Po tym jak umarła
Była żona męża mego,
On popadł w depresję.
Do dzisiaj nie wiem dlaczego.
Od pogrzebu opowiada
Wszystkim na lewo i prawo,
Że jest wdowcem, a te słowa
Anonsuje z bólem, łzawo.
Nie wiem jak mam się zachować.
Nie chcę wchodzić w rolę zołzy.
Jesteśmy z mężem trzy lata
I… w szóstym miesiącu ciąży.
Mama uwielbia pierścionki.
Bardzo lubi te precjoza.
Zawsze na rękach ma kilka.
Lubi to, więc nie osądzam.
Ostatnio moja córeczka
Siedząc u Niej na kolanach
Oglądała te pierścionki
I o każdy z nich pytała.
Gdy dotarła do pięknego,
Brylantami zdobionego
Zapytała: „Czy ja mogę
Na zawsze wziąć sobie tego”?
W oczy babuni spojrzała
I zaraz szybko dodała:
„Oczywiście że nie teraz,
Bo jeszcze nam nie umierasz”!
Uczęszczam do „ogólniaka”,
Który jest „fajową” szkołą,
Bo w niej zawsze coś się dzieje.
Przede wszystkim jest… wesoło!
Dziś podczas lekcji polskiego
Z kwiatka stojącego w oknie
Zaczęła wyciekać woda;
Naokoło wszystko moknie!
Ten kwiatek to oczko w głowie
Naszej pani polonistki.
Zauważyłam, że często
Nawet czyści jego listki.
Przez tę dziwną sytuację
Profesorka dość nerwowa
Zwróciła się do Natalki
Mówiąc Jej te oto słowa:
„Natalko, zejdź do piwnicy.
Żeby ograniczyć stratę
Odszukaj zaraz sprzątaczkę
I natychmiast… załatw szmatę”!
Chłopcy wybuchnęli śmiechem.
Dotarło do niej po chwili,
Co Natalii powiedziała,
A uczniowie wychwycili.
Pochwaliła klasę za to,
Że uczniowie czujni byli,
A ten lapsus językowy
Nosi nazwę „homonimii”.
Dziś myjąc ręce w łazience
Zauważyłam pająka,
Który na moim policzku
Dosyć nerwowo się błąkał.
Dałam „z liścia” sama sobie
Jak najmocniej, by go zabić.
Jednak ten mój cios nerwowy
Był niecelny i za słaby.
Na policzku widać pręgi,
A on żwawo nadal biega.
Poprawiłam drugą ręką,
Gdy zatrzymał się na… piegach.
Znowu pudło. Nie trafiłam.
Jak się później okazało
On nie chodził po mej twarzy.
Po lustrze to coś biegało…
Siedem lat oczekiwałam,
Kiedy wreszcie ukochany
Nareszcie mi się, oświadczy,
A on wciąż mnie tylko mamił…
W końcu nadeszła ta chwila.
Byliśmy właśnie nad morzem.
Zachód słońca, bryzgi fali,
Piękniej chyba być nie może.
On w piasku przede mną klęka
W ręku trzyma pudełeczko
Czerwone jak mak na polu
I wolno uchyla wieczko.
Mnie nie wiadomo dlaczego
Napływają łzy do oczu,
A w pudełku pierścioneczek.
Dawno tak chciałam się poczuć!
Założył mi go na palec
Mówiąc upragnione słowa.
Patrzę i oczom nie wierzę.
Biżuteria plastikowa!
Cóż miałam zrobić? Przyjęłam.
Pierścionek musi być złoty?
Jestem wyjątkiem w regule,-
Bohaterką anegdoty!
Dzisiaj w sklepie gdzie pracuję,
Zapytał mnie jakiś chłopak
„Co za muza tutaj leci?
Czyj jest taki fajny wokal”?
Zaskoczona zgodnie z prawdą
Odpowiedziałam, że w sklepie
Nie mamy nawet głośników,
A ja to już wiem najlepiej.
On pomacał się po uszach
I wyjął małe słuchawki
Zaczerwieniony ze wstydu,
Świadom swej zabawnej wpadki.
Miałem ciężki okres w pracy
I w przedszkolu być nie mogłem
Na obchodach „Święta Taty”,
Chociaż córci to przysiągłem.
