Mój mąż w przypływie szczerości
Od rana zaczął mi jojczeć,
Że nie jest jeszcze gotowy
Na to, żeby… zostać ojcem.
Wcale nie jest przekonany,
Czy on kiedykolwiek będzie
Skłonny wystąpić w tej roli.
Myślał że tak, lecz był w błędzie!
Doceniłam Jego szczerość.
Ale co ja mam powiedzieć
Naszym trzyletnim bliźniaczkom?
Czy on się ze mną rozwiedzie?
Nie przypuszczałam, że dotąd
Tak swe uczucia udawał.
Czyżby on chce nas opuścić?
Chyba mi na to zakrawa!
Zapytałam swego męża
Dlaczego, i to od dawna,
Nie mówi mi, że mnie kocha.
Czyżby to była nieprawda?
On troszeczkę zaskoczony
Zupełnie szczerze się przyznał,
Iż po ślubie zauważył,
Że ja jestem… jakaś dziwna.
Już wkrótce po zaślubinach
Przestał „darzyć mnie uczuciem”,
I uważa, że ja także
Gdzie indziej lokuję chucie.
Mimo łez nadal drążyłam,
Czemu więc razem mieszkamy?
Na co odparł, że po prostu
Wspólnotę małżeńską mamy.
Tak wygodniej, niż osobno.
Bo, pomijając szczegóły,
Przy rozliczaniu podatku
Niższe kwoty trzeba „bulić”!
Po tych słowach wszystko wokół
Zaczęłam widzieć „na czarno”.
Pojechałam do rodziców,
By tam jakoś się ogarnąć,
A Oni mi powiedzieli
Żebym się nie mazgaiła,
Bo ta Jego „miłość” do mnie
Nigdy prawdziwą nie była.
Wcale nie byliśmy parą
Taką prawdziwą, faktyczną.
Byliśmy w związku… formalnym;
Taką zagrywką taktyczną.
Jego miłość była sztuczna,
Taka na pokaz, celowa.
On swoje uczucia do mnie
Umiejętnie symulował.
Zastanawiam się, dlaczego
Nikt mi o tym nie powiedział.
Dwanaście lat życia w błędzie,
Czy to rodziców strategia?
Czyżby to był Ich interes,
Żebym ja z mężem mieszkała,
A Im wygodniej niż dotąd
Żyć w domu nie przeszkadzała?
Tak się stało, że mój chłopak
Przestał chodzić do roboty.
Jego fabryka ma postój.
On to ma szczęście. Och ty…
Od tygodnia siedzi w domu,
A ja po dwanaście godzin
Bez przerwy w sklepie zasuwam
W Pabianicach, koło Łodzi.
Zmiana trwa dwanaście godzin,
A pracuję głównie w „nocki”.
W związku z tym mój narzeczony
Przejął wszystkie obowiązki –
Oczywiście te domowe,
Bo dotychczas, że tak powiem,
Wszystkie roboty domowe
Dzieliliśmy po połowie.
Pewnego dnia dość zmęczona
Odsypiałam nockę jeszcze,
Kiedy trójka jego kumpli
Zaczęła pod oknem wrzeszczeć:
„Stary, nieszczęśliwy kumplu!
Weź się w garść i się ogarnij!
Przecież musisz być mężczyzną!
Chodź dziś z nami do piwiarni!
Odpowiedział, że nie może,
Bo musi obiad gotować.
Dziś właśnie jest jego kolej;
W garnku jest… pomidorowa,
A żona jeszcze śpi w łóżku.
Jako dowód im pokazał
Siebie w… kuchennym fartuszku.
Ja nie spałam, bo mnie zbudził
Właśnie ten hałas za oknem.
Słyszałam, co tam się działo.
Było to dla mnie okropne.
Mąż zgodnie z prawdą im mówił,
Że: jeszcze zmyje naczynia,
Powiesi pranie, zamiecie
I już na dzisiaj ma… finał!
