Dzisiaj zobaczyłam mamę,
Jak wyciera kurze szmatką
W jej sypialni na podłodze
Pod wiszącą nocną szafką.
„Skąd masz taką ładną szmatkę”?
Zapytałam Ją wieczorem,
Gdyż poznałam na gałganku
Dobrze mi już znany wzorek.
Na to machnęła rękami
I powiedziała niepewnie:
Że „to ze starej bluzeczki
Dzisiaj już jej niepotrzebnej.
Od lat walała się w szafie
Razem z kilkoma innymi”…
Tę bluzkę to ja jej dałam
Przed rokiem na urodziny.
Przeszło trzy tygodnie temu
Nałóg palenia rzuciłem,
Lecz wciąż mam nerwicę natręctw,
Co przecież nie jest zbyt miłe.
Ciągle coś robię rękami:
Miętolę, drapię lub skubię.
Żona grozi mi co chwilę:
„Chyba Tworki[1] ci zamówię”.
Wczoraj na mych imieninach
Siedziałem na sofie z ciotką.
Rozmowę poświęciliśmy
Przeważnie rodzinnym plotkom.
Bezwiednie gładziłem dłonią
Mięciutkie obicie sofy.
(Wszystkie meble w naszym domu
Pokrywają piękne „floki”[2]).
Po dłuższej chwili cioteczka
Spytała, czy mogę przestać,
Bo czuje się skrępowana,
Gdyż już nie jest „jak trzydziestka”.
I wtedy do mnie dotarło,
Że nie muskałem kanapy,
Tylko po udzie cioteczki
Wędrowały moje łapy!
[1] Tworki – potocznie o szpitalu psychiatrycznym, dzielnica miasta Pruszków
[2] Flok – tkanina obiciowa
Moja dziewczyna ostatnio
Daje mi dużo wskazówek
Jak odnosić się do dziewcząt.
Troszkę czułem w tym obłudę.
Miałem nadzieję, że miłej
Chodziło o to, by z nami
Nie było tak, jak z innymi
Nieudanymi związkami.
Ale przecież ja ją kocham.
Etap flirtu mamy „zdany”.
Teraz chciałem grunt szykować
Pod nasze małżeńskie plany.
Zapytałem ją, dlaczego
Właśnie o tym przypomina.
Przecież my z sobą już od lat
Żyjemy tak jak rodzina.
Powiedziała, że chciałaby
Mnie nauczyć flirtowania,
Na wypadek gdyby doszło
Między nami do rozstania.
Moi sąsiedzi zza ściany
Są namiętnie hałaśliwi.
Młodzi są, więc mnie „starego”
Nic nie może już zadziwić.
Jednak kiedyś przesadzili.
W trakcie ich łóżkowych zabaw
Usłyszałem takie jęki,
Jakby on jej śmierć zadawał.
Żeby nie słyszeć jęczenia
Podkręciłem gałkę radia.
Spokój miałem, ale chyba
Tylko przez niecały kwadrans.
Sąsiad do mych drzwi łomotał,
Ubrany w ręcznik miast slipek,
Bo… „już nie może wytrzymać
Słysząc tak głośną muzykę”!
By podreperować budżet
Po pracy dużo maluję.
Sprzedaję potem obrazki.
Dzięki temu egzystuję.
Moje prace wykonuję
Przeróżnymi technikami.
Akwarelą, tuszem, gwaszem,
A najczęściej pastelami.
Maluję martwe natury,
Pejzaże i inne bzdety.
Na specjalne zamówienie
Wykonuję też portrety.
Udostępniam je przez Facebook,
Żeby mieć dość duży zasięg.
Nie płacę więc za reklamę,
Oszczędzam także na czasie.
Niektórzy z moich znajomych
Chcą mieć z obrazków daniny,
Gdyż „im należy się darmo”,
Bo… są „mymi znajomymi”.
Kiedy im piszę, że obraz
Mogą na allegro kupić,
Obrażają się, bo ponoć
Nie są aż tak bardzo… głupi.
Rano jechałem do pracy.
