Spisane wierszem krótkie opowieści osób, które przeżyły różne (smutne, wesołe, dziwne czy krępujące) zdarzenia i publicznie podzieliły się tymi faktami. Dotyczą osób w różnym wieku, różnego statusu społecznego, czy materialnego. Zdarzyły się także w różnych miejscach i czasie. Te wierszyki spisałem w 2016 roku.
Pracuję w przedszkolu z dziećmi.
Często mnie czymś… zaskakują.
Są kochane, bezpośrednie,
Zawsze mówią to, co czują.
Dzisiaj mały Jasio nagle
Dostał „sraczki” na zjeżdżalni.
Przybiegł do mnie bym pomogła
A nie, żeby się poskarżyć.
Zanim zdążyłam coś zrobić
Czworo dzieciaczków zdążyło
Zjechać także jego śladem
I… również się pobrudziło.
Nie muszę dodawać, że ja
Po tym całym ambarasie
Miałam z tym „kupę roboty”,
Jak zauważył to Jasiek.
Trzyletni synek mej siostry
Ciągle ogląda filmiki
Z półbogami, herosami
No i teraz ma… wyniki.
Bo Malec w swoim rozumku
Połączył „herosów” z „Bozią”
I ich ponadludzkie moce
Za wszelką cenę chce posiąść.
Ale wcale się nie modli,
Tylko dziwne rzeczy robi.
Wypróbował do tej pory
Różne głupiutkie sposoby.
Pożądliły Go już osy,
A raz jakiś dziwny owad
Ugryzł go tak nieszczęśliwie,
Że Synek to odchorował.
A na koniec… wpadł w mrowisko!
I to dopiero sprawiło,
Że syneczka do owadów
Całkowicie zniechęciło.
Teraz pomimo gróźb i próśb
Na… roślinki się był uparł.
Kilka razy już się zatruł,
Lecz nie znalazł, czego szukał.
Mój braciszek chce się żenić.
Postanowił się oświadczyć
I chciał, żebym Mu pomagał
Sprawując rolę… doradcy.
Przed oświadczynami długo.
Wybierał cenny pierścionek.
Miał dokładnie ułożone
Plany na ten ważny dzionek.
Było kilka scenariuszy.
Sam nie mógł zadecydować,
Który z wariantów ma wybrać
I wreszcie zrealizować.
Wczoraj chłopak się załamał.
Dziewczyna Go zaskoczyła
Informacją, że jest pewna,
Że akurat „zaciążyła”.
Powiedziała Mu też, Że On
Będzie… wujkiem za pół roku.
Nagle zniknął z jego twarzy
Przysłowiowy błogi spokój.
To go bardzo zaskoczyło,
Bo to niemożliwe. Przecież
Jego narzeczona, a więc
To musi być jego dziecię.
Pewny tego, że to dziecko
Jest owocem ich miłości,
Mimo, że burzyło plany,
Nie posiadał się z radości.
Wyjaśniłem mu dokładnie,
Że „przez zwłokę w oświadczynach
Uczucia do Jego Przyszłej
Za nic nie mogłem powstrzymać.
Zbliżyliśmy się do siebie,
Choć Ona miała opory.
To był nasz głęboki sekret
Skrywany aż do tej pory”.
To ja nie Ty będę ojcem!
A, że jesteś bratem moim,
To tak wyszło, że być stryjciem
Jest dziś powołaniem Twoim”.
Na koniec Brat mi się przyznał,
Że tak naprawdę, to zwlekał
Z oświadczynami i ślubem.
Chciał jeszcze trochę poczekać.
Teraz wszędzie wszystkie śmieci
Segregować trzeba w domu
I wyrzucać do specjalnie
Przygotowywanych komór.
Oczywiście wraz z rodziną
Stosujemy się do tego.
Osobno zbieramy plastik,
Papier. Toż to nic trudnego!
Chwalę sobie, że z rodziną
Stosujemy tę selekcję.
To robimy, bo nam Wnusia
Ekologii dała lekcję.
Niedawno wyniosłem worek
Z kuchennymi odpadkami.
Nagle urwała się rączka,
Cały chodnik zafajdany!
Żeby jakoś to posprzątać
Zawróciłem do mieszkania
Po nowy worek, szufelkę,
No i coś do… zamiatania.
Do odpadków pies doskoczył,
Który akurat biegł obok.
Musiałem się mocno spieszyć,
Choć to dla mnie niezbyt zdrowo.
Gdy drzwi otwierałem, mój pies
Słysząc szczekanie „sąsiada”
Też wyskoczył na podwórko
I także głośno ujadał.
Żeby nie dopadł odpadków
Ruszyłem za nim ile sił,
Ale „wpadłem” na futrynę,
Pies ode mnie… szybszy był.
Dopadł żarcia i kolegę.
Zajadle walczyli z sobą.
Nim dopadłem do
Zahaczyłem o coś nogą.
Przewróciłem się na chodnik.
Dogonić nie dałem rady.
Obydwa psy raczej zgodnie
Pożarły wszystkie odpady!
Taki finał tej „imprezy”:
Pies biegunki nagle dostał.
Miało być ekologicznie,
A chryja wyszła… żałosna!
W pierwszym dniu pierwszej pracy
Rozpocząłem okres próbny.
Nie przypuszczałem, że będzie
To dla mnie też dzionek zgubny!
W sklepie z odzieżą zacząłem
Karierę sprzedawcy ciuchów.
Tu są też czapki, berety
I duża kolekcja butów.
Pierwsi klienci dziś weszli –
Obaj tędzy – facet z synkiem.
Przeprosiłem, że podejdę
Do nich dosłownie za chwilkę.
Już od drzwi do mnie wołali:
„Gdzie gustowne buty trzymasz”?
