Córkę ze złamaną nogą
Odwieziono do szpitala.
Dzwonię na męża komórkę,
Lecz połączenie coś zwala.
Musiałam go powiadomić,
Więc tym razem wyjątkowo,
Łączyłam się z jego biurem
Przez tajną linię służbową.
Sekretarka odebrała
I podejrzanie wesoło
Oznajmiła, że: „pan prezes
Wyszedł na… obiadek z żoną”!
Odwiedziłam mego dziadka,
Gdy akurat się szykował
Na pogrzeb swego kolegi.
Słowem u „dziadzi” żałoba!
Ale wbrew okolicznościom
Dziadek był opanowany,
Spokojny, zrównoważony
I troszkę… uradowany.
Zdziwiona tym stanem rzeczy
Zapytałam dziadka o to.
Dziadziuś znowu się uśmiechnął
I odpowiedział z prostotą:
„Wy młodzi się spotykacie
Z okazji czyichś urodzin,
A my starzy tylko wtedy,
Kiedy któryś z nas odchodzi.
A ja po prostu się cieszę
I dziękuję za to niebu,
Że jeszcze za mego życia
Spotkałem kilku kolegów,
Z którymi się nie widziałem
Od… poprzedniego pogrzebu”.
Do moich urodzin było
Chyba sześć miesięcy jeszcze,
Kiedy ciotka mi przyniosła
Spodnie dwa numery mniejsze.
Myślałam, że starsza pani
Nie pamiętała mej daty
I pomyliła z kimś innym
Rozmiar mojej „dolnej szaty”.
Napomknęłam o tym ciotce
Że termin troszkę za wczesny,
A ten mały rozmiar spodni
To pomysł całkiem nieśmieszny.
Ciotka wyznała, że chciała
Za poradą mojej mamy
Zachęcić, bym przez pół roku
Zgubiła… nadkilogramy.
Mój, na szczęście były już mąż,
Gdy zdarzało mi się płakać,
Wychodził zawsze z pokoju
Bez słowa i bez… buziaka.
Za każdym razem, gdy sama
Płacząca w łóżku zostałam,
Podwójnie było mi smutno
I jeszcze głośniej… płakałam.
Zwykle płacz mnie bardzo męczył,
Łzy usypiały zmęczoną.
Kiedy ich już nie starczyło,
Przestałam być jego żoną.
Niedawno się spotkaliśmy.
To był zupełny przypadek.
Spytał mnie, czy teraz może
Nie mam już „łzawych huśtawek”.
Dzisiaj już by tak nie zrobił,
Ale wówczas – według niego –
Pozostawianie mnie samej
Nie uważał za coś złego.
To była jego metoda,
By nie słyszeć tych lamentów.
Bo z żoną trzeba być twardym
Beż nadmiaru sentymentów.
Prosił bym mu wybaczyła,
Bo chciał być mocny jak ojciec,
Który jego tak traktował
Wtedy, gdy był jeszcze chłopcem.
Zwykle psy boją się huków,
A mój ciemności się boi.
Jeśli nie zapalę lampki,
Nie mogę go uspokoić.
Wyje i drapie podłogę.
Gania po pokoju dziko.
Boję się, że coś się stanie,
Kiedy tak biega donikąd.
Dlatego przez wszystkie noce
Koło psiego legowiska
Świeci malutka lampeczka,
A tuż obok niej tkwi miska.
Niedawno zdiagnozowano
U niego nowe kłopoty.
Zaczął chorować na jaskrę.
To wyrok pełnej ślepoty.
Płakać mi się chce, gdy myślę,
Że gdy straci wzrok zupełnie,
Będzie musiał żyć w ciemności,
Której boi się cholernie…
Utknąłem w zepsutej windzie
Z mamą i jej bliźniakami.
Przez męczące dwie godziny
Tkwiliśmy między piętrami.
Każdy myślałby, że dzieci
Zachowały się nieznośnie.
