Nagle dopadła mnie grypa.
Miałam gorączkę i kaszel.
Nijak nie mogłam wyjść z domu,
Potrzebowałam… podpasek.
Zadzwoniłam do chłopaka,
Żeby razem z lekarstwami
Kupił mi, gdy będzie wracał,
Podpaski ze skrzydełkami.
Kupił. Przyniósł, nawet szybko.
Widać, że chłopak ma rozmach.
W torbie miał paczkę podpasek
No i skrzydełek kilogram!
Byłam lekko przeziębiona,
Ale zwolnienia nie miałam,
Gdyż jeszcze mogłam pracować,
Bo „tylko troszkę chrypiałam”.
W taki sposób mój stan zdrowia
Otaksowała lekarka:
Na razie nic się nie dzieje.
Mam przyjść, kiedy zacznę… charkać.
Już w nocy czułam ból gardła.
Że miałam niemieckie „Isla”,
Zaczęłam ssać te tabletki
I mej lekarce „wymyślać”.
Przypomniałam sobie także
Dobre porady babcine,
Żeby zawsze mieć przy sobie
Musującą Aspirynę.
Rano jechałam do pracy
W drugim wagonie tramwaju.
Zawsze tak jeżdżę, bo luźniej.
Można rzec, że mam w zwyczaju.
Jednak tym razem doczepka
Była trochę zatłoczona.
Znalazłam luźniejsze miejsce,
Mogłam poruszać rękoma!
Chciałam na gardło wziąć „Islę”.
Po omacku z dużym trudem
Wydostałam z mej torebki
Lekarstwa niewielką grudę.
Wzięłam ją do ust i nagle
Poleciał z nich gejzer piany.
Pomyliłam pastyleczki!
Sąsiad obok ochlapany!
Ja się krztuszę. Ludzie obok
Sytuacją przerażeni
Zamiast próbować mi pomóc,
W panice się odsunęli.
Przestraszyła ich zapewne
Moja przerażona mina
I przypuszczenie, że piana
To niebezpieczna… toksyna.
Od tej pory śmiać mi się chce
Zawsze, kiedy to wspominam:
Na tłok najlepszym lekarstwem –
Musująca aspiryna!
Jestem lekarzem rodzinnym.
Od lat w przychodni przyjmuję.
Gdy komuś nie mogę pomóc
Do szpitala go kieruję.
Niedawno miałem pacjentkę
Z bardzo silnym bólem serca.
Zawiozłem ją do szpitala,
Bo chodzenie ją zamęcza.
Następnego dnia ta pani
Znów czekała w poczekalni.
Pomyślałem, że w szpitalu
Ordynują „nienormalni”!
Czy została przebadana?,
Zapytałem dla porządku,
Bo wypis w takim złym stanie
To widoczny brak rozsądku.
Podała mi skierowanie,
Co jej wcześniej wypisałem.
Na odwrocie była notka,
Której się nie spodziewałem:
„Wymienionej na odwrocie
Z Pańskiej przychodni pacjentce
Jak to wynika z wywiadu,
Nigdy nie bolało serce”.
Spytałem Ją o co chodzi.
Z trudem, mozolnie, pomału
Wydusiłem w końcu prawdę:
Bała się umrzeć w szpitalu…
Jestem w ciąży pierwszy trymestr.
W czasie jazdy autobusem
Zrobiło mi się słabo,
A więc będąc pod przymusem
Poprosiłam jakąś panią,
Która obok mnie siedziała,
By uchyliła wywietrznik,
Lecz nie zareagowała.
Odwróciła twarz do szyby
Patrząc z „zainteresowaniem”.
Że mam mdłości, dostrzegły też
Stojące obok mnie panie.
One próbowały pomóc,
Ale ta pani „od okna”
Zawołała, że jej zimno,
Bo dziś „zimnica okropna”!
Choć miała na sobie futro
I berecik moherowy,
Jej zdaniem „w zimny jak dziś dzień
O wietrzeniu… nie ma mowy”!
Lecz natura zadziałała
Tak, jak u wszystkich ciężarnych.
Po prostu zwymiotowałam.
Stan jej futra bardzo marny…
Tato pracował w Holandii,
Gdy ja byłam nastolatką.
Widywałam Go na Skypie,
Lecz w naturze bardzo rzadko.
Tęskniłam za Nim, więc Mama
Wymyśliła, żebym Tatę
Odwiedziła w czas wakacji
Nie zimowych, ale latem.
A żeby było najtaniej
Pojechałam autokarem
Z dostępnymi wygodami.
Był tam wucet oraz barek!
Jak był komplet pasażerów,
Ruszyliśmy w długą drogę.
Rozejrzałam się wokoło-
Młodych namierzyć nie mogę!
Pojazd zapełnili ludzie
Powracający do pracy,
Którzy gościli w Ojczyźnie,
By z rodziną się zobaczyć.
Chyba minęła już północ.
Stanęliśmy na parkingu,
Żeby kilku pasażerów
„Złapało oddech” po drinku.
W dodatku chodziło o to,
Że w podróży się nie pali.
Więc panowie bardzo mocno
Na ten postój naciskali.
Ja też z ochotą wysiadłam.
Znudził mnie sąsiad-gawędziarz
I w fotelu było ciasno.
Mnie rozpierała energia!
I zaraz też, gdy wysiadłam,
Obiegałam pojazd wokół.
A kiedy wszyscy znów wsiedli,
Zrobiłam kilka podskoków
I za nimi chciałam wskoczyć
Przez otwarte drzwi do środka.
