Musiałam wyjść z domu wcześniej.
Mąż został więc sam z chłopcami,
Żeby ich cieplutko ubrać
Oraz przed wyjściem nakarmić.
Jeszcze potem dwóch urwisów
Do przedszkola zaprowadzić.
Mówił, bym była spokojna,
Na pewno sobie poradzi.
Odbierałam ich z przedszkola.
Starszy syn z wielkim wyrzutem
Wyskoczył do mnie znienacka
Wymachując swoim butem.
„Tata nie ubrał mi majtek”!
Na co młodszy się pochwalił:
„A ja mam ciepło, bo tata
Założył mi aż dwie pary”!
W Święta zabrałam kuzynka
Na nieszpory do kościoła.
Gdy Młodemu się znudziło,
Zaczął gapić się dokoła.
Ciągle zagadywał do mnie.
Wiercił się, jakby miał świąd.
Chciałam, by się uspokoił
Póki nie wyjdziemy stąd.
Na razie mu pozwoliłam
Przejść się wzdłuż ławek samemu.
Myślałam, że tym sposobem
Pomogę przetrwać Młodemu.
Wtedy on zobaczył księdza,
Jak między ławkami z tacą
Chodził mówiąc „…zaapłać, … zaapłać…”
A ludzie po prostu… płacą!
Naraz krzyknął w moją stronę,
Co było bardzo niegrzeczne:
„Marysia!… Jak zapłacimy,
To będzie można wyjść wcześniej”?!
Jak byłem jeszcze dzieciakiem,
Miałem kochanego pieska,
Który wraz z naszą rodziną
W rodzicielskim domu mieszkał.
Kiedyś piesek zniknął nagle.
Co się stało, nie wiedziałem.
Rodzice mi wyjaśnili,
Że poszedł wraz z Mikołajem.
Musiał z nim iść, by pomóc
Rozdawać dzieciom prezenty.
A dzieci jest bardzo dużo,
Musi być bardzo zajęty.
Kiedy dorosłem, to w myślach
Często Burka wspominałem.
Nie wierzyłem w Mikołaja,
Więc tak sobie pomyślałem,
Że po prostu mama z ojcem
Tego mi nie powiedzieli,
Że piesek zginął w wypadku.
Pewno chronić dziecko chcieli.
Dzisiaj ojciec trochę „wlany”
Powiedział mi prosto z mostu,
Że pies trafił do schroniska,
Bo był… paskudny. Po prostu!
Nasza sześcioletnia córcia
Pasjami uwielbia… liczyć.
Gdziekolwiek i w każdym czasie
Rachowanie ciągle ćwiczy.
Czasami, jak jej się nudzi,
To mówimy do Krystynki,
Żeby poszła do pokoju
I policzyła… motylki.
Ona w swoim pokoiku
Ma w takie wzorki tapetkę.
Liczyła je wciąż się myląc,
Kiedy przekraczała… setkę.
Dzisiaj się trochę nudziła,
Gdy z wizytą przyszedł dziadek.
Wysłałem ją „na motylki”,
By w spokoju wypić kawę.
Po jakimś czasie wróciła
Podając wynik liczenia.
Żadna wątpliwość z mej strony
Jej stanowiska nie zmienia.
Doliczyła się motylków
W liczbie stu czterdziestu czterech.
Na pytanie „Skąd ta pewność”?
Rzekła: „Skreślałam markerem”!
Nasz dwu i pół letni synek
Załatwiał się jak panienka.
Siusiał siedząc na nocniczku.
Do sedesu nie dosięgał.
Właśnie nauczył się sikać
Na stojąco, tak jak chłopak.
Chciał się przede mną pochwalić,
Ale wyszła… katastrofa!
Gdy ucięłam sobie drzemkę,
Mały nasikał wprost na mnie.
Zrobił to niespodziewanie
Oraz nadzwyczaj… starannie!
Zawsze, kiedy ja się zdrzemnę,
Mój mąż pilnuje malucha.
Bawią się, a synek często
Wesołym śmiechem wybucha.
Dziś zbudził mnie śmiech… mężusia,
Który bardzo rozbawiony
Dopingował swego synka
Trzymając… kamerkę w dłoni!
Poproszono mnie w tym roku
Żebym się dobrze postarał
I przebrał przekonująco
W strój Świętego Mikołaja.
Wystąpiłem jako Święty
W imprezie „Mikołajkowej”
Przybrany w biskupie szaty
I długachną, białą brodę.
Nikt z dzieci o tym nie wiedział.
Bałem się zdemaskowania,
Bo mój Józio, jak na swój wiek,
To niespotykany cwaniak.
Jednak dzisiaj był przejęty.
Nie miał szans, by mnie rozpoznać.
Wyglądałem i mówiłem
Jak święta osoba duchowna.
Wszystkie dzieci podchodziły.
Każde z uśmiechniętą buzią
Odbierało swe prezenty.
Podszedł do mnie także Józio.
Wdrapał mi się na kolana
Gniotąc mą biskupią szatę
I szepnął cicho do ucha:
„Chciałbym mieć… nowego tatę”!