Zajmie mu to pół godziny.
Może wtedy iść z kumplami.
Żona, gdy nockę odeśpi,
Sama się przecież… nakarmi.
A na to jeden z nich drwiąco,
Z pogardą i głupim śmiechem
Wyzwał Go od pantoflarzy,
Bo… powinien być mym szefem!
Krzyczał też, że mąż się daje
Przez żonę wykorzystywać.
Jego baba wszystko robi
I jeszcze jakoś… jest żywa!
Mąż powinien sobie siedzieć
I żłopać piwko spokojnie,
A żona chociaż pracuje,
To po pracy ma już „wolne”
I poradzi sobie w domu,
Bo „kobitki są żywotne”!
Wiele podobnych tekścików
Usłyszałam jeszcze wtedy.
Mąż spokojnie im wyjaśniał
Że wszystko się zmieni, kiedy
Będzie inna sytuacja
I znowu pójdzie do pracy.
Ja znowu zajmę się domem
I jak kiedyś „będzie cacy”.
Nie zrozumieli tłumaczeń
I poszli tam, gdzie dążyli.
Ja mam szczęście i współczuję
Kobietom takich goryli.
Na piątą rocznicę ślubu
Biżuterię dałem Żonie
Oraz zdjęcie z pierwszej randki
W piękną ramkę oprawione.
Fotka ta była zrobiona
Przez Jej dobrą koleżankę
Kiedyś, gdy Ją spotkaliśmy
Niespodziewanie, przypadkiem.
Pamiętam jak się cieszyła,
Że się fajnie dobraliśmy
I do pamiątkowej fotki
Za „modele” służyliśmy.
Teraz odszukałem zdjęcie.
Powiększyłem, wyostrzyłem
I w tajemnicy przed Żoną
W ramkę pięknie oprawiłem.
Żona bardzo się cieszyła
Z otrzymanej biżuterii,
A na widok fotografii
Prawie dostała… histerii!
Na widok zdjęcia westchnęła.
Jej twarz oblała się dąsem.
„O! jaka piękna rameczka”…
Odrzekła z dziwnym przekąsem:
Ja uśmiecham się pod wąsem
Zadowolony, lecz Ona
Wyjęła zdjęcie z rameczki
I nadzwyczajnie wkurzona…
Fotką psa je zastąpiła.
Kiedyś… romantyczką była!
Do mej żony przyszła siostra.
Miały coś do ustalenia.
Lecz jak zwykle się skłóciły,
Taka między Nimi… chemia!
Nie wiem czego dotyczyło,
Ale nigdy do tej pory
Ich spór nie był tak zaciekły.
Kłóciły się dwa potwory!
Padły wzajemne obelgi,
Jak na „panie” bardzo ostre.
Żonka była tak jak osa
Wściekła nie tylko na siostrę.
Za tydzień moja Małżonka
Ma obchodzić urodziny.
Chciałem załagodzić konflikt
By wreszcie się pogodziły.
Zapytałem więc Żoneczki
Czy jest „to coś” o czym marzy.
Chciałbym Jej coś dać w prezencie,
Niech swe pragnienie wyrazi.
Odpowiedziała, że od lat
Marzy tylko …o orgazmie.
Ale na mnie już nie liczy,
Bo w tych sprawach wciąż się… błaźnię.
Żona ostatnio pracuje
W biurze prawie na dwie zmiany.
Co dwa lub co trzy dni na Nią
Z dziećmi do nocy czekamy.
Ja muszę dzieci nakarmić,
I utulić do snu w łóżku.
To dość trudne dla mężczyzny,
Bo mamy dwójkę Maluszków.
Dziś przyszła do nas teściowa.
Jak zobaczyła mą „mękę”,
Sama zrobiła kolację!
Dzięki Mamo za wyrękę!.
