głupota

Półpara

Opublikowany by Jerzy Pękalski

Bardzo często coś dziwnego

Znienacka mi i się przytrafia.

Czasem myślę, że specjalna

Przydałaby się terapia.

 

Ostatnio, bo zbliża się zima,

Chciałam kupić ciepłe buty.

Znalazłam je bardzo szybko.

Idealne, wprost „full-biuty”.

 

W znanej sieci je odkryłam..

Przymierzyłem. But wspaniały:

Skórka gładka, w środku… futro.

Kupuję, choć koszt niemały.

 

Znalazłem nawet pudełko.

Na nim metka, rozmiar, cena.

Tylko w środku jakiś papier…

Buta od pary w nim nie ma!

 

Poprosiłam ekspedientkę,

By pomogła drugi znaleźć.

Żeby bucik się odnalazł

Ogłoszono nawet alert!

 

Po kilkunastu minutach

Stwierdzono, że buta… nie ma.

Para zdekompletowana.

Jednego  nie można… sprzedać!

 

Zresztą kto zechciałby kupić

Tylko jednego bucika.

Pojedyncze się zamawia

Wyłącznie u kamasznika.

 

Ktoś zapyta, czy nie mogłam

Sobie innych butów wybrać?

Mam małą stopkę, mówią mi,

Że taką „jak u kolibra”.

 

I to powód, że czasami

Muszę butów szukać długo.

Rzadko mogę w mym rozmiarze

Natrafić na parę drugą.

 

Pani chcąc mi pomóc w biedzie

Zadzwoniła do kumpelki

I tam znalazła buciki

W moim rozmiarze niewielkim.

 

Pojechałam. Już na miejscu

Wyszło na to, mówiąc w skrócie,

Że tam także znaleziono

Tylko jeden taki bucik.

 

Leżał sobie w pudełeczku

Bucik prawy, bo ten lewy

Zaginął kilka dni wcześniej.

Chyba skradł go jakiś debil!

 

Nie wiem czemu, ale wcale

Nie zgodzono się, bym zaraz

W obu sklepach but kupiła.

Byłaby z nich piękna para!

 

Sklep jednakże  klientowi

Tylko parę może sprzedać.

Dwa buty stanowią jedność.

Inaczej zrobić się nie da.

 

Niekompletna para butów,

Czyli jeden tylko bucik,

Nie jest „przedmiotem obrotu”

I… nie można go wyrzucić!

 

Czy nie może być „półpara”

Jak już jest słowo… „półbucik”?

Mogłabym kupić półpary,

Chociaż to wymaga starań,

Ale w efekcie końcowym

Służyłyby mi jak para.

 

 

Brak komentarzy

Kawał psoty

Opublikowany by Jerzy Pękalski

We czwórkę z mymi kumplami

Wynajmujemy mieszkanie.

Kształcimy się na… prawników,

A to niełatwe zadanie.

 

Trzeba dużo czytać. Potem

Jeszcze wszystko…zapamiętać

Literalnie, co do słowa.

Jak zapomnisz, no „to cmentarz’!

 

Obowiązki przede wszystkim,

Ale młodość ma swe prawa.

Przyjemności, relaks, psoty…

Jest nauka, jest… zabawa!

 

Kumple, z którymi „koczuję”

„Psikusa” mi urządzili.

Do żartów, szczególnie głupich,

Oni zawsze skłonni byli.

 

Miałem jechać razem z kumplem,

Bo mieszkamy w jednym mieście,

Do domów, już po zajęciach.

Ja jeden byłem na teście

Oni „na chacie” zostali.

Żaden iść ze mną nie zechciał,

Bo kawał dla mnie zmyślali.

Bo specjalnie po to właśnie

Zarządzili sobie „wolne”.

Żeby obmyślić szczegóły

Psoty głupiej, takiej… szkolnej.

 

Moje „tobołki” zostały,

Po co miałem je zabierać.

Oni z tego skorzystali

I zaczęli w nich mi gmerać:

 

Dwa plecaki, co już wczoraj

Do podróży spakowałem,

Zostawiłem, niech czekają.

Są bezpieczne, pomyślałem.

 

I tutaj się pomyliłem.

Wtedy jeszcze nie wiedziałem,

Że już wcześniej moi kumple

„Rozmyślali” nad kawałem.

 

Gdy ja byłem na uczelni,

Oni wzięli większy plecak,

Otworzyli go bez śladów…

To miała być wielka heca…

 

No i wsadzili do niego:

Woreczek ze starym serem,

Zepsutą rybą, cebulą

I coś jeszcze, chyba ścierę!

