Spisane wierszem krótkie opowieści osób, które przeżyły różne (smutne, wesołe, dziwne czy krępujące) zdarzenia i publicznie podzieliły się tymi faktami. Dotyczą osób w różnym wieku, różnego statusu społecznego, czy materialnego. Zdarzyły się także w różnych miejscach i czasie. Tymi tematami zająłem się w roku 2013 i kontynuuję do dziś. Pierwszy zbiorek zatytułowany “Traumatyczne Przeżycia” publikuję jako pierwszy. Pozostałe będą zamieszczane sukcesywnie. Zapraszam do lektury i proszę o komentarze. JP.
Zostałam nagle bez pracy.
Musiałam poszukać nowej.
Żeby zwiększyć swoje szanse
Musiałam działać… „sposobem”.
CV trzeba było zmienić,
Aby być konkurencyjną,
Inaczej na wolne miejsce
To innych do pracy przyjmą.
Pokazałam CV mamie,
Potem swemu chłopakowi
I na koniec Mariuszowi –
Swemu dobremu kumplowi.
Zgłosili drobną uwagę
Mówiąc mi, że szanse zwiększę,
Jeżeli usunę z CV
Swoje „dowodowe” zdjęcie.
Moja mama od już „od wieków”
Jest w szpitalu pielęgniarką.
Obecnie, choć sama w latach,
Pomaga w chorobie „dziadkom”.
Nie chodzi o moich przodków,
Ale chorych, starszych ludzi.
To jest dla Niej ciężka praca,
Bo rzadko starsi są… chudzi.
Czasem jednak coś „lżejszego”
Trafi się niespodziewanie.
Nie chodzi o wagę, ale
Niezwyczajne zachowanie.
Właśnie kiedyś na „Geriatrię”
Przyjęto starszego pana.
Był artystą, a artyści
Mają dziwne zachowania.
Miał wielki talent plastyczny.
A kiedy coś narysował,
Widzom szczęka opadała,
Tak potrafił… zaczarować.
Jego problemem było, że
Postępował tak jak wariat.
Sam nie wiedział jaki będzie
Jego postępowania wariant.
Gdy już fizycznie był zdrowy,
To miał zostać przewieziony
Z powrotem do „psychiatryka”,
Gdzie był dotychczas leczony.
Znów się pochwalił talentem
By pożegnać się z „dziadkami”.
Narysował na podłodze
Kwiatka… swymi odchodami!
Spotykałem się z laseczką
Uzależnioną od kompa.
Mam na myśli głównie gierki,
To jej uwagę zaprząta.
Zarywała noce, a w dzień
Uciekała nawet z lekcji,
Żeby grać wszędzie, we wszystko
Bez żadnej choćby selekcji.
Czasu dla mnie to zazwyczaj
Tylko troszkę znajdowała.
Nawet nie wiedziałem tego,
Że z matmy grozi jej „pała”.
Oświeciła mnie dopiero
Jej matka, gdy na ulicy
Zaczęła mnie parasolką
Po plecach i głowie ćwiczyć.
Wydzierała się, że to ja
Zniszczyłem życie jej córce,
Bo przeze mnie na cenzurce
Będzie mieć „dwójkę na dwójce”!
Dziewczyna jej nakłamała,
Że mam cholerną depresję
I to z mojego powodu
Ciągle opuszczała lekcje,
Bo…
tylko na nią mogłem liczyć.
Ona za nic w świecie, nigdy
Nie mogła dopuścić, żebym
Sam sobie nie zrobił … krzywdy.
Mam otwarte okno i wciąż
Obserwuję zwykłe… wróble,
Jak swobodnie podlatują,
Gdy ja muszę siedzieć w gó*nie!
Zamknięty na kwarantannie
Tkwię tu jak kołek i gadam;
Z rodzoną mamą przez Skype’a
Dziś już drugi raz rozmawiam.
Pod sam koniec tej pogwarki
Rozwinął się taki dialog:
– Czekaj, znowu się pociąłeś?
– No i co… Ale mi halo!
– Przecież widać wszystkie ślady,
Nie możesz czekać na koniec?
– Już się powstrzymać nie mogłem
Mimo, że nie są ostrzone!
– Jakoś wytrwaj kwarantannę,
Albo zrób to jak należy,
Bo nie mogę na to patrzeć.