Dziesięć lat już jest po ślubie,
A jeszcze nie mamy dzieci.
To już najwyższy czas dla mnie,
Bo roczek za roczkiem leci…
Oboje jesteśmy zdrowi.
Możemy być rodzicami.
Robimy wszystko, co trzeba.
Jak dotąd wszystko do… bani!
Lekarze każą próbować.
A w kościele mój spowiednik
Radził, żeby się pomodlić
I „wykorzystywać te dni”.
Tydzień temu mój małżonek
Skończył czterdziesty rok życia.
To jest okrągła rocznica,
Dobry powód do wypicia.
Zaprosiliśmy przyjaciół
Do knajpy na urodziny.
Jak mężczyźni się popili
To… rozpoczęły się kpiny:
Że:
– nie umie zrobić dziecka;
– Strzela tylko ślepakami;
– Pudłuje za każdym razem;
– Co on ma miedzy nogami?…
W pewnej chwili mąż się wkurzył,
Zaklął i wrócił do domu.
Chwilę po tym ja taksówką
Pojechałam, by mu pomóc.
Ale zamknął się w pokoju.
Siedział tam sam i butelka.
Płakał po raz pierwszy w życiu.
Targała nim rozpacz wielka.
Tydzień trwa ta sytuacja.
Zaczyna być groźnie, bo on
Bardzo źle znosi alkohol
I leczył się na to; ponoć.
Myślę, że on już jest w ciągu.
A skutki będą tragiczne.
Goście nie widzą problemu
Wyrażając się cynicznie,
Że przesadza z tą boleścią,
Nic im nie można zarzucić,
Bo to były tylko żarty,
Że z niego „lichy kogucik”.
On tę sprawę wyolbrzymił.
W życiu rozczarowań wiele…
Dzięki wielkie, nasi byli
Koledzy i przyjaciele…
Mam młodszego kuzyneczka.
Gdy jest wyspany, to chłopak
Że do rany Go przyłożyć.
Gdy senny, to wręcz na opak!
Wiem to, że wujostwo pilnie
Przestrzegają, by był w formie.
Po obiedzie zawsze drzemie,
To Mu pomaga. Bezspornie!
Dziś ominął swoją drzemkę.
Powód? To moja wizyta.
Nagle zrobił się nieznośny.
Powód znam, a więc nie pytam,
Tylko chłopca położyłam,
Żeby na godzinkę zasnął.
Ale miał kłopot z zaśnięciem
Bo w pokoju było… jasno.
Poradziłam: „Zamknij oczki
I wyobrażaj owieczki,
Które idą po kolei,
Kąpać się do małej rzeczki.
Musisz je wszystkie policzyć
Kolejno, jedną po drugiej.
Ich jest dużo, więc uważaj,
Bo liczenie będzie długie”.
Zamknął oczy i skupiony
Liczył, liczył… Nagle cicho
Spytał: „Czy też liczyć… krowy”?
Czym wprawił mnie taki chichot,
Że o spaniu nie ma mowy.
Przez resztę dnia mój kuzynek
Dał mi się nieźle we znaki.
Jednak szczegóły pominę.
Byłam z synkiem na zakupach.
Brzdąc jak zwykle siedział w wózku
Tym drucianym, na zakupy.
W nim brak oparć i podnóżków.
Ale to mu nie przeszkadza.
Zawsze siada w głębi kosza.
Dziś był bardzo rozbrykany,
A zakupy z nim to koszmar.
W pewnej chwili zaczął wstawać
I upadł buzią na druty.
Nabił siniaka pod okiem
Resztę „obroniły” ciuchy.
Afera na cały market,
Jednak z wózka nie chciał wysiąść
I siedział naburmuszony,
Wykrzywiając na mnie pysio.
Tuż przy kasie znów chciał wstawać,
Więc upomniałam dzieciaczka:
„Siedź tu, bo pod drugim oczkiem
Będziesz miał także siniaczka”.
Ludzie w kolejce słyszeli,
Ale źle mnie zrozumieli.
Aż mną coś wewnątrz zatrzęsło!
Nigdy jeszcze tyle osób
W tak zdecydowany sposób
Nie przyglądało mi się
Z taką wielką agresją.
Nasz dziewięcioletni synek
Oświadczył zdecydowanie,
Że jest na tyle dorosły,
Że nosić stanik jest w stanie!
Nie wiedzieliśmy co robić
Na takie dictum acerbum.
To nam dało do myślenia,
Nie mogłem powstrzymać nerwów.
Czyżby już w tak młodym wieku
On czuł się hermafrodytą?
Czy już wie, jaki natura
Przypisała Mu uniform?
Po niewielkim dochodzeniu
Odkryliśmy, że to sprawka
Naszego starszego syna,
Już osiemnastolatka.
Starszy syn już od miesiąca
Wkręcał młodszego braciszka,
Że każdy w tym wieku chłopiec
W staniczek swe „piersi” wciska.
Nie mamy pojęcia jak to
Stało się, że mu uwierzył.
Przecież chłopczyk nic tam nie ma.
No, może jakiś pęcherzyk…