Matka mojego chłopaka
Wyszła właśnie na zakupy.
Nami owładnęła miłość,
„Chodź do mnie”, chłopak wyksztusił.
W miłosnym transie spytałam,
Czy jest pewien, że Jej nie ma,
Bo gdyby nas przyłapała,
Miałaby do gadki temat.
Wtem z łazienki usłyszałam
Głos wyraźny, chociaż głuchy:
„Ja się jeszcze nie ubrałam,
Żeby wyjść na te zakupy”.
Nigdy w moim krótkim życiu
Nie wstydziłam się jak wtedy.
Nie wiem czy Jej spojrzę w oczy.
Może za jakiś czas. Kiedyś…
Wywalono mnie z roboty.
Podobno się nie nadaję.
Straciłam humor, a rano
Coraz później z łóżka wstaję.
Mąż i synek ośmiolatek
Usilnie chcą mi pomagać,
Żebym odzyskała humor
I… zaczęła z Nimi gadać.
Podają rano śniadanie,
A obiad sami gotują.
Ja nie bardzo reaguję.
Oni po domu się snują…
Trzeciego dnia mój syneczek
Dał mi wiersz na pocieszenie.
Kilkakrotnie przeczytałam,
Bo wzruszyłam się szalenie.
Szczególnie zaś kilka razy
Na głos czytałam ten fragment,
Że ma najfajniejszą mamę
I czeka, aż Go przygarnę!
Synek mnie wtedy zobaczył.
Podszedł do mnie i wyksztusił::
Nie płacz mamo, ja nie chciałem.
Tata mnie do tego… zmusił”.
Byłam na zjeździe rodzinnym.
Było bardzo wielu gości,
Których większość raz widziałam
Za mojej wczesnej młodości.
Wtedy był to ślub kuzynki.
Miałam chyba dziesięć wiosen.
Chyba nikt mnie nie spamiętał.
Dziś jak dorosła się noszę.
Jednak nie, bo jeden z wujków
Witając się głośno wołał:
„Ale masz fajniutkie cycki!
Nikt takich nie ma dokoła!”
Chyba jednak wuj przesadził.
Można wdzięczyć się do laski
Kiedykolwiek i gdziekolwiek,
Ale nie na…konsolacji!
Podczas przysięgi małżeńskiej,
Właśnie składanej przed Bogiem
Wbiegł gwałtownie do kościoła
Nieznany mi młody człowiek.
Podążał w stronę ołtarza.
Miałem wrażenie, że szlochał
Krzycząc: „Nie zrobisz mi tego,
Przecież wiem, że ty mnie… kochasz!
Zaraz się chyba zabiję,
Nie przeżyję tej rozłąki”!
Słowa te kierował do mnie,
A nie w stronę mej małżonki.
Stanął na chwilkę przede mną
Z obliczem zalany łzami.
Oczekiwał mej reakcji.
Na tę chwilę nawet zamilkł.
A mnie wręcz zamurowało.
Nie byłem w stanie się ruszyć.
Nie wierzyłem, że tę bzdurę
Usłyszały moje uszy.
Nigdy w życiu tej postaci
Na oczy swe nie widziałem.
Musiał to być chory człowiek
Opętany jakimś szałem.
On w końcu wybiegł z kościoła
Głośno szlochając bez przerwy.
Ślub zawarty, ale z Żoną
Stargane mieliśmy nerwy.
Małżonka podczas wesela
Nadal była mocno struta.
Nie mam pewności, czy Ona
Nadal mi, jak kiedyś, ufa.
Jechałam kiedyś ekspresem.
Kupiłam bilet z miejscówką.
Usiadłam na swoim miejscu,
Lecz trwało to bardzo krótko,
Gdyż wsiadła też starsza pani
I zaczęła się upierać,
Że zajmuję jej miejsce i
Mam je opuścić już teraz!
Pokazałam jej swój bilet,
Ale ona dalej drze się,
Że jestem niewychowana
I moje miejsce jest w… lesie!
Pewno mój fałszywy bilet,
Jest z kserografu podróbką.
Jak tylko przyjdzie konduktor
Rozprawi się ze mną krótko”!
Obok było wolne miejsce,
Więc się przesiadłam po prostu.
Kobieta z drwiącym uśmiechem
Jęła szykować się do snu.
Czytam sobie spokojniutko,
Aż tu nagle awantura!
Ta pani z mojej miejscówki
Coś do konduktora szura.
Wyzywała go po chamsku.
Też do lasu wysyłała.
Nie docierało do niej nic
Z tego, co ja usłyszałam.