Twój wygląd zaczął mnie mierzić!
Wnerwiła mnie ostatecznie,
Więc żeby mnie nie widziała
Wyłączyłem sesję Skype’a.
Wtedy… usłyszałem hałas!
To sąsiadki tuż przy płocie
Gadały jedna do drugiej:
– Słyszysz, Basia? Nie uwierzysz
Temu spod „dwójki” przydługie
Siedzenie samemu w domu.
Żyły se tnie, a ta matka
Jeszcze jego dopinguje…
Przecie to jest jakaś jatka!
– Powiedz patologia, chociaż
Jeszcze nie widziałam, by brał.
Czy przez tego ko-wirusa
Narkomanem on się stał?
No cóż… Nie umiem sam sobie
Obcinać włosów na głowie,
A więc może powinienem
Zostawić swoje „sitowie”
I zaczekać, aż otworzą
Wszystkie fryzjerskie salony?
Nie uśmiecha mi się wcale
Na łyso być ogolonym.
Czy przez ploteczki sąsiadek
Będę bardzo popularny?
Tego na pewno się dowiem,
Jak już wyjdę z kwarantanny.
Moja „kochana” mamunia
Wparowała nam do domu
Bez najmniejszej zapowiedzi
Nie po to, żeby nam pomóc,
Ale by „posiedzieć z nami
Przy kawce choćby przez kwadrans
I pogadać o rodzinie
Spokojnie, bez żadnych zadrażń”.
Powiedziała, że nie chciała
Na bezduszność się narazić
I nie wstąpić choć na chwilkę,
Bo mogłaby nas… obrazić.
Gdybyśmy się dowiedzieli,
Że w tej okolicy była,
To za złe byśmy jej mieli
To, że nas nie odwiedziła.
Potem siedziała przez bite
Trzy godziny żeby „spytać”,
Czy czasem pomiędzy nami
Coś niebezpiecznie nie zgrzyta.
Przecież od przeszło pół roku
Jesteśmy w stanie małżeńskim
Nie licząc życia „na łapę”
W dosyć długim… narzeczeństwie.
Obowiązkiem każdej żony
Jest danie „nowego życia”.
Tu zerknęła na syneczka:
„Oj lichy z Ciebie kobiciarz”!
Potem wzięła mnie pod ramię
I tak, by jej syn nie słyszał,
Orzekła, że to przeze mnie,
Bo ja jestem „baba licha”!
Każda mężatka powinna
Kusić swojego mężczyznę,
Żeby w łóżku, „jak Bóg każe”,
Odrabiał „swoją pańszczyznę”.
Taka właśnie jest instrukcja,
Co od swej matki dostała:
Dzięki niej „powiła” synka,
Z którym to ja będę spała.
Tę perorę zakończyła
Pouczeniem tylko dla mnie:
„Atak na jego plemniki
Przygotuj bardzo starannie.
Gdy chcesz, by Twoja macica
Nie była pusta jak bęben,
Pomaluj usta i oczy.
Wtedy „branie” będzie pewne”.
Chodzę na kurs językowy.
Poznałam na nim faceta
Dowcipnego, rozumnego,
O greckim imieniu… Stefan.
Już od początku czułam, że
Dogadujemy się świetnie
Oczywiście, że po polsku,
Ale bez świadków, dyskretnie.
Nikt tego nie zauważył,
Gdyż ja swe uczucia kryłam.
Ale z czasem tak się stało,
Że się Nim… zauroczyłam.
Wyobraźcie sobie, proszę,
Jak zabiło mi serducho,
Kiedy Stefek po zajęciach
Wybąknął mi szeptem na ucho,
Że świetna jest ze mnie babka,
Że z nikim się jeszcze jemu
Tak świetnie nie rozmawiało…
I to bez żadnych problemów!
Potem dodał troszkę głośniej
Z grymasem prawie radosnym
To, że nawet jego chłopak
Jest o mnie bardzo… zazdrosny!
Marzyłam o tatuażu
Jeszcze w szkole, przed maturą.
Dopiero, gdy byłam studentką
To pragnienie się ziściło.
Gdy już zebrałam forsiaki,
Poszłam do tatuażystki –
Uznanej w „sferach studenckich”
Fachowej dziaro-artystki.
