Kiedy nagle do pokoju
Wbiega twój trzyletni Fąfel
I rozradowany krzyczy:
„Mamo, tata odkrył ropę”!
Wiedz, że w domu źle się dzieje,
Szczególnie wtedy, gdy rodzic
Chwilę wcześniej do łazienki
By tam wiercić dziurkę, wchodził.
Odkryciem rządzi przypadek,
Więc bądź pewna, że nie ropa
Z kanalizacji wypływa,
Tylko to, co leci… z klopa.
Dopiero dzisiaj dostałam
Wyniki ostatnich badań,
Że jednak jestem już w ciąży!
Radości się nie odkłada,
Więc „obdzwoniłam” Rodzinę.
Zaczęłam od mojej Mamy,
Bo przecież jestem Jej córką,
Choć nie bardzo się kochamy.
Jej pierwsze słowa reakcji
Po usłyszeniu nowiny:
„Terminu spłaty pożyczki
Z pewnością… nie przedłużymy.
Nie było ostatnich lekcji,
Więc dzisiaj wcześniej wróciłem.
No i zamiast o piętnastej,
O trzynastej w domu byłem.
Niedługo miała też wrócić
Moja mama, a więc siadłem
W swym pokoiku do kompa.
Nagle zdrętwiałem i zbladłem,
Bo usłyszałem z parteru
Podniecony głos kobiecy:
„Kochanie, chodź tutaj do mnie,
Bo chcę się Tobą nacieszyć”!
Poznałem głos mojej Mamy.
A ten męski głos „mołojca”
W żadnym wypadku być nie mógł
Barytonem mego Ojca.
Mam już dwadzieścia dwa lata
I nigdy jeszcze nie byłam
Na prawdziwej randce z chłopcem.
Kumpelce się poskarżyłam.
Ona wnet mnie umówiła
Na rendes vous, ale „w ciemno”.
Bardzo grzeczny, fajny Koleś
Tego dnia spotkał się ze mną.
Był bardzo urzekający,
Słodki i bardzo… zabawny.
Miał też falujące włosy
I oczy lśniące jak gwiazdy.
Miał też… całe cztery lata
I był… synkiem koleżanki.
Aż pięć godzin z Nim spędziłam
W charakterze „cioci -niańki”.
Jestem młodą przedszkolanką.
Kocham pracę z dzieciaczkami.
W domu mam też swoją Dwójkę,
A Trzecie jeszcze przed Nami.
Do wszystkich dzieci w mej grupie
Odnoszę się tak, jak do swoich.
Szkoda, że w Polsce jest mało
Takich jak moje przedszkoli.
Kiedyś zaczęłam rozmowę
Z dziećmi starszego oddziału,
Kim chciałyby być w przyszłości,
Tak na serio, bez banałów.
Padały zwykłe w tym wieku
Zawody męskie typowo:
Strażak, policjant czy pilot…
Nic nowego, daję słowo…
Ale był jeden wyjątek!
Mariolka była tą jedną,
Która się wyrwała, że chce
Zostać strażniczką więzienną!
Nim zatliła mi się w głowie
Lampka kontrolna przed wpadką,
Pochwaliłam Ją przed grupą,
Że wybrała pracę… rzadką.
Spytałam: „Czemu”? Odrzekła:
„No, bo mogłabym odwiedzić
Mego Drogiego Dziadziusia,
Co sam w tym więzieniu siedzi”.
Nie jestem mistrzynią w kuchni
I nie da się tego ukryć.
Gotuję, bo przecież muszę,
Czasem też mięsko uduszę.
Nie wiem jak to się dzieje,
Ale prawie zawsze, kiedy
Smażę na patelni schabik,
To napytam sobie biedy.
Nic strasznego, ale potem
Wywietrzyć muszę mieszkanie,
Bo moje patelnie… dymią.
Wiele kasy tracę na nie,
I chyba co dwa tygodnie,
A czasami nawet częściej
Muszę niestety kupować
Nowe patelnie na mieście.
Moja Córcia – przedszkolaczek
Opowiedziała, że dzisiaj
Był u nich z wizytą strażak –
Tato Jej kolegi Zdzisia.
Opowiadał o swej pracy
I niebezpieczeństwie ognia,
Szczególnie wtedy, gdyby skądś
Dodatkowo wietrzyk powiał.
Już na koniec pan zapytał,
Co dzieciaki by zrobiły,
Gdyby dym lecący z okna
Swego domku zobaczyły.
Moja Córka – Rezolutka
Z uśmiechem odpowiedziała,
Że by się wpierw upewniła,
Czy to czasem nie jest mama,
Bo… wtedy na obiad by były
Kotlety, co się przypaliły.
Wchodzę rano do łazienki
Nieprzytomna od snu jeszcze,
A tam już córeczka siedzi
Z instrukcją od „lego” w ręce.
Zdziwiona otwarłam usta,
Lecz zanim Ją o coś spytam,
To Ona zdenerwowana
Sama do mnie warczy z cicha:
„Czy ja Ci przeszkadzam, jak Ty
Tę swoją gazetkę czytasz?
Muszą całą wiedzę poznać,
Co w tej książeczce ukryta”!
No i dotarło to do mnie.
Nagle wszystko było jasne!
Moja Córa z grupą dzieci
Ma wziąć udział w „Lego Masters”!
Po ciężkich przejściach życiowych
Siostrzyczka sobie nie radzi.
Walczy z depresją… jedzeniem!
Utyła, nie starcza wagi.
Zaprosiłam Ją do siebie,
Żeby milutko ugościć
I w ciężkim dla Niej okresie
Zażyła luzu, miłości.
Już po tygodniu widziałam,
Że pobyt u mnie Jej służy.
Nie przeczułam, że sielankę
Cośkolwiek może wnet zburzyć.
Robiłam obiad, a dzieci
Oglądały program w TV.
Było cicho i rodzinnie,
Wszyscy czuli się szczęśliwi.
To był program przyrodniczy
Z ZOO transmitowany.
W tle widać było dwa piękne,
Dorosłe… hipopotamy.
Słychać było głos lektora:
„A teraz pokazać Wam trzeba
Największe zwierzę lądowe,
Którym jest”…
„To ciocia Ewa”-
Zawołały dzieci głośno.
Ewa tego nie słyszała,
Bo na spacer przedobiedni
Tak jak co dzień się udała.