Spisane wierszem krótkie opowieści osób, które przeżyły różne (smutne, wesołe, dziwne czy krępujące) zdarzenia i publicznie podzieliły się tymi faktami. Dotyczą osób w różnym wieku, różnego statusu społecznego, czy materialnego. Zdarzyły się także w różnych miejscach i czasie. Te wierszyki spisałem w 2016 roku.
Niedawno powiedziałem rodzinie,
Że planuję iść do wojska,
To znaczy do wojsk lądowych.
Nie ciągnie mnie Szkoła Morska.
I od tego czasu zawsze
Gdy jest w telewizji wzmianka
O żołnierzach polskiej armii
Odzywała się „Ma Fanka”:
„To o Tobie, to wspaniale!-
Mama cieszy się bez reszty –
Będziesz moją dumą, synu;
Niedługo już to będziesz Ty!”
Byłem zadowolony, że
To czas już nieodległy,
Dopóki tak nie palnęła
Podczas „Apelu Poległych”.
Mój brat jest ojcem dwóch synów.
To jeszcze nastolatkowie.
Wcześniej często się użalał,
Że mają bardzo pstro w głowie.
Nagle wszystko się zmieniło.
Miast narzekać, zaczął… chwalić,
Że obydwaj astronomią
Są zainteresowani.
Na strychu domu urządził
Obserwatorium nieduże.
Cieszyło go, że chłopaków
Kosmos aż tak bardzo urzekł.
Kupił teleskop i książki.
Chłopcy przez długie wieczory
Mogli obserwować księżyc,
Planety i gwiazdozbiory…
Wcale o tym nie wiedziałem,
Ale się pochwalił kiedyś,
Ile w nich zainwestował,
By mogli „naturę śledzić”.
Bo chłopaki w takim wieku
Słuchają głośnej muzyki,
Albo też, co nie daj Boże,
Gapią się w jakieś świerszczyki!
Musiałem też wysłuchiwać
Tego, że moje dzieciaki
Nie mają żadnych ambicji
I „wyrosną z nich ciemniaki”
Gdyż „grają” na komputerze
I niewiele ich obchodzi.
Muszę lepiej ich pilnować,
Póki jeszcze są dość… młodzi!
Powinny wziąć dobry przykład
Z jego ambitnych chłopaków,
Bo siedząc wciąż przy ekranie
Wyrosną mi na… zdechlaków!
Niebawem brat mi się przyznał,
Że Go synowie zawiedli.
Bo nie kręciły ich gwiazdy
Tylko zwykły damski… negliż!
Przez teleskop podglądali
Z naprzeciwka sąsiadeczkę,
Która całkiem nieświadomie
Im służyła za „gwiazdeczkę”.
Park Szczęśliwicki w Warszawie
To dla mieszkańców Ochoty
Ponad trzydzieści hektarów
„Leku” na miejskie duchoty.
A jest po co tam przychodzić:
Są korty, basen, plażówka,
Siłownia i stok narciarski,
A nawet… kolejka górska.
Bardzo często tam przebywam
I obserwuję uważnie
Wszystko, co tam się dzieje
Na wesoło lub poważnie.
Często widuje się gości
Nie stroniących od kieliszka.
Kiedy trzeba, to Straż Miejska
Burdy tych „panów” ucisza.
Dzisiaj właśnie po alejkach
Przejeżdżał ich patrol konny.
W którymś momencie jeden koń
„Zgubił” stolec ciepły, „wonny”…
Widząc to stojący obok
Facio – lekko „przedwczorajszy”-
Zawołał w kierunku jeźdźca:
„No co się na mnie tak patrzysz?
Wyczyść „rurę wydechową”,
Bo „radiowóz ”się zesrawszy”!!!
Przez kilka długich miesięcy
Odkładałem zaskórniaki,
Żeby sprawić Ukochanej
Prezencik nie byle jaki.
Zamierzałem na choince
Wśród ozdóbek z celofanu
Zawiesić bilet lotniczy
Na wycieczkę do Wietnamu.
Marzyła o tym przez lata.
Choć to kosztowna impreza,
Dla Ukochanej Kobiety
Żadnych pieniędzy mi nie żal.
Miałem w tym też swój interes,
Bo przebrany jak Wietnamczyk,
Podczas pobytu w tym kraju,
Zamierzałem się… oświadczyć.
Wszystko to co planowałem,
Było tajemnicą skryte.
Byłem pewny, że me plany
Przeprowadzę z wielkim… sprytem.
Wszystko to spełzło na niczym,
Gdyż się rozstaliśmy wczoraj.
Ona na swoim Facebooku
I na kilku innych forach
Zmieniła status z „zajęta”
Na określenie „nie twoja”.
Uczyniła to rozmyślnie,
By sprawdzić, kto to polubi.
Spis „polubień” mi wręczyła
Jako wykaz „wrednych” ludzi.
Jednocześnie rozkazała,
Że mam zerwać te kontakty.
To jej rozważne żądanie,
A nie jakieś głupie żarty!
Przy tym była tak poważna,
Że choć jestem zgodny facet,
To ją za pomysł wyśmiałem!
I… skończyło się na… drace!
Ponieważ ona niezmiennie
Podtrzymała swoje zdanie,
Ja nie mogłem zmienić swego,
Więc skończyło się… rozstaniem.
Tak się stało, że ja teraz
Znowu wolną rękę mam.
Jej bilet mi niepotrzebny.
Do Wietnamu lecę sam!
Mam już dwadzieścia osiem lat.
Nareszcie zostanę ojcem,
Ale najbardziej się boję,
Że to dziecko będzie… chłopcem.
A dlaczego? A dlatego,
Że wybór imienia chłopca
Będzie traumą nie dla Niego,
Ale dla mnie jako ojca.
