W księgarni…

Pracuję w księgarni od lat.

Znam krajowy „rynek książki”.

Wydaje mi się, że dobrze

Wypełniam swe obowiązki.

 

Często doradzam klientom,

Czy młodemu, czy starszemu.

Zawsze staram się „dogodzić”

Bezwyjątkowo każdemu.

 

Dzisiaj podeszła do lady

Kobieta, ale nie „z tłumu”,

Z prośbą, bym znalazła książkę,

Lecz… zapomniała tytułu!

 

Nie pamiętała… autora

Ani nawet tematyki.

Pamiętała, i to dobrze,

Że druk miała… bardzo lichy

I… że w czasach jej młodości

Była bardzo popularna,

Miała niebieską okładkę,

A bohaterem był… barman!

 

Niewiele mogłam jej pomóc.

Wtedy ona się wkurzyła,

I… przestała być „damulką”,

Którą do tej pory była.

 

Jęła wyzywać, że przez nas,

Czyli pracowników księgarń,

Wszystkie placówki padają,

A ja jej zdanie…potwierdzam!

 

No, bo przez  niekompetencję

Tych jak ja nieudaczników

Wszystkie znane jej księgarnie

Nie osiągają  wyników.

 

Poza tym ta niby „praca”

Jest niepotrzebna nikomu,

Bo w najbardziej prostych sprawach

Nie „umiom” lub „nie chcom” pomóc!

 

Dama

Mieszka w mieszkaniu pode mną

Elegancka starsza dama.

Zawsze, kiedy ją widziałem,

Była przepięknie ubrana.

Jej twarz w pełnym makijażu,

Fryzura bardzo staranna.

Nie wiedziałem, czy zamężna,

Może wdowa albo panna.

 

Z wyglądu arystokratka.

Zawsze była uśmiechnięta

I grzeczna dla wszystkich ludzi.

Takie panie się pamięta.

Grała także na pianinie.

Kiedy Chopina zagrała,

Byłem pewny, że pianistka

Duszę w muzykę wkładała.

Wiele też razy słyszałem

Śpiew do wtóru fortepianu.

Przez otwarte okna brzmiały

Trele jej mezzosopranu.

 

Nie zauważyłem nigdy,

By z kimkolwiek rozmawiała.

W sklepie ekspedientce tylko

Listę zakupów dawała,

A umyślny je przynosił

I w skrzyni na klatce chował.

Do mieszkania nie wpuszczała,

Klamkę „kazała całować”.

 

Pewnego dnia coś się stało.

Nie słychać śpiewu ni grania.

Jej okien, jak zwykle rano,

Nikt przez trzy dni nie odsłaniał.

Było cicho w jej mieszkaniu,

Więc trawiony niepokojem

Zszedłem na dół i pod drzwiami

Naciskając dzwonek stoję.

 

Otworzyła mi po chwili

Elegancka tak jak zawsze.

Ucieszony, że ją widzę,

Nic nie mówię, tylko… patrzę.

Spytałem wreszcie „Czy Pani…”?

Ona dumnym wzrokiem wodzi

I przerywa mi z uśmiechem:

„A co to cię, k**wa, obchodzi”?