dzieci

W potrzebie

Opublikowany by Jerzy Pękalski

Wracałem z wczasów do domu.

Dwie godziny już jechałem.

Nagle natura wymogła,

Że zatrzymać się musiałem.

 

Do MOP[1] miałem niedaleko,

Więc nie było kłopotliwe

Ulżyć naturze, bo przecież

Tam znajdę porządny kibel.

 

Niestety, wszystkie zajęte.

Szkoda, że nie miałem farta.

Po dłuższej ktoś wyszedł.

Jedna kabina otwarta!

 

Ale dwóch na nią czekało.

Obok mnie stał mały chłopiec.

Jego zachęciłem gestem,

By przede mną usiadł w klopie.

 

Pokręcił przecząco głową.

Pierwszy wszedłem do kabiny.

Potem umyłem ręce i

Zwolniłem ją już po chwili.

 

Chłopczyk nadal czekał, ale

Teraz z tatą razem stali.

Facet wielki, aż strach patrzeć.

Wyraźnie na mnie czekali.

 

Chłopiec podniósł w górę rączkę

I powiedział stojąc przy nim:

„To ten pan prosił przed chwilą,

Żebym wszedł z nim do kabiny”.

 

 

[1] MOP- miejsce obsługi podróżnych

Brak komentarzy

W roli…

Opublikowany by Jerzy Pękalski

Ponownie wystawialiśmy

Dla przedszkolaków teatrzyk.

Kilkoro z nas, ich rodziców,

Miało kostium jak się patrzy.

 

W dniu występu jeden tatuś,

Który grał rolę pirata,

Zadzwonił, że miał wypadek.

Nie wystąpi. Wielka strata!

 

Postanowiłam zastąpić

Nieobecnego kolegę.

Założyłam jego kostium

I bandaż na oko lewe.

 

Niektóre dzieci już były

Wcześniej na tym przedstawieniu

I zaczęły protestować

Przeciw temu zamienieniu,

Bo… nie mogę być piratem,

Gdyż piraci to faceci,

A ja jestem przecież pani,

Która chce oszukać dzieci!

 

Jedna tylko dziewczyneczka

W mojej obronie wołała,

Bo… wyglądam jak piraci,

Gdyż też żółte zęby miałam!

 

Ta przesłanka przekonała

Całą resztę oponentów

I już wszyscy się bawili

Od tego właśnie momentu.

 

 

 

Brak komentarzy

Nemo

Opublikowany by Jerzy Pękalski

Dziś nasza mała córeczka

Nie jadła paluszków rybnych.

Po prostu ich nie lubiła

Z jakichś powodów dziecinnych.

Jeszcze ich nie spróbowała,

A już odsuwała talerz.

Namowy nie pomagały,

A gróźb nie bała się wcale.

 

Był też  mój brat na obiedzie.

Geniusz, lecz trochę inaczej.

Sam jeszcze nie ma dzieciaków,

Nieżonaty z Niego facet.

 

Chciał w Małej wzbudzić apetyt

Znanym dziecku porównaniem:

„Pomyśl, że to rybka Nemo,

I buzi od niej dostaniesz”!

 

Minęły już trzy miesiące.

Od tamtego „Nemo-kęska”

Nasza córcia ani razu

Nie zjadła rybki ni mięska.

 

Brak komentarzy

Królik „Playboya”

Opublikowany by Jerzy Pękalski

Latem ubiegłego roku

Do mnie i mego partnera

Wpadł wieczorem brat z wybranką,

Jak robili to już nieraz.

 

Sprowadzili także kumpla,

Znanego nam już figlarza.

W jego obecności zawsze

Coś śmiesznego się przydarza.

 

Było wesoło przy piwku.

Rozmowa nas pochłonęła

Tak, że nawet nie widziałam,

Że córcia przy mnie… stanęła.

 

Trzylatka się obudziła

I słysząc nasze rozmowy

Przyszła do mnie dotykając

Czymś milutkim do mej brody.

