Jestem lekarzem rodzinnym.
Tydzień temu do przychodni
Przyszli razem siostra z bratem
Bardzo do siebie podobni.
Dwulatek był przeziębiony,
Ale ta szesnastolatka
Zajmowała się braciszkiem
Jak najlepsza w świecie matka.
Mały wymagał leczenia.
Lecz, jak stanowią przepisy,
Rodzice muszą się zgodzić
Składając swoje podpisy.
Poprosiłem więc dzierlatkę,
By ściągnęła do mnie matkę.
Wzięła chłopca na kolana
Zaskoczona i zdziwiona.
Wyjaśniła mi, że matką
Chorego malca jest… ona.
W zeszłym tygodniu pierwszy raz
Opiekowałam się siostrzeńcem.
To „diablę”, a więc spacer z nim
Był dla mnie istnym szaleństwem.
Czterolatek mi uciekał,
Chował też się za drzewami.
Był tak głośny, że marzyłam,
Żeby zmęczył się i zamilkł.
Na dość ruchliwej ulicy
Nie uważał na pojazdy.
Chodził blisko krawężnika.
Był po prostu niepoprawny.
Żeby go jakoś powstrzymać
Powiedziałam, że autobus
Niegrzeczne dzieci pożera.
Taki straszny z niego łobuz!
Podziałało. Bardzo grzecznie
Trzymał się z dala od drogi.
Grzecznie, spokojnie, za rączkę
Szedł tuż obok mojej nogi.
Dzisiaj ukochana siostra
Zrobiła mi straszną scenę.
Wymyślała od najgorszych.
(Tych słów tutaj nie wymienię).
Powodem, tego wybuchu
Było moje postraszenie,
Że autobus zjada dzieci,
Które do dzisiaj w nim drzemie.
Szła razem z synkiem ulicą.
Mały widział naprzeciwko
Autobus, który z przystanku
Odjechał właśnie przed chwilką.
Na przystanku brak jest ludzi.
Widział, że przedtem tam stali.
Więc wysnuł wniosek, że wszyscy
Właśnie zeżarci zostali.
Wpadł w histerię i nie mogła
Siostra chłopca uspokoić.
Czy ja mogę być matką?
Zaczynam się niepokoić.
Mieliśmy małżeńskie plany:
Mieszkanie, samochód, dzieci.
To jest właściwa kolejność,
Potomstwo na miejscu trzecim.
Jednak żona przed terminem
Zaszła w nieplanowaną ciążę.
Mieszkanie malutkie mamy,
Lecz z samochodem nie zdążę.
Oboje ustaliliśmy,
Że w tej nagłej sytuacji
Powinniśmy się powstrzymać
Od następnych prokreacji.
A najpilniejszym zadaniem
Jest zdobyć większe mieszkanie.
Ten nasz plan także legł w gruzach,
Kiedy to pierwsze USG
Wykazało, że potomków
Urodzi się co najmniej trzech!
Wychowawczyni z przedszkola,
Do którego chodzi synek,
Poskarżyła mi, że chłopczyk
Pocałował pięć dziewczynek.
Nawet o zgodę nie pytał,
Tylko podchodził i cmokał.
Zachowywał się normalnie,
Jakby nie miał żadnych blokad.
Gdy wróciliśmy do domu
Opowiedziałam mężowi
O tym, jak nasz pięciolatek
Dzisiaj w przedszkolu nabroił.
Wtedy, już oboje z mężem,
Wyjaśniliśmy taktownie,
Że całowanie dziewczynek
Było całkiem niestosowne.
Przyrzekł, że już nigdy więcej
Nie da buzi „żadnej babie”.
Byliśmy tego pewni, że
Zrozumiał i jest po sprawie.
Dzień później ta sama pani
Mówi o nowym wybryku.
Mój synek znowu całował,
Ale… tym razem chłopczyków.
Przyłapałam mego synka
Jak „piecze” w mikrofalówce
Dosyć dużego pająka.
Co się ulęgło w tej główce?
Czy to „muszka” Tadeuszka?
Może dziecięca ciekawość?
Postanowiłam dać odpór
Takim niemądrym zabawom.
Zapytałam go, dlaczego
Męczy biednego pajączka.
Przecież w środku „mikrofali”
Panuje wielka gorączka!
Powód był zupełnie inny.
On chciał go napromieniować
I w słoiczku po ogórkach
W tajemniczym miejscu schować.