To było pierwszy raz w życiu.
Chociaż się denerwowałam,
Na zrobienie tatuażu
Jednak się zdecydowałam!
Po rozpoczęciu zabiegu
Uspokoiłam się troszkę.
Przecież zaraz będę miała
Wytatuowaną… broszkę!
Po chwili „operatorka”
Zaklęła cicho pod nosem.
Usłyszałam, więc się pytam:
„Czyżby coś złego stało się”?
„To nic złego, to drobiażdżek.
Poprawię, nie będzie widać”…
I ponownie rozpoczęła
Tusz pod skórę mi wstrzykiwać.
Przez prawie dwadzieścia minut
Pogawędziłyśmy sobie.
Nagle krzyknęła; „No pięknie,
Dzisiaj już nic z tym nie zrobię”!
Tak się przejęłam, że nagle
Złapał mnie napad histerii,
Że znów będę długo czekać
Na jakiś odległy termin!
Wtedy śmiejąc się przyznała,
Że to tylko „taki kawał”,
Który wszystkich nowicjuszy
Przyprawia prawie o zawał.
Miałam kłopot z Internetem.
Ciągle w nim coś szwankowało.
Albo głos był niewyraźny
Bądź też obrazem „kiwało”.
Wykręciłam infolinię,
Ale konsultant nie pojął
O co mi właściwie chodzi,
Lecz obiecał że… „dostroją”.
Gdy pół godziny minęło,
A nic się nie poprawiło,
Zadzwoniłam z pretensjami,
Że nadal Sieci nie było.
Wyjaśnił mi, że usterka
Musi być w mym komputerze.
Mocny jest sygnał „wejścia”, więc
Modem sygnału nie bierze.
Tłumaczył mi co mam zrobić,
Żeby przetestować łącze,
Czy nie gubią się „pakiety”,
Bo to może być najgorsze.
Wykonywałam co kazał.
Ale wciąż się denerwował!
Gdy coś znów zrobiłam nie tak,
To kazał robić od nowa.
Po kwadransie ciągłych starań
Pozostających „bez echa”
Zapytał, czy nie ma w domu
Jakiegokolwiek… faceta!
Wkurzył mnie jego szowinizm,
A więc wetknęłam słuchawkę
Ośmioletniemu wnuczkowi,
Który właśnie „wpadł” do babki.
Po niecałych trzech minutach
Internet działał „jak złoto”.
Teraz wiem po co są wnuki:
Bo Wnuki są właśnie po to!
Mam ciotunię, siostrę Mamy.
Niestety, jest dosyć tęga.
Dzieciaki Ją bardzo lubią.
Gdy przyjdzie, zawsze jest rejwach!
Przeszła ciężką operację
Skrzywionego kręgosłupa.
Dzięki stabilizatorom
Może z trudem się poruszać.
Żyje sama. Mimo chorób
Bardzo często nas odwiedza.
Cierpi na ciężką skoliozę,
Która bardzo Jej dolega.
Długo chodziła w gorsecie.
Potem przeszła operację.
Przykręcono jej śrubami
Jakąś tytanową blaszkę,
Dzieciaki się dowiedziały,
Że ciocia ma „śrubki w pleckach”.
Zadziałała, jak to bywa,
Prosta wyobraźnia dziecka.
I gdy ciocia po raz pierwszy
Ze „śrubami” przyszła do nas,
Dzieci zaraz chciały sprawdzić
Czy naprawdę Ona to ma.
Wykombinowały sobie
Nową zabawę na wieczór:
Każde chciało jako pierwsze
„Przyssać” magnes do… Jej pleców.!
Obchodziliśmy „Śmigusa”
Z naszymi dziećmi w najlepsze
Polewając się wzajemnie
Po ubraniach, nie w powietrze.
Gdy zabawa w pełni trwała,
Policja w drzwi zapukała,
Bo ktoś zgłosił, że mieszkaniu
Mym dzieciom krzywda się działa.
Któryś sąsiad ten „fakt” zgłosił
Słysząc krzyki: „Tatusiu, nie”!
„Mamo, broń nas!”, czy „Ratunku!”
To oczywiście rozumiem,
Ale nie przypuszczałem, że
Ktoś mógłby uznać mnie draniem,
Który mógłby własne dzieci
Skrzywdzić przez molestowanie.