Dostałem nareszcie awans.
W innym biurze będę błyszczał!
Będę miał wyższą pozycję,
Niż zajmowałem dotychczas!
Bliżej domu, lepsza pensja,
Swój gabinet, sekretarka.
Czy mógłbym czegoś chcieć więcej?
Może zimnego „browarka”?
Nie! Brak powitalnej kupy
Na środeczku biurka z kwiatkiem,
Byłby tym jednym, jedynym,
Miłym dzisiejszym dodatkiem.
Bardzo kocham… samochody.
Często bywam na wyścigach.
Lubię, gdy „jakieś ferrari”
Ze świstem przede mną śmiga.
Tam też poznałam chłopaka.
Na randkę się umówiłam.
Wiedział, że lubiłam jeździć,
Chociaż się tym nie chwaliłam.
On, nie wiedziałam dlaczego,
Wbił sobie niestety w głowę,
Że na pierwszą naszą randkę
Przyjedzie swym samochodem.
Dla mnie auto przede wszystkim
Musi być sprawne i tanie.
On oczywiście w tej kwestii
Ma zupełnie inne zdanie.
Przyjechał okrężną drogą
Swoją nowiuteńką furą,
Bo… on musi mieć przyjemność
I wykazać się brawurą!
Później zajechał na stację.
Musiał „schella” zatankować,
Bo silnik wysokoprężny
Tylko ten olej „przyjmował”.
Gdy czułam zniecierpliwienie,
On jeszcze na myjnię skręcił,
Żeby mu autko umyli
Jacyś znajomi ajenci.
Nudziłam się, więc bezczelnie
Żądał, żebym odkurzyła
Piękne skórzane fotele,
To nie będę się nudziła.
Mocno wkurzona poczułam,
Że dłużej z nim być nie mogę.
Kazałam się wieźć do domu.
Znów wybrał… okrężną drogę!
Byliśmy z całą rodziną
Na wakacjach w Poroninie.
Chciałem zrobić pamiątkową
Fotografię mej rodzinie.
Wszyscy byli ustawieni.
Nagle nieznana mi laska,
Nie wiadomo skąd zupełnie,
W moim kadrze się znalazła.
Kiedy mnie zauważyła,
Zamiast przeprosić, to ona
Właśnie na mnie się wydarła
Machając groźnie rękoma.
Wykrzyczała, że jest znaną
Gwiazdą serwisu Instagram
I nikomu bez jej zgody
Nie pozwala robić nagrań.
Bo ona tylko na sesjach
I tylko profesjonalnie
Pozuje do fotografii,
A ja szczególnie brutalnie
Atakuję ją, by darmo
Zrobić byle jakie zdjęcie
I potem kasiorę zgarnąć!
Dałem się jej wykrzyczeć,
Po czym cicho powiedziałem,
Że jej nie znam i że ona
Jest po prostu damskim chamem.
A ja za nic mam jej piski,
Więc ma spadać jak najszybciej,
Bo robię zdjęcie swym Bliskim.
Nagle uszło z niej powietrze
I chyba wówczas dopiero
Zrozumiała, że nikt tutaj
Nie nagrywa z nią video.
Może też do niej dotarło,
Ze istnieją inni także,
Którzy prywatnie, dla siebie
Chcieliby znaleźć się w kadrze.
Ona to nie pępek świata.
Jej świat jest tylko ułudą,
Która może się zakończyć
Nierządem, dragami, wódą…
Niedawno powiedziałem rodzinie,
Że planuję iść do wojska,
To znaczy do wojsk lądowych.
Nie ciągnie mnie Szkoła Morska.
I od tego czasu zawsze
Gdy jest w telewizji wzmianka
O żołnierzach polskiej armii
Odzywała się „Ma Fanka”:
„To o Tobie, to wspaniale!-
Mama cieszy się bez reszty –
Będziesz moją dumą, synu;
Niedługo już to będziesz Ty!”
Byłem zadowolony, że
To czas już nieodległy,
Dopóki tak nie palnęła
Podczas „Apelu Poległych”.
Mój brat jest ojcem dwóch synów.
To jeszcze nastolatkowie.
Wcześniej często się użalał,
Że mają bardzo pstro w głowie.
Nagle wszystko się zmieniło.
Miast narzekać, zaczął… chwalić,
Że obydwaj astronomią
Są zainteresowani.
Na strychu domu urządził
Obserwatorium nieduże.
Cieszyło go, że chłopaków
Kosmos aż tak bardzo urzekł.
Kupił teleskop i książki.
Chłopcy przez długie wieczory
Mogli obserwować księżyc,
Planety i gwiazdozbiory…
Wcale o tym nie wiedziałem,
Ale się pochwalił kiedyś,
Ile w nich zainwestował,
By mogli „naturę śledzić”.
Bo chłopaki w takim wieku
Słuchają głośnej muzyki,
Albo też, co nie daj Boże,
Gapią się w jakieś świerszczyki!
Musiałem też wysłuchiwać
Tego, że moje dzieciaki
Nie mają żadnych ambicji
I „wyrosną z nich ciemniaki”
Gdyż „grają” na komputerze
I niewiele ich obchodzi.
Muszę lepiej ich pilnować,
Póki jeszcze są dość… młodzi!
Powinny wziąć dobry przykład
Z jego ambitnych chłopaków,
Bo siedząc wciąż przy ekranie
Wyrosną mi na… zdechlaków!
Niebawem brat mi się przyznał,
Że Go synowie zawiedli.