A konduktor do niej mówił
Jak belfer do małych dziatek,
Że bilet na dzień wczorajszy
Nie uchroni przed mandatem.
Za miesiąc będzie rocznica,
Gdy nie odbył się mój ślub.
Zamiast stanąć przed ołtarzem
Odwiedzam znajomy… grób.
Mój narzeczony, niestety,
Zmarł nagle przed naszym ślubem.
Chciałam za nim „iść do Niego”,
Ale przeżyłam tę próbę.
Nadal jeszcze to odczuwam.
Przechowuję suknię ślubną,
Welon, zasuszony bukiet
I pierścionek z perłą cudną.
To najdroższe mi pamiątki.
Nie mogę z nimi się rozstać.
Gdy oglądam je, to czuję
Blisko przy mnie Jego postać.
Dziś przyszła do mnie kuzynka,
Która wnet wychodzi za mąż.
Nie poznałam jej zbyt dobrze.
Jest spokrewniona z mą Mamą.
Wizyta niespodziewana.
Mama o tym nie wiedziała.
Kuzyneczka zażądała
Bez żadnego skrępowania,
Żebym jej swą ślubną suknię,
Bo jej potrzebna, oddała.
Dodatkowym argumentem
Jest, że trwa… moja żałoba.
Bez sensu jest, żeby taką
Ładną suknię w szafie chować.
Oczywiście odmówiłam,
Na co ona ze swą matką
Orzekły, że sknerę jak ja
Spotkać można nader rzadko.
Rozpowiedziały w rodzinie,
Że zazdroszczę ludziom szczęścia
Pod pretekstem nieudanej
Próby swojego zamęścia.
Kiedyś na jakiejś imprezie
Troszkę się za mocno spiłem.
Dostałem szlaban od ojca.
W domu chyba z nudów zgniję.
Zero kompa, Internetu.
Wyliczony czas na szkołę.
W domu ojciec mnie się ciągle
Czepia o byle pierdołę.
Pod koniec tygodnia z nudów,
Bez polecenia, sam z siebie…
Posprzątałem własny pokój.
Czy to dobrze? Tego nie wiem,
Bo… rodzice dorzucili
Mi jeszcze tydzień zakazów,
By zobaczyć, co dobrego
Może przynieść taki nadzór.
Córeczka, jeszcze przedszkolak,
Bardzo lubi przebieranki.
Nie zakłada zwykłych ciuchów
W rodzaju bluzki, pidżamki…
Najchętniej zakłada stroje
Wymyślone lub bajkowe.
Wszystkie sama komponuje.
Pomagam jej w tym, jak mogę.
Zawsze stara się tę postać
Ożywić tańcem, czy gestem.
Odgrywa bajkowe scenki,
Czasem powie jakąś kwestię…
Wczoraj stała się… księżniczką,
Więc Jej zaproponowałem,
Że ja będę dla niej księciem,
Ale od Niej usłyszałem:
„Nie, tatusiu. Ty nie możesz,
Bo zbyt przystojny nie jesteś”.
Zobaczyła me zdziwienie,
Więc pocieszyła mnie śpiesznie:
„Tatku, nie smuć się, bo bajki
Są dla każdego człowieka.
Jutro to ja będę Fioną,
A Tobie dam rolę… Shreka”.
Siostra jest samotną mamą.
W sytuacji awaryjnej
Zapytała, czy w ten wieczór
Pieczę nad jej córcią przyjmę.
Sytuacja dosyć ciężka,
Bo dzisiaj Malutka musi
Po raz pierwszy w krótkim życiu
Zasnąć bez swojej mamusi.
Przybiegłam. Nie było łatwo.
Cztery godziny czytania,
Opowiadania, karmienia,
Śpiewania i przytulania.
To z mojej strony, a z drugiej
Wołania mamy, płakania.
W końcu zmęczona usnęła.
Wyjść z sypialni miałam zamiar.
Nagle sygnał telefonu
Jak grzmot w nocną ciszę trzasnął.
To moja siostra pytała:
„Małej udało się zasnąć”?
Wynosiłem worek śmieci.
W nim jak zwykle żarcia resztki,
Pieluchy nocne bliźniaków
I żwirek z kotka kuwetki.
Wiekowa winda, gdy wsiadłem,
Uznała, że to ta chwila,
By właśnie między piętrami
Spalił się stary zasilacz.
Na dworze upał,
A w windzie zaduch.
W worku bomba biologiczna.
Ja w niej utknąłem,
Znikąd pomocy.
Sytuacja wręcz tragiczna.
Po czterech godzinach stania
Naprawiono windę wreszcie.
Do dziś nie korzystam z dźwigu.
Nie chcę znów siedzieć w „areszcie”.