Spisane wierszem krótkie opowieści osób, które przeżyły różne (smutne, wesołe, dziwne czy krępujące) zdarzenia i publicznie podzieliły się tymi faktami. Dotyczą osób w różnym wieku, różnego statusu społecznego, czy materialnego. Zdarzyły się także w różnych miejscach i czasie. Tymi tematami zająłem się w roku 2015.
Dzisiaj rano mój znajomy
Wysłał mi link, który znalazł
Na jakimś portalu „łóżkowym”
Z adnotacją: „otwórz zaraz” .
Nudziłem się, więc zajrzałem.
Losowo wybieram profile.
Za trzecim kliknięciem trafiłem
Na znajomą mi… dziewczynę.
Dla niej przed dwoma „miechami”
Przeprowadziłem się z Łodzi.
Nie wiedziałem, że poza mną
Innych też jeszcze „uwodzi”.
Chodzę na randki z facetem
Męskim, seksownym, wspaniałym,
Który jeszcze, choć dorosły,
Mieszka razem z rodzicami.
Każde z nas mieszka samotnie,
Bez problemu do tej pory.
Gdy chciałam, w jego pokoju
Spędzałam długie wieczory.
Poddasze, które zajmuje
Jest wyposażone, żeby
Mógł tam mieszkać samodzielnie,
Jakby miał takie potrzeby.
Ukochany z rodzicami
Nie wchodzą sobie zbyt w drogę.
Pierwszy raz na noc zostałam
Nie pytając Ich, czy mogę.
Rano spytał mnie kochany,
Czy chcę śniadanie do łóżka.
Bardzo chętnie się zgodziłam
Wcisnąć coś rankiem do brzuszka.
Długo nie czekałam na nie,
Bo facet, myślałam że sam,
Pójdzie zrobić mi śniadanie.
Ale odezwał się… cham
I zawołał gromkim głosem:
Mamo! Przyniesiesz śniadanie
Do pokoju i to migiem!
Jak długo mam czekać na nie!
Faktycznie. Niedługo później
Już nie byliśmy tam sami,
Bo wdrapała się na górę
Jego Mama z kanapkami.
Więcej już tam nie gościłam.
Szukam partnera nie pana.
W domu… panie jemu służą,
Na ulicy… on się kłania!
Nasza córeczka, trzylatka,
Nigdzie się dalej nie ruszy
Bez swego króliczka, który
Ma… poobrywane uszy.
Mnie to wcale nie przeszkadza,
Ale mąż nagle się uparł,
Że to już najwyższy czas, by
W domu zostawał ten pluszak.
Córcia oczywiście nie chce,
Bez swej maskotki wychodzić.
Podsłuchałam w przedpokoju,
Jak cierpliwie mówił Rodzic:
„Jesteś już na tyle duża,
Że na spacer iść mogłabyś
Bez królika, tylko ze mną,
A jego w domu zostawić”.
Dalej pytał, czy widziała,
Żeby wszędzie chodził tato
Ze swą maskotką? A Ona
„Tak” odpowiedziała na to:
I po chwili Mu przyniosła
Tuląc swojego zająca
Argument niepowtarzalny:
Komórkę z pokoju Ojca….
Corocznie mam piękne plony
Pomidorów z mojej grządki.
Spytała o nie sąsiadka,
Kiedy robiłem porządki.
Zainteresowało Ją
Gdzie kupuję swoje krzaczki,
Bo te które ma u siebie,
Wyglądają jak zdechlaczki!
Dałem Jej dokładny namiar
Na ten mój sklep ogrodniczy,
Gdzie od lat kupuję wszystko,
Co tylko Żona zażyczy.
Ale znów w kolejnym roku
Miała jeszcze gorsze plony.
Obraziła się myśląc, że
To był podstęp z mojej strony
Oskarżyła mnie o podstęp,
Żeby znów me pomidory
Wyrosły i plonowały
Bujnie tak jak do tej pory.
I na pewno w tajemnicy
Podlewałem je czymś żrącym,
Bo nie podejrzewała, by
Mógł zrobić to jej ktoś obcy.
Poczułem się obrażony,
Ale chcąc wyjaśnić sprawę
Przebadałem wraz z Nią wszystko,
A efekt tych starań żaden.
