Wzięło mnie kiedyś tak jakoś,
Żeby coś zrobić dla siebie.
Właściwie to mam już wszystko,
Cóż zrobić? Naprawdę nie wiem!
W końcu się zdecydowałam
Na odświeżenie salonu.
Przecież to centrum każdego,
A więc też mojego domu.
Zmieniłam w nim układ mebli,
Tapety, nawet zasłony.
Dokupiłam kilka ozdób…
Piękny mam teraz salonik!
Rano sąsiad z naprzeciwka
Spytał z uśmiechem obleśnym:
„Dostrzegłaś już, że przez okno
Widać było twoje grzeszki”?A
Dziś czekałam w poczekalni
Na badanie USG.
Były też tam trzy kobiety,
Oczywiście oprócz mnie.
Rozmawiały o rodzinach,
O dzieciach i o młodzieży.
Jedna z nich bardzo krytycznie
Wzrokiem moją postać mierzy.
Rozmowa zmieniła wątek.
Patrzyły na mnie uważnie.
Chociaż rozmawiały szeptem,
Słuchałam bardzo wyraźnie
Ich wnikliwych komentarzy,
Jakie wszystkie starsze panie
Wymieniały między sobą
Przez cały czas patrząc na mnie.
Nasłuchałam się, że cały
Świat „zeszedł” już na manowce,
Bo dzieci płodzą dzieciaki
Jak króliki albo owce.
One nie wiedziały o tym,
Że czekałam na sprawdzenie,
Czy leczenie mej tarczycy
Rokuje mi … powodzenie.
Od lat mieszkam w innym mieście
Niż za młodu z rodzicami.
Zawsze, gdy ojciec jest u mnie,
Obiadki w knajpie zjadamy.
To nasza męska tradycja,
Bo gdy mama z Nim przyjedzie,
Zawsze stara się, by w domu
Ze mną oraz z ojcem siedzieć.
Wtedy, kiedy byłem z ojcem,
Zdarzały się sytuacje,
Że mnie i mojego tatę
Oskarżano o dewiacje.
Ludzie brali nas za parę
I ostro krytykowali
Za „niestosowny” ich zdaniem
Kontrast wieku między nami.
Wczoraj jakaś starsza pani
Przyczepiła się do taty,
Że za deprawację młodych
Do piekła po śmierci trafi.
Spokojnie jej odpowiedział,
Że mamy do spotkań prawo,
Bo przecież jest moim ojcem.
Wtedy… oblała go kawą!
To jest zastanawiające,
Że co niektórzy rodacy
Nie do siebie, lecz do innych
Chętnie stosują ostracyzm.
Mam współlokatorkę, która
Jest też moją przyjaciółką.
Każda z nas ma swego chłopca,
Lecz ten jej, to niezłe ziółko.
Chodziła z nim od pół roku,
Gdy „niechcący” zaciążyła.
Mnie powiedziała o ciąży,
Lecz przed chłopakiem ukryła.
Przekonałam ją do tego,
By powiedziała mu o tym.
On przyjął tę informację
Jako rodzaj anegdoty.
Lecz potem, gdy poznał prawdę,
Jeden wyciągnął z niej wniosek:
Ten dupek zwinął manele
I po prostu sobie… poszedł!
Załamała się dziewczyna
Postawą swego chłopaka.
Była bardzo zdruzgotana,
Już nie miała siły płakać.
Przyjaciół poznajesz wtedy,
Gdy bieda spada na ciebie.
Odpowiedzialność za ciążę
Wzięłam praktycznie na siebie.
Pomagałam przyjaciółce
W jej życiowej monotonii:
Dbałam o dietę, psychikę…
Wreszcie zapomniała o nim.
Zawsze byłam z nią w przychodni
I nawet w szkole rodzenia.
Do szpitala też ją wiozłam,
Gdy zaczęły się krwawienia.
Czekałam pod porodówką
Na narodziny dzieciaczka.
Byłam przecież przyjaciółką,
A to więcej niż… krewniaczka.
Ale przeciwnego zdania
Były panie ze szpitala.
Obserwowały mnie pilnie,
W końcu jedna wszczęła alarm:
„Co ta ohydna lesbija
Wpatruje się w nasze okna!
Z córeczki też lesbę zrobi.
Takie, to na Sybir pognać”!
Mam niewidomą siostrzyczkę,
Z którą się bardzo kochamy.
Szczególnie w ostatnim czasie
Nader mocno się wspieramy.
Bożena jest niewidoma.
W wypadku straciła oczy.
Gdy tylko mogę, to staram
Się ją opieką otoczyć.
Zawsze, nawet w swym pokoju,
Nosi ciemne okulary.
Czasami zwę Ją „Cybulska” –
Taki żarcik między nami.
Kiedy idziemy gdzieś razem,
Białą laskę skrywa w torbie.
Ja służę Jej swym ramieniem.
Tak jest bezpieczniej, wygodniej.
Ostatniej niedzieli rano
Szliśmy razem do kościoła.
Było ciepło i słonecznie.
Pełno ludzi dookoła.
Ubraliśmy się odświętnie,
Ale lekko, do pogody.
Chcieliśmy iść „po kościele”
Z Bożenką na pyszne lody.
W ścisku, bo tłum był dość duży,
Wchodząc na teren świątyni
Potrąciła starszą panią.