 

Zapytała miłym głosem

„Mamo, mamo, cio to? cio to”?

Głaskając mnie tym po twarzy

Delikatniutko, z pieszczotą.

 

Wszyscy wybuchnęli śmiechem,

A ja, gdy to zobaczyłam,

Natychmiast na całej twarzy

Purpurowa się zrobiłam.

 

Moje dzieciątko niewinne

Niczym malutki Amorek

Pieściło mą twarz króliczkiem…

Playboy-owskim wibratorem!

Brak komentarzy

Ukoronowany

Opublikowany by Jerzy Pękalski

Zdawało mi się, że ze mnie,

Kiedy jechałem do pracy,

Po południu w autobusie

Chichrali się dwaj chłopacy.

 

Kilka innych starszych osób

Ciekawie na mnie patrzyło.

Nie wiedziałem, co się dzieje,

Ale coś w powietrzu było!

 

Myślałem, że mi się zdaje

I jestem przewrażliwiony,

A w mej rozczochranej głowie

Plotą się jakieś androny.

 

W pracy przywitał mnie rechot.

Twarze kumpli… rozbawione!

Któryś podał mi lusterko.

Miałem na głowie… koronę!

 

Przed samym wyjściem do pracy

Bawiłem się z dzieciakami

W króla, pałac oraz w piękny

Dwór królewski z dworzanami.

 

Potem jednak zapomniałem

O „królewskim” atrybucie

I…  w papierowej koronie

Znalazłem się w autobusie.

 

Od tego dnia koledzy,

Czego mam serdecznie dość,

Odzywają się do mnie

Per „Wasza królewska Mość”!

Brak komentarzy

Wersja „fit”

Opublikowany by Jerzy Pękalski

Czwarte urodziny córci

Wyprawialiśmy w ogrodzie.

Chciałem zrobić dzieciom frajdę,

Jakiej nie mają na co dzień.

Zamówiłem także pana,

Co „kręci” watę cukrową.

Dzieciaki ją uwielbiają.

Ma być słodko i… morowo!

 

Przyszła grupka małych dzieci,

Oczywiście z rodzicami.

Wodzirej wszystkie zabawiał

Bajeczkami, piosenkami.

 

Kiedy przyszedł pan „od waty”,

Dzieciaki go osaczyły

I na wyrywki o „motki”

Bardzo głośno go prosiły.

 

W pewnej chwili do mnie przyszła

Mama jednego chłopczyka

Skarżąc się, że doświadczyła

Od „cukierniczyny” szykan.

 

„On jest chamski, bo mnie wyśmiał,

Kiedy poprosiłam grzecznie

O wersję  fit” dla syneczka,

Gdyż cukry są niebezpieczne”!

 

„Na czym wersja fit polega”?

Spytałem troskliwą mamę.

„Wata miała być bez cukru,

Więc prosiłam o zamianę”!

Brak komentarzy

Szopka

Opublikowany by Jerzy Pękalski

Przyjaciele mnie prosili,

Żebym został „po godzinach”

Opiekunem awaryjnym

Ich czteroletniego syna.

 

Fajny chłopczyk. Chociaż mały,

Jest rezolutnym dzieciaczkiem.

Ja go lubię, on mnie także.

Mamy relacje „krewniackie”.

 

Był już grudzień. Jak co roku

Tradycyjnie przed Świętami

Montuję w domu swą szopkę

Z Jezuskiem i zwierzątkami.

 

Malca bardzo ciekawiło,

Czym „wujeczek” tak się bawi,

Więc natychmiast zaprosiłem

Malca do wspólnej „zabawy”.

 

Zaciekawiony, więc pytał

O wszystko, co było w szopce.

Najbardziej się zaciekawił

Nagusieńkim, małym chłopcem.

 

Opowiadałem o wszystkim,

Co sam wiem od swojej mamy.

Że to tradycja, więc w Święta

W Polsce szopki ubieramy.

 

W końcu zapytał mnie, po co

W tej stajence są owieczki.