Wreszcie mocno zniechęcony
Rwę pomidorowe krzaczki.
Wyszły z ziemi nader lekko.
Nie potrzebowałem graczki!
A tam… doniczki z plastyku,
W których flance pomidorów
Hodowane są na sprzedaż,
A w gruncie rosną do zbiorów.
Okazało się, że pani
Kilka lat je „przesadzała”,
Ale dotąd przedtem nigdy
Z doniczek nie wyjmowała.
Dałem się Żonie namówić
Na zmianę mebli w salonie.
Właściwie to mnie zmusiła
Groźbami, że z nami… koniec!
Wymarzyła sobie zmianę
Tradycji na nowoczesność.
Mają być meble z Ikei.
To ma być nasza współczesność!
Kocham Ją, więc dla Niej zrobię
Więcej, niż rozum pomieści.
Co tam meble stare, nowe.
Na wszystkich chciałbym Ją pieścić!
Pojechałem do Ikei.
Wybrany komplet kupiłem.
Ale zgubiłem paragon.
Po kopię zaraz wróciłem,
Bo magazyn bez WZ[1]-tki
Nie chciał mi wydać ni sztuki.
Musiałem wrócić do sklepu
Po WZ – egzemplarz drugi.
Jak już wszystko „ogarnąłem”,
Wróciłem do magazynu.
Okazało się, że wcześniej
Ktoś mój komplet mebli… wyniósł.
Ze znalezioną WZ-ką
Udał się do magazynu.
Odebrał mebelki za mnie
I nie wiadomo gdzie „zginął”.
Ale złodziej nie przewidział,
Że monitoring jest wszędzie.
Nagrano dokładnie kradzież.
Policja dowód mieć będzie:
Dwie osoby pakowały
„Darmowe” mebelki w aucie.
Można rozpoznać ich twarze
Oraz pełną rejestrację.
Nie było łatwo, lecz Żona
Ma już meble upragnione.
Odnalazłem co zgubiłem:
Błogi spokój, meble, żonę!
[1] WZ – dokument magazynowy (wydanie na zewnątrz)
Mieszkamy na peryferiach.
Dom stoi na skraju lasu.
Jest tutaj spokój, powietrze
I brak… miejskiego hałasu!
Mamy psa, kota i rybki
W oczku, którym się chlubimy.
Dzięki radom Prezydenta
Oszczędzamy wodę – kpimy.
Pies ma budę na podwórku
I w niej cały czas by leżał.
Kot w garażu ma kuwetkę
I przez cały dzień gdzieś biega.
Zawsze wieczorem jest kłopot,
Gdy kot wraca po wojażach,
Bo miauczy głośno pod drzwiami.
Gdy czeka, to się… obraża!
Zwykle garaż jest zamknięty,
Więc otwieram drzwi wejściowe.
Kot przez przedpokój przechodzi
Roztaczając wokół… smrodek.
Następnego dnia, już czysty,
Bo koty same się „myją”,
Znów wybywa na dzień cały
I wraca brudku nie kryjąc.
Żyjemy sobie spokojnie
Z dziećmi oraz zwierzaczkami.
To taka nasza symbioza:
Rozumiemy się, kochamy…
Ja opiekuję się dziećmi.
Mąż się para gospodarstwem.
W tych sprawach to on zarządza
I robi to z dużym znawstwem.
Pandemiczna sytuacja
Naraża wszystkich na stres.
Jego to także dotknęło.
Niestety, tak to już jest.
Żeby jednak czymś się zająć
Wymyśla nowe zajęcie.
Ostatnio uparł się, że zrobi…
Dla naszego kota przejście
We wierzejach garażowych,
By kocisko, gdy zapragnie,
Mogło wejść i wyjść swobodnie.
Tak będzie czyściej i… sprawniej.
Nasz kot – typowy włóczęga
Bardzo lubi się wałęsać.
Że wejście mu niepotrzebne,
Stanął zakład o pół pensa.
Mąż zrobił tak, jak zamierzał.
Wyszło nawet całkiem zgrabnie.
Uchylne drzwiczki gotowe.
Szast-prast, no i po sprawie!
Teraz co dzień czeka na to,
Kiedy kot z przejścia skorzysta.