Pomyślałem, że dziś mogę
Także żonce czas umilić.
Teściowa też się zgodziła.
Spakowała w jednej chwili
Całą kolację w „dwojaki”,
Bym zawiózł do biura żonce.
Obiecała, że sama wnet
Do snu utuli me Brzdące.
A w biurze… żony nie było!
A ten nowy, ważny projekt
Ma na imię Bonifacy,
Od niedawna z Nią w zespole.
Potem jeszcze się wydało,
Że żoneczka wśród kolegów
Uchodziła za… singielkę,
A to może dowieść czegóż?
Że zdradzała mnie już wcześniej
W innym biurze, gdzie „robiła”.
Mogę przypuszczać, że dawniej
Rogi mi już przyprawiła.
Mam rodzinę i teściową?
Dzisiaj ten znak zapytania
Zamiast kropki postawiłem.
Będzie kropka po badaniach?
Moja „kochana” mamunia
Wparowała nam do domu
Bez najmniejszej zapowiedzi
Nie po to, żeby nam pomóc,
Ale by „posiedzieć z nami
Przy kawce choćby przez kwadrans
I pogadać o rodzinie
Spokojnie, bez żadnych zadrażń”.
Powiedziała, że nie chciała
Na bezduszność się narazić
I nie wstąpić choć na chwilkę,
Bo mogłaby nas… obrazić.
Gdybyśmy się dowiedzieli,
Że w tej okolicy była,
To za złe byśmy jej mieli
To, że nas nie odwiedziła.
Potem siedziała przez bite
Trzy godziny żeby „spytać”,
Czy czasem pomiędzy nami
Coś niebezpiecznie nie zgrzyta.
Przecież od przeszło pół roku
Jesteśmy w stanie małżeńskim
Nie licząc życia „na łapę”
W dosyć długim… narzeczeństwie.
Obowiązkiem każdej żony
Jest danie „nowego życia”.
Tu zerknęła na syneczka:
„Oj lichy z Ciebie kobiciarz”!
Potem wzięła mnie pod ramię
I tak, by jej syn nie słyszał,
Orzekła, że to przeze mnie,
Bo ja jestem „baba licha”!
Każda mężatka powinna
Kusić swojego mężczyznę,
Żeby w łóżku, „jak Bóg każe”,
Odrabiał „swoją pańszczyznę”.
Taka właśnie jest instrukcja,
Co od swej matki dostała:
Dzięki niej „powiła” synka,
Z którym to ja będę spała.
Tę perorę zakończyła
Pouczeniem tylko dla mnie:
„Atak na jego plemniki
Przygotuj bardzo starannie.
Gdy chcesz, by Twoja macica
Nie była pusta jak bęben,
Pomaluj usta i oczy.
Wtedy „branie” będzie pewne”.
Obecnie można napotkać
Wiele pań i oczywiście panów
Potępiających zarazę
Co przyszła do nas z Wuhanu.
Właściwie to narzekają
Na trudności, które niesie
Nieodzowność ograniczeń
W życiu prywatnym, w biznesie…
Wiem, że w konkretnych warunkach
Ogólnego zagrożenia
Żeby przetrwać tę zarazę,
Potrzebne ograniczenia.
Mam niezbędną umiejętność
Adaptacji do warunków.
To jest podstawowy wymóg
Doczekania się ratunku.
To nie jest mój oportunizm.
Warunki są niewygodne,
Lecz dla jednostki konieczne,
Z interesem wspólnym zgodne.
Bo „dla wspólnej korzyści
I dla dobra wspólnego”[1]
Trzeba się podporządkować,
By uchronić Kraj od złego.
Siedzę w domu, bo mój zakład
Do odwołania zamknięto.
Żona jest bardzo nieswoja.
Brakuje Jej czegoś. Wiem to!
Staram się Ją uspokajać
I pomagam „zebrać w sobie”.
Asystuję nawet w kuchni.
