Zostałem zwolniony z pracy,
Bo szef stwierdził, że ostatnio
Moja obecność w zakładzie
Nie inspiruje dodatnio.
Kiedyś sama ma obecność
I radość z bycia w zakładzie
Była dla współpracowników
Bardzo cennym drogowskazem.
Praca była do tej pory
Jedyną pociechą dla mnie,
Która pozwalała przeżyć
W wielkiej, osobistej traumie.
Szef nie wiedział, że przeżywam
Bolesny okres żałoby
Po śmierci moich rodziców
W wypadku samochodowym.
Pod ladą schowany dzisiejszy,
A na wystawie ten wczorajszy
Równo złożony chlebek leży.
Żeby zakupić bochen świeży,
Dopiero jutro przyjść należy.
Komu i po co ta udręka?
Dla ochrony zdrowia klienta.
Bo pieczywo świeże
Powinno poleżeć,
Żeby nie nęciło
Oraz nie szkodziło.
Nie mam w swoim rodzie Szkotów,
Lecz namawiam do bojkotu.
Chociaż nie wymyślam prochu,
Swe racje wyłuszczę. Otóż
Nie kupujcie tego gniotu,
Bo to sklep nie chce kłopotów,
Gdyż piekarz nie przyjmie zwrotów.
Mówią, że na refundacje
Leków dla ubezpieczonych
Fundusz[*] musi dokładać, choć
Budżet ma ograniczony!
Główną bolączką jest ilość
Nadwykonań dla pacjentów,
Którzy zbyt dużo chorują
Zdaniem wyższych decydentów.
To jest wina w głównej mierze
Przychodni oraz szpitali
Udzielającym ratunku
Wszystkim, co zachorowali.
Bezczelnie żądają kasy
Za udzielenie pomocy,
Nie bacząc na to, że budżet
Od wielu lat jest w niemocy.
Drugim powodem do zmartwień
Są wysokie koszty lekarstw
Wydawanych pacjentowi
We wszystkich polskich aptekach.
To jest kwadratura koła,
Bo na ceny narzekają
Ci, co za te leki płacą
I też ci, co dopłacają.
Rząd, jak mówi konstytucja,
W imieniu państwa zarządza
Organizacją lecznictwa
I wydawaniem pieniądza.
Musiał więc poczynić kroki,
By poprawić sytuację.
Uchwalił nowe ustawy,
Jako niezbędną kurację.
W Nowym Roku „dwa dwanaście”
Ta kuracja się zaczęła.
Nowa ekipa rządowa
Zabrała się już do dzieła.
Więc żeby ratować budżet
I polepszyć dolę chorych,
Od nowej kadencji sejmu
Rządzi już nowy faworyt.
Wybór wcale nie był łatwy,
Więc najęto onkologa,
Żeby zrakowiałą tkankę
Bardzo szybko zdiagnozował.
Z lewicową wrażliwością,
Wcześniej leczący dzieciaki,
Ma we wdrażanej ustawie,
Ponaprawiać wszystkie braki.
Nie jest łatwo, bo lekarze,
Pacjenci i aptekarze
Organizują protesty
Czując, że efekt końcowy
Będzie dla nich zbyt bolesny.
Wziął więc się ostro za bary
Z „lekowymi” koncernami.
Podobno uzyskał upusty,
Lecz „mieszek” jest nadal pusty.
Wszystko dla dobra pacjenta!
O chorych zawsze pamięta!
Ogłosił, że wywalczono
Obniżki cen za lekarstwa.
Nie tylko budżet oszczędzi
Lecz też „emerytów warstwa”.
Emeryt ma czas, więc liczy
Ile na leki wydaje.
Wie, że po wykupie leków
Mało na życie zostaje.
Większość ludzi w Nowym Roku
Postanawia coś nowego.
Często jest to ważna sprawa,
A czasami coś błahego.
Lecz w tym roku jest szczególnie,
Bo prawie każdy z Polaków,
A właściwie wszyscy wspólnie
Muszą mieć postanowienie,
Na co przeznaczyć dochody:
Na przeżycie, czy leczenie.
Jest dylemat, co tu kryć.
Nie wiem, który wariant gorszy.
Kupuj leki, ale głoduj –
Umrzesz może trochę zdrowszy!
Kiedy zaś nie chcesz głodować,
Odwiedzaj sklepik spożywczy.
Zemrzesz, boć chociaż niezdrowy,
W sytości swych lat dożywszy.
Na co umarłeś, nie będzie
Miało żadnego znaczenia,
Bo oficjalnie napiszą:
Zmarł na skutek… przejedzenia.
[*] Narodowy Fundusz Zdrowia
Kiedy ktoś mnie na ulicy
Prosi o „chociaż złotówkę”,
Odpowiadam, że mu kupię
Bułkę i nawet parówkę.
Na alkohol nic nie daję,
Bo to wielce niemoralne.
Jest też trudne, bo te „prośby”
Są zwykle bardzo nachalne.
Wieczorem podeszła do mnie
Cyganka z dwójką maluchów.
Nie ufam zbytnio Cyganom,
Lecz w zwykłym, ludzkim odruchu
Zaproponowałam pójście
Do bliskiego spożywczaka.
Przypuszczałam, że odmówi,
A ona zaczęła… płakać!
Z radością na to przystała.
Wybrała chleb, jajka, bekon
I czekoladę dla dzieci,
Potem jeszcze wzięła mleko.
Kiedy za to zapłaciłam
I dałam jej te zakupy,
Przy wszystkich mi dziękowała
Tak, że kamień by się wzruszył.