One spały cały ten czas
Słodko, doprawdy rozkosznie.
To matka dała popalić!
Chyba miała klaustrofobię,
Bo przez cały czas płakała;
Myślałem, że nie wyrobię!
W przerwach pomiędzy spazmami
Nawijała na okrągło,
Żeby „koniecznie się modlić,
Aby Bóstwo nam pomogło.
Nie mamy znikąd pomocy.
Wołać do Boga musimy,
Bo zabraknie nam powietrza
I wszyscy się podusimy”!
Wcześniej już wezwałem pomoc
Poprzez numer ratunkowy.
Ludzie nam przyszli z pomocą.
O Bogu nie było mowy…
Jechaliśmy z dzieciakami
Pociągiem już dosyć długo.
Coraz bardziej widać było,
Że nasze dzieci się nudzą.
Ze znudzenia moją córkę
Opanowała głupawka.
Udawała czarodziejkę
Z pałeczką z ołówka w łapkach.
W pewnym momencie dotknęła
Mnie w ramię „różdżką” dość czule
Wypowiadając „zaklęcie” –
„Zamieniam Ciebie w brzydulę”.
Odwróciłam się zdziwiona,
Że tak źle mi życzy córka.
Ona patrzy się z zachwytem,
Aż śmieje się Jej buziulka
Wreszcie z radością krzyknęła:
„Mamusiu, mamuńciu droga!
Zadziałało! Ja naprawdę
Miałam moc Cię zaczarować”!
Podobał mi się kolega,
Którego widuję w pracy.
Taki zwykły, ale fajny,
Nie żaden filmowy narcyz.
Do pracy przyjeżdżał autem.
Pod płotem zawsze parkował.
Nie był to ekstra samochód.
Chyba specjalnie go chował.
Miałam zamiar go zapoznać,
Ale nie chciałabym, żeby
Odtrącił mnie, albo wyśmiał,
Gdyby coś miałoby nie wyjść.
Dlatego zdecydowałam
Za wycieraczkę zahaczyć
Mały miłosny liścik, by
Jego reakcję zobaczyć.
Gdyby była pozytywna,
To bym się zastanowiła
I być może już niebawem
Imiona z Nim wymieniła.
Tak bardzo byłam przejęta,
By mnie nie spostrzegł nikt z biura
Na podkładaniu liściku,
Że nie widziałam akurat
Adresata tego listu,
Jak migdalił się z dziewczyną
Na tylnym siedzeniu auta…
Nie będzie wymiany imion!
Pod nieobecność rodziców
Zrobiłam w domu imprezę.
Było spokojnie, statecznie,
No i bez żadnych zberezeństw.
Bawiliśmy się w najlepsze,
Kiedy przyszedł sąsiad z dołu
I postawił ultimatum:
„Pozostawię was w spokoju,
Gdy wpuścicie mnie do środka,
Bo inaczej to zadzwonię,
I z twoimi rodzicami
Rozgonimy tę „sodomię”!
Przesadził z tą zoofilią,
Ale nie chciałam kłopotów,
A w szczególności rodziców
Nazbyt szybkiego powrotu.
Sąsiad ma lat osiemdziesiąt.
Nie dość, że siedział do końca,
To jeszcze każdy nalany
Kieliszek do dna wysączał!
A już pod koniec imprezy,
Żeby wreszcie sobie poszedł,
Musiałem dać mu dwa piwka,
Bo on także jest… piwoszem!
Dziś dostałam od chłopaka
SMS-a takiej treści:
„Odchodzę, lecz chcę to zrobić
Inaczej niż większość mężczyzn.
Dlatego chciałbym się spotkać
I powiedzieć prosto w oczy,
Że, co było między nami,
Właśnie zamierzam zakończyć”.
Nie chciałam się z nim rozwodzić,
Ale nie mam wyjścia. Muszę!
Aż żal będzie się rozstawać
Z takim „bon tonu” geniuszem!