Żeby zachęcić zwierzaka,
Zawiesił tam koci przysmak!
Minął tydzień od „otwarcia”.
Kot nie przeszedł ani razu.
Ale inni… korzystają
Z noclegu w moim garażu!
Do tej pory weszły „tylko”:
Jeden jeż, dziecko sąsiada,
Dwa koty, ale nie nasze.
Lis się nie zmieścił. Żenada!
Nasz kot, mimo wielu zachęt
Jeszcze z „furtki” nie skorzystał.
Mąż ciągle czeka na niego.
Choć nastała jesień dżdżysta
Nie popędzam męża, ale
Widzę, że Go duma skręca,
Bo niestety przegrał zakład
I będzie mi winien pół pensa!
Było to całkiem niedawno.
Odwiedziła mnie Policja,
By zapytać o mojego
Byłego faceta Zdziśka.
On znów wpadł w jakieś kłopoty,
Co zresztą dla mnie nie nowość.
Chcieli ode mnie wyciągnąć
Na Jego temat choć słowo.
Kiedyś razem mieszkaliśmy
I to co po Nim pozostało
Pokazałem policjantom.
I wtedy się okazało,
Że ja nie wiedziałam o tym,
Choć trzy lata z nim mieszkałam,
Bo daty Jego urodzin
Nigdy dotąd nie poznałam.
Okazało się, że wówczas
Każdy dzień swoich urodzin
Obchodził o miesiąc wcześniej,
Bo w ten właściwy wychodził
I spędzał z żoną i… dzieckiem.
Ze mną w Jego „urodziny”
Siedzieliśmy zawsze w domu
Razem z Jego znajomymi.
Nie wiem czemu policjantów
Nagle zaintrygowały
Fotografie z tych urodzin.
Zabrali mi album cały!
To była moja pamiątka.
Liczę, że mi ją oddadzą,
Lecz chyba wtedy dopiero,
Kiedy Go z kumplami wsadzą.
Mam pod opieką kolegę.
Jest słaby z matematyki.
Z innych przedmiotów osiąga
Zupełnie niezłe wyniki.
Za moją pomoc w „rachunkach”
Płacą mi Jego rodzice.
Zawsze odrabiam z Nim lekcje
I dużo specjalnych ćwiczeń.
Niestety, zawalił sprawdzian.
Rodzice mnie obwinili
Za Jego „niepowodzenie”
W rezultacie mnie… zwolnili!
A ten Głupek to zadanie
W domu ze mną już przećwiczył.
Ale… nie podpisał pracy
I dlatego nie zaliczył!
W czasach licealnych miałem
„Ciapowatego” kolegę.
Kochał się On w koleżance,
Która miała z Niego „zlewę”.
Ciągle z niego żartowała,
Był dla niej wręcz pośmiewiskiem.
Olewała Go publicznie,
Rzekłbym nawet… sadystycznie.
Wciąż dawała Mu nadzieję.
Nigdy „nie” nie powiedziała.
A On cieszył się jak dziecko,
Choć Go wykorzystywała.
Cała klasa miała ubaw,
Gdy Go poniżała wciąż.
On wszystko to dzielnie znosił
I w uczucie do niej grzązł.
W pamięć zapadła mi scenka,
Gdy zapytał Ją nieśmiało,
Czy może z Nią porozmawiać
Chociaż minutkę. Niecałą!
W taki sposób jej uwagę
Na siebie zwrócić się starał,
Ona sms-a pisząc
„Odszczeknęła” Mu… „spierdalaj”!
Popłakał się wtedy chłopak.
Roześmiała się „lalunia”.
Żeby dać sobie z Nią spokój
Chyba to wreszcie zrozumiał.
Długie lata po maturze
Klasę zebrać się udało.
Na koleżeńską „zbiórkę”
Większość z nas wtedy zjechało.
W wynajętej restauracji
Spotkanie przygotowane.
Stawili się prawie wszyscy.
Zabrakło tylko dwóch „panien”.
Wszyscy się jakoś zmienili:
Ci schudli, tamci utyli.
Nie wszystkich z nich rozpoznałem
Wśród zbyt wielu „dużych ciałek”.
Nie od razu Go poznałem.