Stojąc już wewnątrz tramwaju
Chciałem posłuchać muzyki,
Jak to zwykle mam w zwyczaju.
Ale moje słuchaweczki
Nie zagrały nawet chwilę,
Tylko blokowały ucho.
Nie było to nazbyt miłe…
Dwie starsze panie spod okna
Patrzyły na mnie zdziwione.
Jedna z nich nawet zrobiła
Fotkę swoim telefonem!
I… pokazała na zdjęciu,
Że ja w uszach miałem… sznurek
Od mojej, od Adidasa,
Nowiutkiej bluzy z kapturem!
Podobał mi się kolega,
Którego widuję w pracy.
Taki zwykły, ale fajny,
Nie żaden filmowy narcyz.
Do pracy przyjeżdżał autem.
Pod płotem zawsze parkował.
Nie był to ekstra samochód.
Chyba specjalnie go chował.
Miałam zamiar go zapoznać,
Ale nie chciałabym, żeby
Odtrącił mnie, albo wyśmiał,
Gdyby coś miałoby nie wyjść.
Dlatego zdecydowałam
Za wycieraczkę zahaczyć
Mały miłosny liścik, by
Jego reakcję zobaczyć.
Gdyby była pozytywna,
To bym się zastanowiła
I być może już niebawem
Imiona z Nim wymieniła.
Tak bardzo byłam przejęta,
By mnie nie spostrzegł nikt z biura
Na podkładaniu liściku,
Że nie widziałam akurat
Adresata tego listu,
Jak migdalił się z dziewczyną
Na tylnym siedzeniu auta…
Nie będzie wymiany imion!
Znam to tylko z opowieści.
Opowiedział mi ją Kostek.
Zapewniam Was, że tej gadki
Nie zaliczam do śmiesznostek.
Na naszej klatce schodowej
Ręcznie światło zapalamy.
Tam, gdzie mieszczą się kontakty
Czerwone światełka mamy.
Kiedyś, gdy było już ciemno,
Kostek światło włączyć chciał.
Nacisnął czerwony punkcik,
Lecz pożałował, że pchał.
Momentalnie dał się słyszeć
Dziki ryk. Się okazało,
Że tam siedział z petem w gębie
Jakiś żul pod samą ścianą.
I on właśnie tego peta
Wdusił mu palcem do gardła.
Kostek uciekał po schodach,
Jakby przyuważył diabła!!!
Czekałem na mego brata.
Spóźniał się, a mnie cisnęło.
Wreszcie usiadłem na klopie.
Poczułem się jak Jagiełło!
Lecz nie miałem czasu rządzić.
Bo wnet zdzwonił domofon.
Wstałem, choć było mi „trudno”,
Podszedłem do drzwi mimo to.
Zaraz też go zbeształem:
„Czy ty zawsze musisz dzwonić
Akurat wtedy, gdy człowiek
Na tronie coś musi zrobić”?
Otworzyłem, a listonosz
Podał mi list polecony
Śmiejąc się i oglądając
Me groszkowe kalesony.
Gdy byłam na sali u chorych,
To wtedy się dowiedziałam,
Że mam pobrać krew pacjenta,
Który już czeka od rana.
Kiedy wróciłam do dyżurki,
Nagle się zorientowałam,
Że nie mam już czystych igieł;
Cały zapas wyczerpałam.
Był na półce w magazynku
Cały zestaw nowych igieł.
Sama byłam na dyżurze,
Musiałam je przynieść migiem.
Poprosiłam, żeby pacjent
Nie zwiał, bo wrócę do niego
I pobiorę „krwawą próbkę”,
A to przecież nic wielkiego.
Chory spokojnie poczekał.
Teraz mogłam mu krew pobrać.
Jak tylko zobaczył igłę,
Jakoś dziwnie naraz pobladł.
Potem się lekko uśmiechnął,
Westchnął i wskazał mi ręką
Na wózek, na którym siedział.
Nie było mi z tym zbyt lekko.
Co mam zrobić nie wiedziałam.
On był sparaliżowany
Od pasa po same stopy.
„Pan wybaczy”, powiedziałam…