Co tylko umiem, to robię.
Z trudnością mi to wychodzi,
Bo nigdy w kuchni „nie byłem”.
Teraz wszystkiego się uczę,
Nawet herbatkę zrobiłem!
Doceniam wszystko co robi,
Kontent, że mam Super-Żonkę!
Staram się być czułym dla Niej
Oddanym, dobrym małżonkiem.
Kiedyś wieczorem w łazience
Widząc, że Żonka się myje
Zakradłem się po cichutku
I pocałowałem w… szyję.
„Daj spokój, Karol – odparła –
Nie sprzątnęłam kuchni jeszcze”;
Odwróciła głowę, zbladła
Wyglądała jak „sto nieszczęść”!
Ja mam na imię Władysław.
Ona, gdy na mnie spojrzała,
Zaskoczona głupkowato
Prosto w twarz mi się rozśmiała.
Po chwili, już ze spokojem
„To był żart” mi wyjaśniła.
Że nieśmieszny, z tym się zgodzę.
Lecz czemu zmieszana była?
[1] Julian Tuwim – „Wszyscy dla wszystkich”
Mam pracowitego męża.
To mój ukochany Wacuś.
Oficjalne imię Wacław,
Ale dla mnie – „Mrówcia – Pracuś”.
Rzadko Go widuję w domu,
Bo pracuje w nadgodzinach.
Podobno bez Niego w biurze
Żaden projekt „się nie spina”.
Właśnie teraz znowu musi
Zostawać nawet do nocy,
Bo w biurze sobie nie radzą
Bez mego męża pomocy.
Dla wszystkich to ważny projekt,
Więc on musiał się poświęcić,
Choć narzekał, że tym razem
To… zupełnie nie ma chęci,
Gdyż jest bardzo pracochłonny
I nie dający… pieniędzy.
Gdy On w pracy, to ja muszę
Wiele rzeczy brać na siebie.
Dobrze, że mamy samochód,
To mam czym zakupy przewieźć.
Dziś też wracałam z marketu,
Gdy nagle jakaś paniusia
Wjechała w mój kufer na światłach.
Patrol ingerować musiał!
Zadzwoniłam więc do Wacka,
Ale numer był zajęty.
Przyjechał po dłuższej chwili
Mocno tą stłuczką przejęty.
Zdumiona chciałam zapytać
Skąd on o tej stłuczce wiedział,
Lecz zanim to uczyniłam,
On już… w tamtym aucie siedział.
Zdziwiłam się niepomiernie,
Ale wnet się wyjaśniło,
Że „lalunia”, ta od stłuczki,
Jest po prostu zwykłą zdzirą.
Teraz wiem, że ona to ten
Ważny „projekt” co „nie spina”,
A także, że „projektować”,
Znaczy to samo co „dymać”!
Nie wierzyłam, że tak łatwo
Nabrałam się na tę śpiewkę.
Robiłam mu kanapeczki,
A on posuwał tę dziewkę!
Byłam w parku na spacerze.
Mąż był oczywiście przy mnie.
Spotkaliśmy znajomego.
Wyglądał… rewelacyjnie!
Sam w rozmowie z nami przyznał,
Że to dzięki… rozwodowi
Pokochał życie na nowo
I teraz co chce, to robi!
Opowiadał szczegółowo
O swej nowej życia wizji
I że jedynie żałuje…
Odwlekania tej decyzji.
Zadzwoniła do nas córka,
Więc odeszłam trochę na bok,
A mój mąż nadal go słuchał
Z bardzo zasępioną twarzą.
Gdy córka się rozłączyła,
Zdążyłam jeszcze usłyszeć:
„Stary, zostaw ją, mówię Ci;
Wiesz, że Tobie dobrze życzę”.
Od tego spotkania w parku
Minął bodajże już tydzień,
A mąż chodzi zamyślony…
Ciekawe, co Go tak gryzie?