Z nieśmiałego bardzo chłopca
Zmienił się w pewnego siebie
Pragmatyka – naukowca.
To inżynier z doktoratem.
Pracuje w firmie lotniczej.
Inteligentny. Z nim pogadasz
O wszystkim, w tym też o… Nietzchem.
Bardzo dobrze Mu się wiedzie.
Jest spełnionym inżynierem.
Ma rodzinę, dwójkę dzieci.
Miejsce zamieszkania – Mielec.
Koleżanka też przybyła.
Jest samotną matką. Mieszka
Od pół roku z gościem, który
Nie jest tatusiem Jej dziecka.
Nie pracuje, bo w zawodzie
Nie zdążyła się wyszkolić.
Całą swą młodość spędziła
Pośród „karków” i „łysoli”.
Choć nadal jest atrakcyjna,
To widać było na twarzy
Zniszczenia po alkoholu,
Papierosach i… ecstazy.
Chociaż temu zaprzeczała,
Dziwne Jej zachowywanie
Świadczyło, że dla Niej normą
Jest „pigułek szczęścia” branie.
Gdy zobaczyła kolegę
I słysząc kim On jest teraz,
Usiadła naprzeciw Niego
I wzrokiem jęła „rozbierać”.
Pamiętała, że On kiedyś
Wszystko byłby dla niej zrobił.
Chyba sobie pomyślała,
By na nowo Go „urobić”.
No i zaraz rozpoczęła
Zwykłe dla dziwek wybiegi.
Alkohol działał, a ona
Coraz bliżej Niego siedzi.
Co chwilę zagadywała
Prosząc Go, by się nie gniewał.
On, jak kiedyś ona jego,
Beznamiętnie ją… olewał.
Towarzystwo patrząc na to
Było bardzo zniesmaczone,
Pamiętając jak Go ona
Ośmieszała ciągle w szkole.
Padło nawet kilka słówek
Nazywając jej awatar[1]
Krótko, prosto, dosadnie:
„Dziwka”, „Ściera” oraz… „Szmata”!
Kilka razy próbowała.
Wciąż kulturalnie ją zbywał.
Wreszcie zołza odpuściła,
Gdy na taras ktoś Go wzywał.
Jeden z nas tam wcześniej wyszedł.
Stamtąd wołał nas kolega
Przeszliśmy grupą na balkon.
Po kwadransie… ona wbiega!
Stałem z Nim i jeszcze z trzema.
Gadaliśmy, paliliśmy.
Gdy ona do nas podeszła
Oczywiście… zamilkliśmy.
Zaczęła znowu coś gadać.
Słuchać nawet się nie starał
I puszczając kółko z dymka
„Odszczeknął” tylko… „spierdalaj”!
Ucieszyłem się ogromnie,
Bo ta chwila miła była.
I tak przy nas ta historia
Wielkie koło zatoczyła.
[1] Awatar – emblemat, obrazek, odpowiednik osoby
Nie jestem mistrzynią w kuchni
I nie da się tego ukryć.
Gotuję, bo przecież muszę,
Czasem też mięsko uduszę.
Nie wiem jak to się dzieje,
Ale prawie zawsze, kiedy
Smażę na patelni schabik,
To napytam sobie biedy.
Nic strasznego, ale potem
Wywietrzyć muszę mieszkanie,
Bo moje patelnie… dymią.
Wiele kasy tracę na nie,
I chyba co dwa tygodnie,
A czasami nawet częściej
Muszę niestety kupować
Nowe patelnie na mieście.
Moja Córcia – przedszkolaczek
Opowiedziała, że dzisiaj
Był u nich z wizytą strażak –
Tato Jej kolegi Zdzisia.
Opowiadał o swej pracy
I niebezpieczeństwie ognia,
Szczególnie wtedy, gdyby skądś
Dodatkowo wietrzyk powiał.
Już na koniec pan zapytał,
Co dzieciaki by zrobiły,
Gdyby dym lecący z okna
Swego domku zobaczyły.
Moja Córka – Rezolutka
Z uśmiechem odpowiedziała,
Że by się wpierw upewniła,
Czy to czasem nie jest mama,
Bo… wtedy na obiad by były
Kotlety, co się przypaliły.