzależnioną od kompa.
Mam na myśli głównie gierki,
To jej uwagę zaprząta.
Zarywała noce, a w dzień
Uciekała nawet z lekcji,
Żeby grać wszędzie, we wszystko
Bez żadnej choćby selekcji.
Czasu dla mnie to zazwyczaj
Tylko troszkę znajdowała.
Nawet nie wiedziałem tego,
Że z matmy grozi jej „pała”.
Oświeciła mnie dopiero
Jej matka, gdy na ulicy
Zaczęła mnie parasolką
Po plecach i głowie ćwiczyć.
Wydzierała się, że to ja
Zniszczyłem życie jej córce,
Bo przeze mnie na cenzurce
Będzie mieć „dwójkę na dwójce”!
Dziewczyna jej nakłamała,
Że mam cholerną depresję
I to z mojego powodu
Ciągle opuszczała lekcje,
Bo…
tylko na nią mogłem liczyć.
Ona za nic w świecie, nigdy
Nie mogła dopuścić, żebym
Sam sobie nie zrobił … krzywdy.
Mam ciotunię, siostrę Mamy.
Niestety, jest dosyć tęga.
Dzieciaki Ją bardzo lubią.
Gdy przyjdzie, zawsze jest rejwach!
Przeszła ciężką operację
Skrzywionego kręgosłupa.
Dzięki stabilizatorom
Może z trudem się poruszać.
Żyje sama. Mimo chorób
Bardzo często nas odwiedza.
Cierpi na ciężką skoliozę,
Która bardzo Jej dolega.
Długo chodziła w gorsecie.
Potem przeszła operację.
Przykręcono jej śrubami
Jakąś tytanową blaszkę,
Dzieciaki się dowiedziały,
Że ciocia ma „śrubki w pleckach”.
Zadziałała, jak to bywa,
Prosta wyobraźnia dziecka.
I gdy ciocia po raz pierwszy
Ze „śrubami” przyszła do nas,
Dzieci zaraz chciały sprawdzić
Czy naprawdę Ona to ma.
Wykombinowały sobie
Nową zabawę na wieczór:
Każde chciało jako pierwsze
„Przyssać” magnes do… Jej pleców.!
Mam dosyć sporą nadwagę,
Chociaż nadmiernie nie jadam.
Może zbyt mało się „ruszam”,
Bo czas „tracę” na wykładach.
Naprawdę nie jem zbyt dużo.
W przerwie wykładów – kanapkę,
Szklankę soku marchwiowego
Lub jarzynową sałatkę.
Gdy muszę zjeść coś na mieście,
To idę do McDonalda.
Zwykle wybieram McZestaw:
Wołowina i musztarda.
Nie jadam frytek, kiełbasek,
Klusek i innych pokarmów
Kalorycznych ponad miarę.
Nawet nie jadam… bananów!
Ten reżim rządzi mym życiem.
Jem malutko, choć bym chciała
Zjeść tyle, co inni jedzą,
A w tłuszczyk nie obrastała.
Ostatnio przeszłam kurację,
Na szczęście niezbyt przewlekłą,
Lecz leki wywoływały
Oskomę gwałtowną, wściekłą!
W efekcie działań ubocznych
Mam nasilony apetyt.
Po dwóch dniach takiej kuracji
Czułam, że tyję niestety.
Dzisiaj, nim się obejrzałam,
Zeżarłam cały McChicken,
No i do tego podwójną
Porcję sosu i McFrytek!
Miałam schowane na później
W torebce ciasto tortowe.
Też je wrąbałam „po drodze”
Nie zważając, że niezdrowe.
Później już, gdy w cukierni
Chciałam dokupić ciasteczek,
Doszło do mnie, że za chwilę
Co osiągnęłam, zniweczę.
Muszę zawiesić kurację
I poprosić dietetyka,
Żeby z lekarzem uzgodnił,
Jakie lekarstwo mam łykać!
Mieszkamy w dość dużym mieście.
Nazwa jest tu bez znaczenia.
Ale zdradzę to, że u nas
Rządzi niepodzielnie… „Chemia”!
Ludzie nieźle zarabiają.
Widać to na każdym kroku.
Ponoć ponad dwa tysiące
Aut przybyło w zeszłym roku!
Ja z mężem też mamy auto.
Nie jest nówką, lecz na chodzie.
Jeździmy wszędzie, gdzie chcemy.
Zdarza się to prawie co dzień.
On prowadzi, ja „kieruję”,
Nie muszę mieć prawa jazdy.
Kierowanie jest trudniejsze,
Za kółkiem usiądzie… każdy.
Kiedyś niedaleko domu
Karambol blokował przejazd.
Nie było drogi do chaty.
Pojawiła się nadzieja,
Gdy mąż stwierdził, że na pewno
Dotrze do domu objazdem,
Którym kiedyś często jeździł.
Przysięgał, że mówi prawdę!
Mimo mojej kontestacji
Uparł się i ruszyliśmy.
Wśród pól jechało się nieźle,
Ale gdy w las wjechaliśmy,
„Na amen” zakopał się w piach.
Koła ugrzęzły po osie.
W sypkim piasku buksowały
Jak motocykl w motocrossie.
Jednak, gdy „na amen” utknął,
To przyznał tym razem szczerze,
Że jeździł tędy dość często,
Ale tylko na… rowerze.
Teściowie kupili domek
W cenie „super okazyjnej”.
Chcieli bym pomógł w remoncie,
Przyjąłem to zaproszenie.
Nie widziałem tego domku,
Więc byłem zaciekawiony,
Jakiego remontu wymaga
Nabytek rodziców żony.
Wziąłem klucze, pojechałem.
Od razu wpadła mi w oczy
Strasznie tandetna tapeta.
Zanim pomyślałem o czymś
Zdarłem ze ścian to paskudztwo.
A potem się okazało
Że teść, żeby ja przykleić,
Zmarnował niedzielę… Całą!
Poszłam z facetem do sklepu.
Za ladą była „Ta Była”.
Dla Niego to zaskoczenie.
Nie wiedział, że tu „robiła”.
Dla niej także niespodzianka,
Że On spotyka się z kimś.
Dla mnie, że są wciąż małżeństwem,
Także nie przyszło na myśl.
Gdybym wiedziała, że jeszcze
Oni nie są po rozwodzie,
To bym się nie wpakowała
Jako trzecia w tę „trylogię”!