Miałem rozmowę o pracę
W firmie, która się znajduje
Także w tym samym budynku,
Gdzie do tej pory pracuję.
Na pytanie o to czemu
Mają mnie zatrudnić właśnie
A nie innego chętnego,
Odpowiedziałem cudacznie:
„Bo ja jestem tu najlepszy
I mam nadzwyczajne „chody”,
A poza tym wciąż pamiętam
Kody do drzwi wejściowych”!
Potem się zreflektowałem,
Że nie były to te słowa,
Które chciałaby usłyszeć
Pytająca mnie kadrowa.
Szef chodził dzisiaj po biurze
I niuchał na wszystkie strony.
Utyskiwał, że nasz lokal
Jest okropnie zasyfiony.
Wyczuwał on smród parówek
I to tygodniowych, starych.
Groził że osoba winna
Nie wymiga się od kary.
Widziałem, że kilka osób
Szukało z nim źródła smrodu.
Znaleźli szybko, bez trudu
I bez zbytniego zachodu.
Jednak nikt z poszukujących
Niestety się nie pokwapił,
Żeby szefowi powiedzieć,
Że to on właśnie tak capi.
Dziś w pracy była awaria
Ważnej linii produkcyjnej.
Potrzebna była decyzja
Jakiejś osoby funkcyjnej.
Dzwoniłem do kierownika,
Ale szef jak na złość
Nie odbierał telefonu.
Po kwadransie miałem dość!
Byłem przekonany, że znów
Nie odbierze telefonu.
W nerwach rzuciłem słuchawką.
Zapominając „bon tonu”
Bluznąłem, że „ten sku***syn
Kolejny raz nie odbiera
I już więcej nie zadzwonię.
Tak to z nim było już nie raz.
Znienacka szef się odezwał
Wyraźnie tłumiąc wzburzenie:
„Sku***syn właśnie odebrał,
Co się do cho**ry dzieje”?!
Tuż po urodzeniu dziecka
Poważnie zachorowałam.
Muszę jeździć regularnie
Na okresowe badania.
Zawsze w takich sytuacjach
Podrzucam babci syneczka.
U babuni mu nie zbraknie
Nawet ptaszęcego mleczka.
To nie znaczy, że ma mama
Tylko wtedy widzi wnuczka.
Ona często nas odwiedza;
Kocha mojego Maluszka.
Dzisiaj także do mej mamy
Zawiozłam swojego synka.
Gdy siedziałam w poczekalni,
Dotarło do mnie: Pomyłka!
To synek tu jest niezbędny.
Winne moje roztargnienie.
Jego miałam tu przywieźć
Na przymusowe szczepienie!
Od kiedy tylko pamiętam
Cierpię na arachnofobię.
Pająk, nawet ten najmniejszy,
Wzbudza panikę w mej głowie.
Często korzystam z komórki,
Nie swej, lecz starszego brata.
Jego Internet jest szybszy,
Stąd był o to ciągły zatarg.
Nie robię tego od czasu,
Gdy zbiłem mu przednią szybkę,
Bo wstawił jako tapetę
Tarantulę „przez pomyłkę”.
Po tym jak umarła
Była żona męża mego,
On popadł w depresję.
Do dzisiaj nie wiem dlaczego.
Od pogrzebu opowiada
Wszystkim na lewo i prawo,
Że jest wdowcem, a te słowa
Anonsuje z bólem, łzawo.
Nie wiem jak mam się zachować.
Nie chcę wchodzić w rolę zołzy.
Jesteśmy z mężem trzy lata
I… w szóstym miesiącu ciąży.
Mama uwielbia pierścionki.
Bardzo lubi te precjoza.
Zawsze na rękach ma kilka.
Lubi to, więc nie osądzam.
Ostatnio moja córeczka
Siedząc u Niej na kolanach
Oglądała te pierścionki
I o każdy z nich pytała.
Gdy dotarła do pięknego,
Brylantami zdobionego
Zapytała: „Czy ja mogę
Na zawsze wziąć sobie tego”?
W oczy babuni spojrzała
I zaraz szybko dodała:
„Oczywiście że nie teraz,
Bo jeszcze nam nie umierasz”!
Uczęszczam do „ogólniaka”,
Który jest „fajową” szkołą,
Bo w niej zawsze coś się dzieje.
Przede wszystkim jest… wesoło!
Dziś podczas lekcji polskiego
Z kwiatka stojącego w oknie
Zaczęła wyciekać woda;
Naokoło wszystko moknie!
Ten kwiatek to oczko w głowie
Naszej pani polonistki.
Zauważyłam, że często
Nawet czyści jego listki.
Przez tę dziwną sytuację
Profesorka dość nerwowa
Zwróciła się do Natalki
Mówiąc Jej te oto słowa:
„Natalko, zejdź do piwnicy.
Żeby ograniczyć stratę
Odszukaj zaraz sprzątaczkę
I natychmiast… załatw szmatę”!
Chłopcy wybuchnęli śmiechem.
Dotarło do niej po chwili,
Co Natalii powiedziała,
A uczniowie wychwycili.
Pochwaliła klasę za to,
Że uczniowie czujni byli,
A ten lapsus językowy
Nosi nazwę „homonimii”.
Dziś myjąc ręce w łazience
Zauważyłam pająka,
Który na moim policzku
Dosyć nerwowo się błąkał.
Dałam „z liścia” sama sobie
Jak najmocniej, by go zabić.
Jednak ten mój cios nerwowy
Był niecelny i za słaby.
Na policzku widać pręgi,
A on żwawo nadal biega.
Poprawiłam drugą ręką,
Gdy zatrzymał się na… piegach.
Znowu pudło. Nie trafiłam.
Jak się później okazało
On nie chodził po mej twarzy.
Po lustrze to coś biegało…
Siedem lat oczekiwałam,
Kiedy wreszcie ukochany
Nareszcie mi się, oświadczy,
A on wciąż mnie tylko mamił…
W końcu nadeszła ta chwila.
Byliśmy właśnie nad morzem.
Zachód słońca, bryzgi fali,
Piękniej chyba być nie może.
On w piasku przede mną klęka
W ręku trzyma pudełeczko
Czerwone jak mak na polu
I wolno uchyla wieczko.
Mnie nie wiadomo dlaczego
Napływają łzy do oczu,
A w pudełku pierścioneczek.
Dawno tak chciałam się poczuć!
Założył mi go na palec
Mówiąc upragnione słowa.
Patrzę i oczom nie wierzę.
Biżuteria plastikowa!
Cóż miałam zrobić? Przyjęłam.
Pierścionek musi być złoty?
Jestem wyjątkiem w regule,-
Bohaterką anegdoty!