Zaraz po szkole technicznej
Postarałem się o pracę.
Przyjęty zostałem na staż.
Nie dało rady inaczej.
Już pierwszego dnia przypadkiem
Usłyszałem, jak kierownik
Kłóci się z kimś mi nie znanym;
Z pewnością był to pracownik.
Ten ostatni wnet się wkurzył.
Wcisnął mu w dłoń jakiś świstek
Krzycząc: Nie rycz więcej na mnie.
Do tego masz już stażystę!
Już od dość dłuższego czasu
Starałam się o posadę.
Idąc dziś na interwiew
Byłam pewna, że dam radę.
Pani z kadr mnie przywitała
Niezbyt miłymi słowami:
„Nie wiem, po co pani przyszła.
Pani CV jest do bani!
No cóż, jak już pani przyszła,
Proszę do pokoju obok
I miejmy tę nieprzyjemność
Już jak najszybciej za sobą”
Moją żonę zapoznałem
W bardzo dramatyczny sposób.
Wpadłem na Nią przypadkowo
W Wiśle na narciarskim stoku.
Zaraz też w ramach przeprosin
Zaprosiłem Ją na „grzańca”.
Zaiskrzyło między nami
Już podczas pierwszego tańca.
Ostatnio się dowidziałem,
Że od roku mnie zdradzała
Z facetem, którego właśnie
W ten sam sposób zapoznała.
To „wojskowa” anegdotka
Z moich dawnych lat studenckich
Z czasów, kiedy żołnierz jeszcze
Uczył się strzelać z „pepeszki”.
Chyba przy każdej uczelni
Działało Studium Wojskowe.
Każdy student chciał, czy nie chciał,
Przeżywał w „wojsku” przygodę.
Kadrę „dydaktyczną” Studium
Tworzyli oficerowie,
Którzy w czasie Drugiej Wojny
Nabyli „szlify frontowe”.
Były też letnie obozy.
Tam kadrę uzupełniali
Żołnierze ze służby czynnej
Przeważnie w stopniach kaprali.
Wśród normalnych, zwykłych ludzi
Zdarzali się jednak tacy,
Których wojsku nazywają
Z pogardą mianem „zupacy”.
I jeden z nich się nam trafił
Na letnim obozie w Drawsku.
Był dowódcą mej drużyny
Więc szkolił nas „po kapralsku”.
Jeden przykład tu przytoczę.
Dzięki niemu rozpoznacie,
Jak bardzo był błyskotliwy
Szkolący studentów facet.
Kiedyś on właśnie przyłapał
Trzech studentów „na fajeczce”.
„Za karę, oświadczył „wojsku”,
Popracujecie troszeczkę.
Trzech was jest, a więc przypada
Po trzy metry dla każdego.
Nie musicie się zbyt spieszyć.
To przecie jest nic pilnego.
Wykopiecie w ziemi dziurę
Na trzy metry głębokości
I tej samej – jak mówiłem –
Długości i szerokości”.
Ogrom pracy. Dnia nie starczy,
Więc jeden kolega mówi:
„Obywatelu kapralu,
Wiemy, że kapral nas lubi,
Więc zgodzi się, że mogą być
Trzy doły, każdy po metrze.
Nikt nikomu nie przeszkodzi,
A wykopy będą… lepsze”!
Myślał i po chwili rozsądził:
„Tak, będzie więcej dziur na… czołgi”!
Mój mąż przez całą niedzielę
W wielkim stresie czegoś szukał.
Mówił, że gdzieś zawieruszył
Dokumenty i …notebooka.
Dom jest duży. Chciałam pomóc,
Ale nie chciał mej pomocy.
Szukał, szukał i… nie znalazł.
Krzątał się tak do północy.
Ranem nasz pies zwymiotował
Czerwone stringi; nie moje!
Więc to był zgubiony laptop.
Mój mąż to skończony gnojek!
Obiad już dawno gotowy,
A ja od kwadransa słyszę
Od Maćka i Katarzyny:
„Jeszcze chwilkę” albo… ciszę.
Wkurzona czekaniem choćby
Na jednego stołownika
Spałaszowałam swoją porcję
W samotności, na chybcika.
A oni jeszcze godzinę,
Nie bacząc co dzieje się wokół,
Gapili się uporczywie
W monitory swych laptopów.
W zasadzie ta sytuacja
To w naszym domu praktyka.
Skądinąd w innych rodzinach
To samo też się spotyka.
To typowy obraz domu,
Gdzie nastolatki mieszkają
I rzecz jasna przez Internet
Wciąż grają, grają i… grają.
Wspomniani już Maciek z Kasią
To właśnie… moi rodzice.
A ja… jestem nastolatką.
Jest odwrotnie niż myślicie!
Jestem starszy od braciszka
I… już rzuciłem palenie,
Bo dziewczynie przeszkadzało
Me dymienie i smrodzenie.
Wiedziałem, że brat na fajki
Tygodniówkę całe traci,
Którą ojciec nam wydziela
Równo dla obydwóch braci.
Ojciec podejrzewał, że brat
Zaczął palić papierosy.
To dopiero nastolatek
I w dodatku… gołowąsy.
Kiedyś rozpoczął rozmowę
O szkodliwości palenia
I czy moda na e-fajki
Toksyczność dla zdrowia zmienia.
Brat udawał, że nie pali,
Lecz wiedział, że to trucizna.
Na pytanie wprost, czy kurzy,
Oczywiście się nie przyznał.
Przekonująco zaprzeczał,
Więc ojciec wymyślił sposób,
Żeby dowiedzieć się prawdy
W sprawie jego papierosów.