 

Kiedy wróciłem z uczelni

Szybko zabrałem plecaki

I laptop do samochodu.

Nic nie zwiastowało draki.

 

Wyjechaliśmy wraz z kumplem

Mieszkającym razem ze mną.

On zabrał też swą Sympatię,

Żeby Jej zrobić… przyjemność.

 

W czasie jazdy się zgadało,

Że przyjemność, to zakupy.

Więc żeby im nie przeszkadzać,

Wcześniej „odbiłem” od grupy.

 

Wysiadłem, ale plecaki

Pozostały w samochodzie.

Jutro przyjdę je odebrać,

W nich jest tylko brudna odzież.

 

Zajęty dziewczyną kumpel

Zapomniał o tym zupełnie,

Że mi ten kawał zrobili

I może być… nieprzyjemnie!

 

Zabrałem tylko laptopa.

Do taksówki się przesiadłem,

Żeby szybciej być już w domu,

Bo „od wieków”… nic nie jadłem.

 

Następnego dnia w południe

Wpadłem do Niego po bagaż.

Im jestem bliżej garażu,

Tym bardziej fetor się wzmaga.

 

Rzeczywiście. Kawał fajny,

Tylko efekt dość mizerny.

Kumpel wpadł sam w swoje sidła.

Taki miał niefart cholerny!

 

Ja swoje ciuchy wyprałem,

A plecaki wyrzuciłem.

Kumpel do auta nie wsiada,

Tylko wnętrze czyści, myje…

 

Brak komentarzy

Umowa

Opublikowany by Jerzy Pękalski

Jestem swoim przedsiębiorcą.

Sam prowadzę mą działalność.

Wykonuję różne rzeczy.

Kowalstwo to moja specjalność.

 

Dla tej sprawy nieistotne

Co wykonuję  lub kiedy.

Najczęściej biorę przedpłatę,

Choć czasem robię na kredyt.

 

Właśnie chciałem opowiedzieć

O takiej transakcji właśnie.

Płatność była „za pobraniem”,

Szczegóły zaraz wyjaśnię.

 

Miałem zrobić dla klientki

Pewną rzecz i wysłać pocztą

Za pobraniem należności

Równej poniesionym kosztom.

 

Twierdziła, że dla Niej będzie

Wygodniejsze, niźli przyjazd.

Zresztą ta forma płatności

Coraz więcej się rozwija.

 

Zrobiłem zamówioną rzecz.

Do klientki napisałem

Prośbę o adres, gdzie wysłać

Wykonaną już rzecz dla Niej.

 

Jeszcze dwa razy prosiłem,

Oczywista, że listownie,

Żeby mi adres podała.

Żadnej odpowiedzi od Niej.

 

Przecież nie wywróżę z fusów,

Jaki jest adres odbiorcy

Zresztą tak się złożyło,

Że potrzebowałem forsy.

 

Czekałem ze dwa tygodnie.

Klientka się nie odzywa.

Postanowiłem rzecz sprzedać.

Zhandlowałem ją „w tri miga”.

 

Po trzech miesiącach klientka

Do mnie skargę napisała,

Że czeka już bardzo długo,

A tej rzeczy nie dostała.

 

Znów piszę, że Jej milczenie

Potraktowałem na serio,

I to Ona, nie wiem czemu,

Zerwała umowę ze mną.

 

Mam nauczkę, żeby nigdy

Na wysyłki się nie zgadzać.

Niech Klient u mnie odbiera..

Jak zapłaci, niech wymaga.

 

 

 

Brak komentarzy

Siła wyższa

Opublikowany by Jerzy Pękalski

Pomagaliśmy kumplowi

W przeprowadzce do… dziewczyny.

Mieszkał u rodziców, ale

Ciążył mu dozór „matczyny”.

 

To nie była przeprowadzka

Z jednej ulicy na drugą.

Ona mieszka w innym mieście

I podróż trwa dosyć długo.

 

Jego ciuchy i manele

Upchaliśmy do „kombiaka”.

Choć nie wszystko się zmieściło,

Każdy z nas mocno się stachał.

 

Uznaliśmy, że nie można

„Na siłę” reszty upychać

I jutro przewieść tę resztę,

Niż dziś nabawić się „syfa”.

 

Byliśmy w połowie trasy,

Kiedy kombiak złapał „kapcia”.

Żaden problem, ja potrafię

Oponkę wymienić „rach-ciach”!

 

By się dostać do „zapasu”,

Trzeba było… rozładować

Prawie połowę maneli,

A potem znowu je schować.