W tej sytuacji ma żona
Zrobiła mi niespodziankę
I w porze lanczu wraz z Małą
Przyszły do pracy „na randkę”,
Żeby Córcia tatusiowi
Wyrecytowała wierszyk
I ofiarowała kwiatek
Oczywiście najczerwieńszy!
Ale akurat trafiły
Na trwające posiedzenie,
Gdy nasz szef już prawie kończył
Swe przydługie wystąpienie.
Słysząc to moja latorośl
Wykrzyknęła bez „bon tonu”:
„Mój tata też tak sepleni,
Jak udaje… pana w domu”!
Mam braciszka z „piekła rodem”.
Ciągle tylko by żartował.
Nie było chyba dnia, żeby
On czegoś tam nie przeskrobał.
Jest ode mnie o rok młodszy.
Dorastaliśmy w „symbiozie”.
Lubiłem jego wygłupy.
Doświadczałem ich na co dzień.
Kiedyś zupełnie poważnie,
A to sytuacja rzadka,
Stwierdził, że będzie sią żenił
I… poprosił mnie na świadka!
Co się stało, myślę sobie.
Czy zmieniła Go kobieta?
Czyżby mój zgrywny braciszek
Rozpoczynał nowy etap?
Znam przecież swego braciszka.
Nie wierzyłem, co się dzieje.
Ten człowiek, którego znałem,
Od dzisiaj już nie istnieje!
Zgodziłem się oczywiście,
Bo to braterskie zadanie,
A jednocześnie przyjemność
No i wyróżnienie dla mnie.
Ślub odbywał się w kościele
W pełnym majestacie chwili.
Mój brat był bardzo skupiony,
Goście też przejęci byli.
Gdy padło wreszcie pytanie
„Czy chcesz Ją za żonę pojąć”?
Odpowiedział: „A co mi tam,
Przecież i tak jest już moją.”
Świeżo „upieczona” żona
Natychmiast strzeliła focha,
Ale się uspokoiła.
Ona Go naprawdę… kocha!
Siedziałem z dziewczyną w knajpie.
Przysiadł się do nas znajomy.
Nie wiem czemu, ale nagle
Przyszedł mi do głowy pomysł.
Dla głupiego żartu bowiem
Posmyrałem ją pod stołem
Tak, żeby się wydawało,
Że ją łaskocze ten gnojek.
Spodziewałem się, że Ona
Zareaguje gwałtownie
Na to, że ten jej znajomy
Postępuje nietaktownie.
Ale ona tylko miło
Się do niego uśmiechnęła,
Jakby czekała na więcej
I w tę gierkę nadal brnęła.
A ja nadal ją miziałem
Oczekując na ripostę
I zwyżkę moich szans u Niej –
Oczywiście jego kosztem.
Gdy wreszcie się doczekałem
Jej żywiołowej reakcji
To końcowy efekt dla mnie
Był odwrotny, bez atrakcji.
Kiedy się zorientowała,
Że to była moja stopa,
To dopiero się wkurzyła.
Zamiar niezły. Mega wtopa!
Mam aplikację „Tinder”-a,
Hitu portali randkowych.
Od niedawna jest dostępny.
To portal zupełnie nowy.
Szukałem na nim dziewczyny
I taką właśnie poznałem.
Tak fajnie nam było razem,
Że na noc u Niej zostałem.
Rano, kiedy jeszcze spała,
Wyskoczyłem do kawiarni,
By Jej zrobić niespodziankę
I ciachem z kawką nakarmić.
Nim wróciłem, ona wstała.
Popatrzyła, że mnie nie ma.
Zaczęła mnie szukać zamiast
Jeszcze troszeczkę… podrzemać.
Wymyśliła sobie, że ja
Jestem zwykłym podrywaczem
I po „zaliczeniu” panny
Ulotniłem się cichaczem.
A ja przecież zostawiłem
Komórkę, bluzę i czapkę!
Ona się na nich „zemściła”
Wywalając je „na trawkę”!
Właśnie powracałem z kawą,
Kiedy w dół leciała odzież,
A takich „pięknych” widoków
Nie widuje się na co dzień.
Pozbierałem wszystko z trawki,
Nawet komóreczki szczątki.
Wróciłem do Niej na górę…
To były nasze początki…