Bo nie kręciły ich gwiazdy
Tylko zwykły damski… negliż!
Przez teleskop podglądali
Z naprzeciwka sąsiadeczkę,
Która całkiem nieświadomie
Im służyła za „gwiazdeczkę”.
Mój starszy brat jest od zawsze
Typowym niebieskim ptakiem.
Gdy Mu „stuknęła” trzydziestka,
Prysły nadzieje wszelakie
Moje i całej rodziny,
Że się ustatkuje wreszcie
I w końcu stworzy rodzinę
Ciesząc się rodzinnym szczęściem.
No i wreszcie tak się stało,
Gdy pojawiła się Ona.
Także z artystyczną duszą
I jak On, też „postrzelona”.
Nagle w Nim… metamorfoza!
Zakochany w ładnej buzi
Po raz pierwszy w swoim życiu
Znalazł pracę, spłacił długi.
Wszystkich zadziwił, że on
Po prostu „wyszedł” na ludzi!
Czasami nawet żartował,
Iż zbuduje dom za miastem
I spłodzi gromadkę dzieci,
Bo dla niego „nic nie straszne”!
Te pomysły jeszcze dawniej
Byłyby jego koszmarem.
Nie dopuszczał wtedy myśli,
By życie miał aż tak szare!
Miesiąc temu obchodzili
Trzecią rocznicę poznania.
Napisał dla Niej… piosenkę,
A Jej rodzicom miał zamiar
Oświadczyć się o Jej o rękę!
Jednak spóźnił się nieznacznie,
Bo tylko o tydzień chyba,
Gdyż ona wcześniej listownie
Oświadczyła, że z Nim… zrywa!!!
Mam już dwadzieścia osiem lat.
Nareszcie zostanę ojcem,
Ale najbardziej się boję,
Że to dziecko będzie… chłopcem.
A dlaczego? A dlatego,
Że wybór imienia chłopca
Będzie traumą nie dla Niego,
Ale dla mnie jako ojca.
Bo ja mam na imię Robert,
Tak jak mój tata i… dziadek.
Lecz to nie koniec Robertów,
To po pra-pra-dziadku … spadek!
Ojciec już się na to cieszy,
Że być może się okaże,
Iż będzie kolejny Robert –
Rodzinnego „herbu” adept.
Jednak ja za nic na świecie
Nie chcę tego ciągnąć dłużej,
Bo to debilna tradycja
I ja ten obyczaj zburzę!
Żona chwali te intencje
I uważa, że to fajne
Mieć potomka i samemu
Nazywać własną ferajnę.
Za to rodzina uważa,
Że właśnie „nas powaliło,
Bo przez „całe pokolenia
Robertom dobrze się żyło”!
Zakrzątnęłam się ostatnio
Nad bardziej różnorodnymi,
Niż stosowałam dotychczas,
Sztuczkami kosmetycznymi.
Mam trochę więcej czasu, więc
Przed lusterkiem przesiaduję
I różne triki make-upu
Na sobie wypróbowuję.
Podszedł do mnie wczoraj wieczór
Mój mąż wyraźnie zmartwiony
I powiedział: „Przestań wreszcie
Za ideałem wciąż gonić.
Daj spokój. Taką masz buzię.
Ani puder ani kremik,
Chociaż będziesz kombinować,
I tak niczego nie zmieni.
Ja kocham Cię, jaka jesteś
I wciąż tak samo uważam,
Że pasujemy do siebie
Po charakterkach i… twarzach.
Ja także byłam dlań miła
I odrzekłam w ten sam sposób:
„Ja kocham Cię, jaki jesteś,
Tylko… nie przeszczepiaj włosów”!
Moja żona jest artystką.
Pisze wiersze i maluje.
Nigdy nie siedzi bezczynnie.
Wciąż twórczo nad czymś pracuje.
Wydała tomik poezji.
Trzy wystawy także miała.
Mojej mamie twórczość żonki
Niezmiernie się… podobała.
Poprosiła żonę, żeby
„Abstrakcję” namalowała
Do salonu, bo nie znosi
Że tam ściana pusta, biała.
Ucieszyła się tym żona.
Zaraz do pracy się wzięła.
Rodzice są zachwyceni,
A autorka dumna z dzieła!
Jednak jest poważny problem,
Bo rodzice bez Niej, sami
Pospieszyli się wieszając
Dzieło „do góry nogami”!
Żonę drażni ten „nietoperz”
Od chyba piętnastu latek,
Ale nie chce go przewiesić,
Bo… ktoś popełniłby gafę.
Moja dziewczyna „od zawsze”
Pragnęła być na YouTube.
Chciała uruchomić kanał
I zbierać dużo polubień.
Ale nie mogę powiedzieć,
Że aż tryskała zapałem,
Żeby się do tego zabrać.
Ja Ją w tym motywowałem.
Przypominałem, radziłem,
Zachęcałem, na nic wszystko.
Wreszcie zupełnie niedawno
Poczuła, że jest artystką.
Rozpoczęła testowe
Nagrywania i montaże.
Nade wszystko byłem ciekaw,
Co odkrywczego pokaże.
Dziś nareszcie mi przysłała
Link do pierwszego utworu,
Filmik fajnie zmontowany,
Zrobiony jak zwykły… pornus.
Ale miał w sobie przesłanie:
Goły facet, dziwka obok
Mówi do mnie seksy głosem:
Upierdliwcze, zrywam z Tobą…