 

No, troszeczkę mi ulżyło,

Gdy Wam o tym napisłem.

On już został z tą dziewczyną,

Ja więcej Go nie widziałem….

 

Brak komentarzy

Wybieranka

Opublikowany by Jerzy Pękalski

Dziewczyna mojego brata

Z tego się ciągle nabija,

Że jej chłopak wpadł bez reszty

W hazardowego bakcyla.

 

Ale  wciąż przegrywa w „totka”.

Nawet nieco się… zadłużył.

Lecz Ona ciągle się  śmieje,

Że aż w końcu chłop się wkurzył.

 

On,  komputerowy grafik,

Godzinę po losowaniu

Zrobił… kupon „Toto-Lotka”

Potwierdzający wygraną.

 

I wydrukował go po to,

Żeby dać  Jej  z kolczykami.

Ona znowu Go wyśmiała,

Że naiwniak i się mami.

 

Ale jednak w poniedziałek

Sprawdziła wyniki z „wczoraj”

I… wyszła wcześniej  z pracy, by

Spakować się do wieczora!

 

Zerwała z nim, bo myślała,

Że sama zgarnie „miliona”,

Gdyż to dla niej korzystniejsze

Niźli „milionerska” żona.

 

Mój Brat ma złamane serce,

Lecz się dowiedział  przynajmniej,

Że to jest wyrachowanie,

A miłości nie ma żadnej.

 

Brak komentarzy

Wiadomość

Opublikowany by Jerzy Pękalski

Wymieniłem swój telefon

Na dobrej marki smartfona.

Dla mnie to skok w technologii.

Długo uczyłem się co ma.

 

Pochwaliłem się nabytkiem

Bratu przy jakiejś okazji.

Te „maszynki” są dla Niego

Lejtmotywem wielkiej pasji.

 

Robi z nimi wszystko, co chce.

Potrafi każdą naprawić.

Ale także w jego ręku

Często jest wątkiem zabawy.

 

Prosił, bym Mu go pokazał.

Bawił się tylko przez kwadrans.

Widziałem, że takiemu znawcy

Wielką przyjemność on sprawia.

 

Oddał mi go do ręki.

Pochwalił za możliwości.

Życzył, by smartfon był źródłem

Tylko dobrych… wiadomości.

 

W rzeczywistości braciszek

Przez calutkie pół godziny

Powysyłał mym znajomym

I do dalszej mej rodziny

Krótką wiadomość tekstową

Z informacją o tym, że ja

Mam rzeżączkę. Dla mnie tylko

W drogim leczeniu nadzieja.

 

Ja nic o tym nie wiedziałem,

Bo przezornie mój braciszek

Usunął ten ślad z historii

I zaraz potem gdzieś wyszedł.

 

Przez pół godziny, co chwila

Pisali młodzi i starzy

Przesyłając mi swe  szczere

Swego współczucia wyrazy.

 

Próbowałem to zrozumieć,

Dlaczego wszyscy tak zgodnie

Ślą mi wyrazy współczucia.

Jak mam się do tego odnieść?

 

W końcu doszedłem do tego,

Że to był „dowcip” braciszka.

„Zabawił” się moim kosztem.

On, osoba mi najbliższa!

 

 

Brak komentarzy

Restart

Opublikowany by Jerzy Pękalski

Mój syn ma już czternaście lat.

Pasjami lubi uciechy.

Na przykład w Prima Aprilis

Ze śmiechu „zrywa bebechy”.

 

Ostatnio się przygotował

I dokładnie o północy,

Ale już Pierwszego Kwietnia,

Z „żartami” swymi wyskoczył.

 

Swoją siostrę, co już spała,

Przykleił do łóżka taśmą,

A dwie deski sedesowe

Klejem biurowym maznął.

 

Oczywiście starsza córka,

Kiedy się zbudziła rano,

Nie brylowała humorem,

Bo czuła się… niewyspaną.

 

Małżonka się przykleiła

Do sedesu na półpiętrze.

Kubeł z wodą Jej zaniosłem.

Musiała wymyć to wnętrze.

 

Te wybryki były… głupie.

Nic w nich nie było śmiesznego.

Synek jeszcze spał, więc z córką

Zabraliśmy się za Niego.

 

Żona dała nam lakierek

Do malowania paznokci.

Wymalowaliśmy Mu palce.

Ale się na nas zezłościł!

 

Całe rano potem szukał

Schowanych przez nas zmywaczy.

Chcieliśmy, żeby sam doznał,

Co złośliwy dowcip znaczy.