Bo ja mam na imię Robert,
Tak jak mój tata i… dziadek.
Lecz to nie koniec Robertów,
To po pra-pra-dziadku … spadek!
Ojciec już się na to cieszy,
Że być może się okaże,
Iż będzie kolejny Robert –
Rodzinnego „herbu” adept.
Jednak ja za nic na świecie
Nie chcę tego ciągnąć dłużej,
Bo to debilna tradycja
I ja ten obyczaj zburzę!
Żona chwali te intencje
I uważa, że to fajne
Mieć potomka i samemu
Nazywać własną ferajnę.
Za to rodzina uważa,
Że właśnie „nas powaliło,
Bo przez „całe pokolenia
Robertom dobrze się żyło”!
Zakrzątnęłam się ostatnio
Nad bardziej różnorodnymi,
Niż stosowałam dotychczas,
Sztuczkami kosmetycznymi.
Mam trochę więcej czasu, więc
Przed lusterkiem przesiaduję
I różne triki make-upu
Na sobie wypróbowuję.
Podszedł do mnie wczoraj wieczór
Mój mąż wyraźnie zmartwiony
I powiedział: „Przestań wreszcie
Za ideałem wciąż gonić.
Daj spokój. Taką masz buzię.
Ani puder ani kremik,
Chociaż będziesz kombinować,
I tak niczego nie zmieni.
Ja kocham Cię, jaka jesteś
I wciąż tak samo uważam,
Że pasujemy do siebie
Po charakterkach i… twarzach.
Ja także byłam dlań miła
I odrzekłam w ten sam sposób:
„Ja kocham Cię, jaki jesteś,
Tylko… nie przeszczepiaj włosów”!
Mam dwadzieścia cztery lata
I metr pięćdziesiąt pięć wzrostu.
Ubieram się młodzieżowo,
Tak właśnie lubię po prostu.
Chodzę, nie jeżdżę do pracy,
By „rozruch” mieć przed „robotą”.
Dziś troszeczkę się spieszyłam.
Zaspałam, jak nigdy dotąd!
Przyspieszyłam, by wyminąć
Dosyć liczną uczniów grupę.
Zatrzymała mnie ich pani
Łapiąc mnie z tyłu za… ciuszek.
Gdy chciałam szybko wyjaśnić
Całą tę głupią pomyłkę,
Wydarła się zaraz na mnie:
„Nie bierz mnie na komedyjkę!
Ponieważ jestem tu nowa
I nie wszystkich zbyt kojarzę,
Kazałam, żeby każde z was
Chodziło zawsze w swej parze.
I ty, jeśli nie chcesz dostać
Za nieposłuszeństwo kary,
Wracaj zaraz bez gadania
Do swej wyznaczonej pary!
Odpowiedziałam spokojnie,
Żeby się nie ośmieszała
I dorosłych od dzieciaków
Bez pomyłek odróżniała.
Poszłam dalej, ale śmiechy
Dzieciaków nadal słyszałam
Nawet wtedy, kiedy nawet
Tej grupy już nie widziałam.
Jestem samotna. To przykre.
Staram się na wsze sposoby,
Żeby zapoznać chłopaka
I tylko dla siebie Go „złowić”.
Jakoś nie mam tyle szczęścia,
By poznać kogoś fajnego.
Zawsze trafia mi się „łowca”
Polujący „na jednego”.
Wiecie, co tu mam na myśli.
On nawet z tym się nie kryje,
Ze to jest sport dla… dorosłych
I nieźle mu się z tym żyje.
I tak żyłam w samotności,
Czas mijał nieubłaganie.
Poszłam kiedyś do znajomych
A nuż coś się wreszcie stanie?
Towarzystwo w moim wieku
Bawiło się na domówce.
Było gwarno i wesoło,
Jak zwykle bywa przy wódce
Takiej swojskiej, nie z Polmosu.
Częstowali, więc przepijam…
Było dziewiętnaście osób:
Dziewięć stałych już par i… ja!
Chciałem pogadać z Małżonką
Na temat naszych relacji,
Tych intymnych, które niegdyś
Były pełne ekscytacji.
Obecne sprawy łóżkowe
Są nie są takie niźli dawniej;
Boję się, że nasze więzy
Za niedługo będą… żadne.
Usłyszałem, że przeze mnie
Bo „jak kiedyś nie wyglądam”.
Gdyż nie miałem jeszcze brzuszka
I byłem „kudłaty blondas”!
Powiedziała to kobieta,
Która przed piętnastu laty
Ważyła pięćdziesiąt kilo
Wzbudzając „ochy” i „achy”.
Była szczuplutka i wiotka,
Ale od czasu zaręczyn
Do dzisiaj, to jej przybyło
Chyba niecałe…trzydzieści!
Sąsiad tak marzył o synu,
Iż z żoną zdecydowali,
Że zawalczą po raz trzeci
O juniora pełni wiary.
Do tej pory tylko mają
Dwie córeczki bardzo fajne.
Prawie pewni są, że teraz
O chłopca zwiększą ferajnę.
Wczoraj krótko przed wieczorem
Przyszedł do mnie przyszły tato.
W ręku miał wyniki badań,
A flaszkę wódki pod pachą.
Drzwi otworzył mu nasz synek,
A sąsiad, gdy Go zobaczył,
Poryczał się jak niemowlę
Z bezsilności i…rozpaczy.
Długo się nie uspokajał,
A kiedy wreszcie ochłonął,
Dowiedziałem się, że właśnie
Był na USG wraz z żoną.
Lekarz stwierdził na sto procent,
Że urodzą się… bliźniaki,
A na ponad dziewięćdziesiąt,
Że… nie będą to chłopaki!