Zapytałem więc uprzejmie:
„Dla Tatusia, czy dla Syna”?
Odpowiedź była wrzaskliwa:
„Dla mnie i dla córki mojej,
Bo przecie jestem kobitą,
A ty jesteś… zwykły gnojek”!
Nie muszę chyba wyjaśniać
Że chciałem rzucić tę pracę.
Zajście nie było fortunne.
Czy będą lepsze? Zobaczę!
Jestem sama. Mam mieszkanie.
Nie chcę siedzieć w pustym domu.
Wynajmuję jeden pokój
Nielegalnie, po kryjomu.
I w ten sposób u mnie „goszczę”
Za niezbyt dużą opłatą
Panią tak jak ja samotną,
Lecz nie tak jak ja… pyskatą.
Już trzy lata u mnie mieszka.
Trochę się… przyzwyczaiłam,
Choć przyznaję, że czasami
Nie byłam dla Niej zbyt miła.
Nieraz się denerwowałam
Na jej drobne uchybienia,
Lecz nawet nie pomyślałam,
By sublokatorkę zmieniać.
Ale, by odreagować
Każde takie zamieszanie,
Działał we mnie imperatyw:
Musisz… posprzątać mieszkanie!
Ona to zauważyła
I często, z premedytacją
Wywoływała zatargi
Kończące się… moją akcją:
Ona jedynie patrzyła,
Gdy ja jak głupia sprzątałam.
Nigdy się nie przydarzyło,
By choć troszkę pomagała.
Wysłałam kiedyś swą córkę
Po zakupy do marketu.
Dałam do ręki karteczkę,
By trzymała się konkretów.
Wpisałam także parówki
Z dodatkowym zaznaczeniem,
By wzięła tylko drobiowe
Obojętnie w jakiej cenie.
Zadzwoniła do mnie wkrótce,
Że nie ma takich jak chciałam.
Są inne, ale… z indyka.
Poza tym także widziała.
Parówki z mięsa kurczaka,
Kilka rodzajów wieprzowych,
Berlinki z szynki, z fileta,
Ale nie widzi… drobiowych!
Córka ma już swoje lata.
Wszystko rozumie dosłownie,
Ale takiej „dosłowności”
Nie odziedziczyła po mnie.
Moi Dziadkowie od mamy
Nie najlepiej już się czują.
Są w swej starości samotni.
W dodatku często chorują.
Stwierdziłem to przypadkowo,
Kiedy tam wpadłem przejazdem.
Nie wiedziałem, że źle z Nimi.
Ale, gdy poznałem prawdę,
Postanowiłem, że odtąd
Zawsze chętnie Im pomogę.
Od tej pory Dziadkom w weekend
Zaopatrzenie dowożę.
Nie mam blisko, bo mieszkają
Sto kilometrów ode mnie.
Dlatego jeżdżę co tydzień,
Choć chciałbym nawet codziennie.
Zastanawiałem się czemu
Inni im pomóc nie chcieli.
Czy są zbyt zajęci sobą,
A może „troszkę schamieli”?
Po raz czwarty przyjechałem
Z zakupami pod dom dziadków.
Podjazd łańcuchem zamknęli.
Wyzywali od „gagatków”,
Wygrażając mi piąstkami
Zgodnym duetem stwierdzili,
Że ja „przez swoje natręctwo
Jestem… zakałą rodziny.
Przez to, że mam nudne życie,
Zerowy u mnie… dorobek,
Sam nie mając swojego stadła,
Zawracam rodzinie głowę!”
Dopiero wtedy pojąłem,
Dlaczego reszta mych krewnych
Nie pomaga swym seniorom.
Czy naprawdę jestem wredny?
Jestem dość skryta z natury.
Takie mam usposobienie.
Ale nie jestem dziwakiem
Jak myśli me otoczenie.
Lubię ludzi, ale oni
Oceniają mnie niesłusznie,
Bo nie dbam o popularność,
Nie przeklinam, nie zabluźnię…
Nie tęsknię za zgromadzeniem.
Z nie wszystkimi chcę rozmawiać.
Jak to mówią: „Po próżnicy
Nie chce mi się z nikim gadać”.
Moja mama się przyznała,
Że przypadkiem podsłuchała
Jak przez telefon rozmawiam
I o czymś żywo rozprawiam.
Przytuliła mnie i płacząc
Wyznała, że wraz z tatą
Bardzo o mnie się strachali,
Że jestem skazana na to,
Iż w swoim dorosłym życiu
Będę samotną kobietą.
A tu wielka niespodzianka:
Rozmawiałam przez telefon!
Utrzymuję z kimś kontakty!
Już samotniczką nie jestem,
A podejrzewanie o to
Było dla Nich zbyt bolesne.
Nie miałam serca się przyznać,
Że za ludźmi mi się nie cni.
Bo dziś, żeby nie być samą,
Ludzie już nie są konieczni.
A to, co mama słyszała,
To były me pierwsze testy
Ustawienia w telefonie
Najnowszych technik współczesnych.
Sprawiłam sobie akurat
Asystenta głosowego
I właśnie w moim smartfonie
Próbnie „gadałam” do niego.
Zostałam nagle bez pracy.
Musiałam poszukać nowej.
Żeby zwiększyć swoje szanse
Musiałam działać… „sposobem”.
CV trzeba było zmienić,
Aby być konkurencyjną,
Inaczej na wolne miejsce
To innych do pracy przyjmą.
Pokazałam CV mamie,
Potem swemu chłopakowi
I na koniec Mariuszowi –
Swemu dobremu kumplowi.
Zgłosili drobną uwagę
Mówiąc mi, że szanse zwiększę,
Jeżeli usunę z CV
Swoje „dowodowe” zdjęcie.