Była ogromnie wzruszona,
A mnie kołatało serce,
Kiedy mi powiedziała coś
O bożym błogosławieństwie.
Ona poszła w swoją stronę,
Ja do kiosku po gazety.
Nie kupiłam jednak prasy,
Z braku portfela, niestety!
Nie odnalazłam też perfum
I komórki marki Sony,
A zakupy znaleziono
Tam, gdzie sklep składa… kartony.
Wszystko było w dobrym stanie.
Cyganka miała zasady.
Choć niezupełnie, bo brakło
Mleka oraz czekolady.
Bardzo rzadko bywam w klubach,
A mam już latek dwadzieścia.
Byłam w nich dwa razy, bo mi
Nie są potrzebne do szczęścia.
Ostatnio ma przyjaciółka
Obchodziła urodziny.
Zaprosiła mnie do siebie,
A mieszka razem z bliskimi.
Była kolacyjka z tortem.
Atmosfera pełna luzu,
Więc dałam się jej namówić
Na nocny wypad do klubu.
Bawiłyśmy się do trzeciej
I wracałyśmy „na kamasz”.
U niej miałam spać tej nocy,
Bo dość daleko mieszkałam.
Zmordowane usnęłyśmy
Prawie przed czwartą nad ranem.
Zaraz po siódmej jej ojciec
Wpadł do nas z wielkim rabanem.
Odsłonił roletę w oknie
I powiedział gromkim głosem:
„Zuziu zrób dla mnie śniadanie
Z urodzinowym bigosem”.
Mówił zupełnie poważnie.
Jubilatka nie słuchała.
Kołdrą zakryła głowę, bo
Potwornego kaca miała.
Wtedy poszedł do sypialni
I żonę, która w niej spała,
Obudził, żeby to ona
Śniadanie uszykowała.
Mama mojej przyjaciółki
Niedawno się położyła.
Jest lekarzem i nad ranem
Dyżur nocny zakończyła.
Ja, chociaż byłam tam gościem,
Miałam coraz więcej obaw.
Atmosfera z każdą chwilą
Zaczynała być nerwowa.
Zrozumiałam, że w tym domu
Żona, córka czy synowa
Bez względu na sytuację
Musi pitrasić, gotować…
Mieszkam i pracuję w Anglii.
Uwielbiam chodzić do sauny.
Bywam tam w swym towarzystwie
Wśród ludzi, jak ja, zwyczajnych.
Dzisiaj jednak byłam sama.
Nagle weszło trzech chłopaków.
Od razu mogłam stwierdzić, że
To grupka mych rodaków.
Nie wiem czemu, ale oni
Byli bardzo przekonani,
Że nikt ich nie rozumie, więc
Głośno po polsku gadali.
Lecą bluzgi, a ja siedzę
Prawie sparaliżowana.
Słucham młodych przecież głosów,
Lecz słowa, jak u furmana!
O ruchaniu i pettingu,
Goleniu jajek i „pachów”.
Kiedy mnie zauważyli,
Byłam naprawdę w przestrachu.
Nie wytrzymałam i wstałam.
Po polsku się pożegnałam./
Chłopakom „szczeny” opadły
I… „spierdalali jak diabły”!
Kiedy wróciłam ze szkoły
Usłyszałam czujnik gazu
Pikający dosyć głośno.
Uciekłam z domu od razu
W wielkiej panice i stresie.
Zadzwoniłam do rodziców.
Wśród sąsiadów wszczęłam alarm,
Bo czadu nie da się wyczuć!
Ojciec na nic nie czekając
Wezwał natychmiast strażaków.
Oni są niezastąpieni
W tym grożącym śmiercią fachu.
Strażacy sprawdzili czujnik.
Alarm został odwołany,
Gdyż on piszczał, bo bateria
Domagała się wymiany!
Dziś jak zwykle szłam do pracy.
W pewnej chwili tuż przede mną
Zauważyłam dziewczynę,
A w niej jakąś beznadziejność.
Na widok tego nieszczęścia
Podeszłam i zapytałam,
O co chodzi? Co się stało?
I oto co usłyszałam:
Że straciła dużo forsy
W skutek przeciwności losu.
I zmarnowała karierę
Przez działanie innych osób.
Zaczęłam ja więc pocieszać.
A gdy się uspokoiła,
Odkryła powód rozpaczy.
Sprawa jest niezbyt zawiła.
Dostała wyśnioną pracę
W gastronomii, przy zmywaku.
Już pierwszego dnia szef kuchni
Zwyzywał ją od cudaków.
Kazał zmyć z twarzy makijaż
I usunąć długie tipsy.
Pracownicy w kuchni muszą
Być najschludniejsi, najczystsi.
To był cios w jej osobowość
I jednocześnie w karierę.
Postawiono przed nią nagle
Nie do przebycia barierę.
Karierę zrobi gdzie indziej,
Lecz nie zmieni stylu bycia.
Filozofii „Emo” ona
Poświęciła kawał życia!
Osobowość najważniejsza,
Dlatego wybrała tipsy.
A po chwili już spokojnie:
Założę też czarne… klipsy!
Przez telefon wykrzyczałam
Swojemu narzeczonemu,
Że jeżeli nie przestanie
Omawiać naszych problemów
Z grupą kumpli z jego pracy,
To z nim zerwę po wsze czasy!
Kilkanaście minut później
Przez portal społecznościowy
Napisał mi jego kumpel,
Że on nic złego nie robi.
Stwierdził, że przesadziłam, bo
Patryk tak dużo nie mówi.
Zresztą oni uważają,
Że gadka o mnie, to nudy.