 

Pomalowane paznokcie,

To dyshonor dla chłopaka.

Jak koledzy Go zobaczą,

To będą się naigrawać.

 

Teraz wciąż biega za matką

I prosi, błaga o zmywacz.

Za żadne skarby nie może

Pokazać, jaki ma „dizajn”!

 

Dostał, ale musiał przyrzec,

Że głupich zaprzesta żartów.

Wierzę, bo chłopcom w tym wieku

Potrzebny mentalny…restart.

 

Brak komentarzy

Rachmistrz

Opublikowany by Jerzy Pękalski

Pracuję w sklepie na kasie.

Różnie mi się tam układa.

Najczęściej jednak spokojnie,

Ale czasem… szkoda gadać.

 

Kiedyś z winy pracowników

Na półkach zmylono ceny.

Odchyłki nie były zbyt duże,

Lecz ja miewałam problemy.

 

Większość klientów spokojnie

Przyjmowała tłumaczenie,

Że to jest zwykła pomyłka,

A kasowe wyliczenie

Zawiera prawdziwe ceny,

Te zgodne z rzeczywistością.

Jednak nie zawsze to starcza

Bardziej „nakręconym” gościom,

 

Zdarzyło się raz, że klient

Nie dał wytłumaczyć sobie

I wkręcał się coraz bardziej…

A był dosyć biegły w mowie.

 

Najzabawniejsze jest jednak

To, że on się dobrze bawił

I nie walczył o pieniądze,

Lecz spierał się dla zasady!!!

Brak komentarzy

Emotikon

Opublikowany by Jerzy Pękalski

Wiosną przez parę tygodni

Spotykałem się  dziewczyną.

Kwiecień, maj, połowa czerwca…

Niemal kwartał szybko minął.

 

Ona była…  specyficzna.

Miała fioła na temat

Swego wizerunku w sieci.

Zawsze musiał być „ideał”.

 

Brylowała swą osobą

Na mediach  społecznościowych.

Wszędzie było Jej za… dużo!

Ale cóż ja mogłem zrobić?

 

Każdy człowiek ma przywary.

Choć to mnie irytowało,

Chciałem jednak dać nam szansę,

Bo mnie na Niej zależało.

 

Napisałem i wysłałem

Na Jej portal kilka newsów,

Ale zerwała znajomość

Sama z siebie. Bez przymusu.

 

Bo te moje wiadomości

Były oschłe, bez emocji,

Nie widzi więc możliwości

Przedłużania znajomości.

 

Dotąd zawsze się starałem,

By być miłym i wylewnym.

Lecz  w końcu się okazało

To, że wymogiem niezbędnym,

Żeby okazać uczucie,

Trzeba wstawić emotikon!

Najlepiej to jak najczęściej

I…  z wyszukaną grafiką.

 

Ponieważ ja ich nie wstawiam

Po co najmniej drugim słowie,

Więc jestem nieczułym draniem

I miłości nie mam w głowie.

 

 

Brak komentarzy

Jechał, jechał…

Opublikowany by Jerzy Pękalski

Pożyczyłem swemu bratu

Furgonetkę, żeby przewiózł

Jakieś meble, które kupił

Od jednego z mych kolegów.

 

On ma także swój samochód,

Ale nie mógł ich w nim zmieścić.

Przewiózł i oddał kluczyki,

Razem z kartką o tej treści:

 

„Mam nadzieję, że w pikapie

Zawieszenia nie urwałem,

Bo auto głośno piszczało

I ledwo, ledwo jechałem.

Może meble nazbyt ciężkie

Nadmiernie go obciążały?

Oddam kasę, jeśli właśnie

Resory „pousiadały”

I trzeba będzie je zmienić.

Zapłacę rachunek cały.”

 

Zdziwiłem się, bo być może

Meble ciężkie, lecz resory

Zawsze sprawnie mi działały.

Tak to było do tej pory.

 

Nośność „furki” trzysta kilo.

Meble tyle nie ważyły.

Nie są przecież aż tak ciężkie,

By resory odkształciły.

 

Okazało się niebawem,

Że resory są bez wady,

Lecz za to hamulec ręczny

Całkowicie… do naprawy.

On przez dwieście kilometrów

“Piłował” moją “Oktawię”

Na… zaciągniętych hamulcach!

Co jest niemożliwe… prawie.

Pomimo wszystko On dalej,

Jechał, jechał, jechał, jechał…

Hamulce się… popaliły,

Lcz On… “bezpiecznie dojechał”!

 

Brak komentarzy