Mówię, że zimno Dzieciątku,

Bo nie ma nawet czapeczki.

Owieczki na nie chuchają

I Jezuska ogrzewają.

 

„Aha” powiedział i dalej

O inne rzeczy mnie pytał

Systematycznie, wytrwale:

Kto jest mamusią chłopczyka?

Potem jeszcze o drobiazgi.

W końcu spytał kim był Józef?

Opowiadam, odpowiadam,

Ale nie mogę już dłużej…

 

Wreszcie przyszła mama dziecka.

Zaraz na jej widok Mały

Pokazuje nasze „dzieło”

I wola promienny cały:

 

„Mamo, mamo, a pan Józef

Od dzidziusia bez czapeczki

W tej stajence u wujaszka

To dmuchał białe owieczki”!

 

 

 

Brak komentarzy

Wtopa

Opublikowany by Jerzy Pękalski

Mój pokój jest w amfiladzie

Z salonem, gdzie śpią rodzice.

Zawsze  rano, kiedy wstanę

Kilka minut skłony ćwiczę.

 

Dzisiaj wstałem o dziesiątej.

Na śniadanie się wybieram.

Wchodzę sobie do salonu,

A tam… A niech to cholera!!!

 

Zastałem moich rodziców

Kochających się w najlepsze.

Mama, gdy mnie zobaczyła,

Z przerażeniem do mnie szepcze:

 

„A ty nie w szkole, syneczku?

A ja na to: „Dziś w niedzielę”?

A to już był… poniedziałek.

Ale obciach, ja pierdzielę…

Brak komentarzy

Prezent

Opublikowany by Jerzy Pękalski

Mieszkam z siostrą i Jej mężem

W małym domku po rodzicach.

Małżonkowie mają córkę –

Ala to ma siostrzenica.

 

Mam z Nią kontakt nadzwyczajny.

Zawsze mi mówi, co myśli.

Ona umie obserwować.

Dostrzeże wszystko u wszystkich!

Ta sześcioletnia dziewczynka

Chyba w główce ma kalendarz.

Zawsze o mych imieninach,

Tak jak ja o jej, pamięta.

 

Jestem samotna, po przejściach.

Troszeczkę się zaniedbałam.

Ale o Jej imieninach

Rzecz jasna nie zapomniałam.

 

Gdy tylko wróciłam z pracy,

Weszłam do Jej pokoiku,

Żeby stówkę dać w prezencie.

Niech je wyda w KMPiK-u.

 

Odmówiła mówiąc „Ciociu,

Jak Cię kocham, nie chcę gderać,

Lecz lepiej byś te pieniążki

Przeznaczyła na… fryzjera”!

Brak komentarzy

Niania

Opublikowany by Jerzy Pękalski

Zaledwie kilka miesięcy

Byłam nianią malutkiego

Synka nadzianych rodziców.

Pilnowałam Go jak swego!

 

Płacili mi niezłą kasę

Jak na warunki krajowe,

Ale za to pracowałam

Piętnaście godzin na dobę!

 

Dzieciaczek nadzwyczaj słodki.

Zżyliśmy się bardzo z sobą.

Mały dobrze się rozwijał,

Wypowiedział pierwsze słowo!

 

Wczoraj tę  pracę straciłam.

Nie mogłam się z tym pogodzić.

Dlaczego mnie odprawiono

Właśnie skojarzyłam to dziś.

 

Oleś, jako pierwsze słowo

„Wygaworzył” … moje imię!

Stało się to przy rodzicach

No i oczywiście przy mnie.

 

Nie mogli się z tym pogodzić,

Że ich synek mnie uznaje.

O to mogą mieć pretensje

Tylko do siebie nawzajem.

 

Dziwi mnie jednak, że Oleś

Będąc pod opieką niani

Przez prawie całe swe życie

Codziennie, całymi dniami,

Jeszcze nie zapomniał tego,

Który pan i która pani

Są dla Niego… rodzicami.

 

 

Brak komentarzy