Nagle ktoś zatrzasnął drzwiczki,
Mnie zatrzymała… wywrotka!
Leżąc na bruku parkingu
Ledwo na oczy patrzyłam.
Chyba miałam lekki nokaut.
Nie wiedziałam, gdzie ja byłam!
Postój się znacznie przedłużył.
Ocucił mnie nasz kierowca.
Założył mi opatrunek
Ze znawstwem godnym fachowca.
Reszty drogi nie pamiętam.
Siedziałam otumaniona.
Świadomość mi powróciła,
Gdy… tatko wziął mnie w ramiona.
Opowiadam o tym dzisiaj,
Bo sortując stare foty
Przypomniały mi się właśnie
Dawne za ojcem tęsknoty.
Oprócz tego jest ponadto
Powód, choć zupełnie inny:
Pięknie wygląda mój siniak
Na fotosach wakacyjnych.
Mój, na szczęście były już mąż,
Gdy zdarzało mi się płakać,
Wychodził zawsze z pokoju
Bez słowa i bez… buziaka.
Za każdym razem, gdy sama
Płacząca w łóżku zostałam,
Podwójnie było mi smutno
I jeszcze głośniej… płakałam.
Zwykle płacz mnie bardzo męczył,
Łzy usypiały zmęczoną.
Kiedy ich już nie starczyło,
Przestałam być jego żoną.
Niedawno się spotkaliśmy.
To był zupełny przypadek.
Spytał mnie, czy teraz może
Nie mam już „łzawych huśtawek”.
Dzisiaj już by tak nie zrobił,
Ale wówczas – według niego –
Pozostawianie mnie samej
Nie uważał za coś złego.
To była jego metoda,
By nie słyszeć tych lamentów.
Bo z żoną trzeba być twardym
Beż nadmiaru sentymentów.
Prosił bym mu wybaczyła,
Bo chciał być mocny jak ojciec,
Który jego tak traktował
Wtedy, gdy był jeszcze chłopcem.
Zwykle psy boją się huków,
A mój ciemności się boi.
Jeśli nie zapalę lampki,
Nie mogę go uspokoić.
Wyje i drapie podłogę.
Gania po pokoju dziko.
Boję się, że coś się stanie,
Kiedy tak biega donikąd.
Dlatego przez wszystkie noce
Koło psiego legowiska
Świeci malutka lampeczka,
A tuż obok niej tkwi miska.
Niedawno zdiagnozowano
U niego nowe kłopoty.
Zaczął chorować na jaskrę.
To wyrok pełnej ślepoty.
Płakać mi się chce, gdy myślę,
Że gdy straci wzrok zupełnie,
Będzie musiał żyć w ciemności,
Której boi się cholernie…
Utknąłem w zepsutej windzie
Z mamą i jej bliźniakami.
Przez męczące dwie godziny
Tkwiliśmy między piętrami.
Każdy myślałby, że dzieci
Zachowały się nieznośnie.
One spały cały ten czas
Słodko, doprawdy rozkosznie.
To matka dała popalić!
Chyba miała klaustrofobię,
Bo przez cały czas płakała;
Myślałem, że nie wyrobię!
W przerwach pomiędzy spazmami
Nawijała na okrągło,
Żeby „koniecznie się modlić,
Aby Bóstwo nam pomogło.
Nie mamy znikąd pomocy.
Wołać do Boga musimy,
Bo zabraknie nam powietrza
I wszyscy się podusimy”!
Wcześniej już wezwałem pomoc
Poprzez numer ratunkowy.
Ludzie nam przyszli z pomocą.
O Bogu nie było mowy…
Tydzień temu zamieniłem
Mieszkanie na większe w bloku.
Trzy dni przeprowadzka trwała.
W ostatni dzień aż do zmroku!
Żeby kaskę zaoszczędzić
Tylko taxi zamówiłem.
Ona meble przewoziła,
A sam na piętro taszczyłem.
Musiałem złapać bakcyla,
Bo mam straszne przeziębienie.
Męczy mnie gardłowy kaszel.
Tylko piję, a nic nie jem.
Najgorsze napady kaszlu
Dopadają mnie wśród nocy.
Krew wypluwam do ręcznika.
Rano pełno w nim wybroczyn.
Dzisiaj rano na tablicy
Zawieszonej na parterze
Przeczytałem ostrzeżenie
Jeszcze całkowicie świeże.
Na nim tylko napisano,
Żeby „nie kaszleć nocami
Od dziewiętnastej trzydzieści
Wieczorem, do ósmej rano,
Bo małe dziecko się budzi
I nie może potem zasnąć”.
No cóż. Gdybym się udusił,
To z pewnością by przyklasnął!
Pamiętam, że moja Babcia
Miała swoje receptury
Na leczenie różnych chorób.
Wszystkie to dary… natury!
Kiedyś, gdy leżałem chory,
Przyniosła w szklance gorącą
Jakąś domową miksturę,
Jeszcze mocno parującą.
Skład poznałem znacznie później.
Był w niej ocet, ale winny,
Sok z cytryny, miód, cebula.
A smak? Naprawdę ohydny!
Mimo tego całą szklankę
Wypiłem bez zwłoki, duszkiem.
Pustą szklankę odstawiłem
Na szafeczkę tuż za łóżkiem.
Gdy po chwili przyszła babcia,
Widząc, że szklanka jest pusta,
Roześmiała się serdecznie
Dłonią przysłaniając usta.
W końcu powiedziała tylko
Dziwne wtedy dla mnie słowa:
„Parą z gorącej mikstury
Ty miałeś się inhalować”!