Potem zjeść, by dzięki temu
Zgodnie z własnym przeświadczeniem
Stać się Peterem Parkerem,
Czyli sławnym Spider-Manem
Mój pięcioletni syneczek
Powiedział do mnie niedawno:
„Mama, zrób mi zaraz loda,
Nie bój się o moje gardło”.
Powiedziałam OK synku
I wyjęłam dla potomka
Z lodówkowej zamrażarki
Bardzo pysznego Danonka.
Rozdarłam opakowanie
I podałam mu do ręki.
„Mamo, to nie tak się robi!
Musisz mi spuścić spodenki”!
Byłam w szoku. Co on mówi!
Wypytałam o konkrety.
Posądziłam przedszkolankę
O takie niecne podniety.
To była dziewczynka grupy.
Ona właśnie próbowała
Ściągnąć spodenki, bo zaraz
Lodzika zrobić mu chciała.
Jaki morał z opowieści?
Co oznacza taka draka?
Ludzie!
Uważajcie, co mówicie
I robicie przy dzieciakach!
Przez prawie całe me życie
Zbierałem małe figurki.
Prawie trzysta egzemplarzy
Zdobiło regał i półki.
Tancerka sprzed dwustu lat
Moją kolekcję wieńczy.
Wartość kolekcji oceniam
Na kilkanaście tysięcy.
Posiadam cenne okazy
Z limitowanych serii,
Unikaty i kurioza
Pojedynczo lub w galerii.
Każda figurka jest jeszcze
Fabrycznie opakowana,
A moja cała kolekcja
Pilnie skatalogowana.
Piszę, że „mam”, ale miałem,
Bo gdy na kurs pojechałem,
To mama wszystkie „zabawki”
Zaniosła do domu dziecka.
Po kolekcji nie została
Nawet najmniejsza laleczka!
„Chociaż niektóre te graty
Były już tak strasznie stare,
Chciałam dzieciakom z „bidula”
Dać chociaż taki podarek”,
Tłumaczyła mi matula.
Od roku mieszkam z chłopakiem.
Przedtem u rodziców „siedział”.
Ze mną było mu tak dobrze,
Że rzadko ich w domu odwiedzał.
Oni też się nie kwapili,
Żeby do nas przyjść z wizytą.
Nie chcemy jeszcze się żenić.
Czy to jest ansą ukrytą?
Chyba nie, bo gdy zadzwonił,
To bardzo się ucieszyli
I na niedzielny obiadek
Do siebie nas zaprosili.
Dawno nie widziałam mamy.
Zdziwiłam się widząc brzuszek.
Czyżby ciąża? – pomyślałam,
Pogratulować jej muszę!
Nim coś rzekłam, sama mówi,
Że oczekuje bobaska.
Ja wskazując na jej brzuszek
Powiedziałam: „Boża łaska”!
„Który miesiąc”?, dalej pytam,
Bo brzuszek ma dosyć duży.
Patrzy na mnie ze zdziwieniem,
Widzę, że coś się w niej burzy.
Po chwili, już z rozbawieniem,
Na ucho mi powiedziała,
Że właśnie zgodę sądu na
Adopcję dziecka dostała.
Było już wiele przypadków,
Że gdy nastały upały,
W samochodach na parkingu
Małe dzieci zostawały.
Ja także mam małe dziecko.
Jeździ ze mną w foteliku
Nawet wtedy, kiedy w Polsce
Jest gorąco jak w tropiku.
Ostatnio wracałam z zakupów.
Córeczka na tylnej kanapie
Spała smacznie w nosidełku,
A ja się za torbę łapię.
Ale folia była słaba.
Zakupy się rozsypały.
Kucnęłam, by je pozbierać.
Nagle ktoś w szybę przywalił.
Jakiś idiota „ratował”
Córcię pogrążoną we śnie.
Szkoda tylko, że nim walnął,
To nie rozejrzał się wcześniej.
Mam dwóch bliźniaczych synalków.
Są niesforni, choć kochani.
Zawsze razem rozrabiają,
Są na siebie wręcz skazani.
Tak przepełnieni energią,
Że trudno z nimi wytrzymać.
Dziś już miałam tego dosyć.
Musiałam chłopców powstrzymać.
Obiecałam, że jeżeli
Z tyłu domku dół wykopią,
To znajdą ukryte skarby
Schowane kiedyś głęboko.
Kopali chyba godzinę.
Nagle słyszę wrzask radości.
Wykopali pudełeczko,
W którym były małe kości.
Zaraz pobiegłam do dzieci.
Teraz sobie przypomniałam,
Że w dzieciństwie zdechł mi chomik
I tutaj go zakopałam.