Gdy mowa była o markach,
A jest ich na rynku sporo,
Ojciec zapytał brata:
-To ile „r” ma „Marlboro”?
A żeby było ciekawiej,
Założył się o to z Nim,
Że tam jest tylko jedno „r”.
W tej literce haczyk „tkwił”!
Braciszek na znak, że wygrał,
Wyciągnął … „Marlboro” paczkę
Zadowolony z siebie, że
Znów okazał się cwaniaczkiem.
Zgarnął natychmiast „wygraną”
W kwocie pięćdziesięciu złotych.
I to był najlepszy dowód
Jego młodzieńczej durnoty.
W chwilę potem ojciec stwierdził,
Że „wygrana” jest ostatnim
Świadczeniem dla niego, w którym
Występuje jako płatnik.
Zawiesił mu tygodniówkę,
By nałóg z niego wyplewić.
Nie dość, że sam się truje,
To jeszcze jest z niego … debil!
Byłam lekko przeziębiona,
Ale zwolnienia nie miałam,
Gdyż jeszcze mogłam pracować,
Bo „tylko troszkę chrypiałam”.
W taki sposób mój stan zdrowia
Otaksowała lekarka:
Na razie nic się nie dzieje.
Mam przyjść, kiedy zacznę… charkać.
Już w nocy czułam ból gardła.
Że miałam niemieckie „Isla”,
Zaczęłam ssać te tabletki
I mej lekarce „wymyślać”.
Przypomniałam sobie także
Dobre porady babcine,
Żeby zawsze mieć przy sobie
Musującą Aspirynę.
Rano jechałam do pracy
W drugim wagonie tramwaju.
Zawsze tak jeżdżę, bo luźniej.
Można rzec, że mam w zwyczaju.
Jednak tym razem doczepka
Była trochę zatłoczona.
Znalazłam luźniejsze miejsce,
Mogłam poruszać rękoma!
Chciałam na gardło wziąć „Islę”.
Po omacku z dużym trudem
Wydostałam z mej torebki
Lekarstwa niewielką grudę.
Wzięłam ją do ust i nagle
Poleciał z nich gejzer piany.
Pomyliłam pastyleczki!
Sąsiad obok ochlapany!
Ja się krztuszę. Ludzie obok
Sytuacją przerażeni
Zamiast próbować mi pomóc,
W panice się odsunęli.
Przestraszyła ich zapewne
Moja przerażona mina
I przypuszczenie, że piana
To niebezpieczna… toksyna.
Od tej pory śmiać mi się chce
Zawsze, kiedy to wspominam:
Na tłok najlepszym lekarstwem –
Musująca aspiryna!
Jestem starszym już człowiekiem.
Cenię spokój ponad wszystko.
Zbudowano obok drogę
Dla mnie stanowczo za blisko.
Niestety. Zbyt duży hałas
Nie pozwalał mi odpocząć.
Mnie potrzeba wyciszenia
A tu hałas dniem i nocą.
Musiałem się przeprowadzić
Do innej, cichej dzielnicy.
Trafił mi się sąsiad, który
Nieprzerwanie swój głos ćwiczy.
Dla śpiewaka – barytona
Miejscem pracy jest Opera.
Gdy ćwiczył w domu, to zawsze
Okna na oścież otwierał.
Wytrzymałem trzy miesiące
Po czym kupiłem dom na wsi.
Sielska cisza, spokój, zgoda
I sąsiedzi troszkę… dalsi.
Domki nie stoją zbyt gęsto.
Nie ma bruku na żwirówce.
Samochodów też nie widać,
Czasem ktoś przegania trzódkę…
A po miesiącu spokoju
Usłyszałem… buldożery,
Ciężarówki i koparki.
Co jest do jasnej cholery?
„Utwardzamy pańską drogę –
Odrzekł mi pan w białym kasku –
Będzie się panu podobać”!
Znów znalazłem się w potrzasku…
Przyjaciele mnie prosili,
Żebym został „po godzinach”
Opiekunem awaryjnym
Ich czteroletniego syna.
Fajny chłopczyk. Chociaż mały,
Jest rezolutnym dzieciaczkiem.
Ja go lubię, on mnie także.
Mamy relacje „krewniackie”.
Był już grudzień. Jak co roku
Tradycyjnie przed Świętami
Montuję w domu swą szopkę
Z Jezuskiem i zwierzątkami.
Malca bardzo ciekawiło,
Czym „wujeczek” tak się bawi,
Więc natychmiast zaprosiłem
Malca do wspólnej „zabawy”.
Zaciekawiony, więc pytał
O wszystko, co było w szopce.
Najbardziej się zaciekawił
Nagusieńkim, małym chłopcem.
Opowiadałem o wszystkim,
Co sam wiem od swojej mamy.
Że to tradycja, więc w Święta
W Polsce szopki ubieramy.
W końcu zapytał mnie, po co
W tej stajence są owieczki.
Mówię, że zimno Dzieciątku,
Bo nie ma nawet czapeczki.
Owieczki na nie chuchają
I Jezuska ogrzewają.
„Aha” powiedział i dalej
O inne rzeczy mnie pytał
Systematycznie, wytrwale:
Kto jest mamusią chłopczyka?
Potem jeszcze o drobiazgi.
W końcu spytał kim był Józef?
Opowiadam, odpowiadam,
Ale nie mogę już dłużej…
Wreszcie przyszła mama dziecka.
Zaraz na jej widok Mały
Pokazuje nasze „dzieło”
I wola promienny cały:
„Mamo, mamo, a pan Józef
Od dzidziusia bez czapeczki
W tej stajence u wujaszka
To dmuchał białe owieczki”!