Nie chciała tego uczynić,
Bo przecież jej nie widziała.
Przeprosiła ją od razu,
Ale pani bez pardonu
Wnet narobiła hałasu.
Wykrzyczała do siostrzyczki:
– „Jak łazisz ty ślepa krowo”!
– „Tak, ja jestem niewidoma”,
Odparła grzecznie, rzeczowo.
Pani dalej na nią krzyczy:
– „Myślisz, że ci w to uwierzę?
Nosisz ciemne okulary
I dopuszczasz się… zberezeństw”!
Ja natychmiast zażądałem,
By przeprosiła mą siostrę.
Teraz ona mnie napadła
Jazgocząc swoją ripostę”
„Wy jesteście „kazirodcy!
Bo jak można z siostrą własną
Iść pod rękę do kościoła
I przytulać się, gdy ciasno!
A ona pewno udaje
Niewidomą, żeby kraść”!!!
Sytuacja dość niezwykła,
Dla nas obojga dość przykra…
Nie odpowiedziała mi nic,
Tylko weszła do kościoła
Dumna, jakby nad jej głową
Rozbłyskała… aureola.
Zaraz potem przy ołtarzu
Bardzo głośno się modliła.
Razem z innymi wiernymi
Do komunii przystąpiła.
Cały czas podczas celebry
Była w podniosłym nastroju,
A pod koniec nabożeństwa
Przekazała wszystkim wokół
Chrześcijański znak pokoju.
Pewna para mnie prosiła
Bym była dawcą jajeczka
Do zapłodnienia in vitro,
Bo z mężem chcą mieć syneczka.
Nie mają szans na dzieciaczka.
Ratunek tylko w zabiegu.
Odmówiłam im, ponieważ
Nie lubię łamania reguł.
Wyzwali mnie od najgorszych,
W tym od samolubnej suki.
Według nich jestem bez serca
Jak jakiś „pomiot biskupi”.
Nie uważam, że in vitro
Łamie wszystkie boże prawa.
Korzystanie z tej kuracji
Decyzji ludzi zostawiam.
Lecz teraz byłam przeciwna,
Bo o dobroć mnie poprosili
Były mąż z nową małżonką,
Którzy mnie kiedyś zdradzili.
Moja dziewczyna dostała
Pracę w innej miejscowości.
Tam też wkrótce zamieszkała,
A ja, śladami miłości,
Także za nią się przeniosłem.
Musiałem zamknąć mój lokal.
Niestety, w sprawie nowego
Jest jak dotąd pewna zwłoka.
Jestem rehabilitantem,
Więc na razie wynajmuję
Niewielkie mieszkanie w bloku
I tam pacjentów przyjmuję.
Dzisiaj pewien starszy sąsiad
Powiedział, że wszyscy wiedzą,
Że ja jestem męską dz**ką,
A jak gadają, to wierzą!
Zauważyli, że do mnie
Wciąż przychodzi masa ludzi.
Nikt z nich nie „siedzi” zbyt długo,
A to skojarzenia budzi.
Dorobili sobie resztę,
A „vox populi, vox dei.
Sytuacja jakby żywcem
Ściągnięta z filmu Barei!!!
Mam kłopoty finansowe.
Z ich powodu właśnie teraz
Umówiłam się z kolesiem
Poznanym dziś przez Tindera.
I to tylko dlatego, że
Przed seansem w kinie, najpierw
Pójdziemy zjeść smaczny obiad
W jego ulubionej knajpie.
To był mój najsolidniejszy
Posiłek od dwóch tygodni.
Najgorsze jest jednak to, że
Chyba zrobię to… ponownie
Jestem najmłodszą w mym biurze.
Mam dwadzieścia cztery lata.
Gdy mnie porównać do innych,
Jestem po prostu smarkata.
To dlatego bardzo często
Proszą mnie o wyjaśnianie
Różnych nowinek technicznych,
Na przykład na Instagramie.
W miarę moich możliwości
Pomagam wszystkim w mym biurze.
Czasem nawet muszę słuchać,
Choć nie chcę, różnych wynurzeń.
Dziś właśnie szef podszedł do mnie
Po kryjomu, skrycie, chyłkiem,
I spytał, dlaczego panie
Noszą tatuaż nad tyłkiem.
Bez namysłu mu odparłam,
Ze to na wzór Messaliny
Tatuują się w ten sposób
Wszystkie „te łatwe” dziewczyny.
Szef się strapił i po cichu
O dyskrecję mnie poprosił
Wyznając, że jego córka
Także ten tatuaż nosi.
Ja na pewno będę milczeć,
Bo innego wyjścia nie mam.
A może wyjawić prawdę?
Teraz to ja mam dylemat;
Co szef zrobi, gdy się dowie,
Że to była głupia ściema?
Mieszkam w samym centrum miasta
W zabytkowej kamienicy.
Piękna jest, gdy ją oglądać,
Ale tylko od ulicy.
Od podwórza to inny świat:
Wielki plac i ciąg garaży.
Zwykły człowiek pójść w tą stronę
Nigdy by się nie odważył.
To jest strefa „zastrzeżona”
Dla bywalców nocnych klubów,
Którzy z razem panienkami
Chodzą tam na „łubu – dubu”.
Monitoring i Policja
Jak dotąd nic nie wskórali.
Drut kolczasty też nie pomógł;
Zaraz go na złom sprzedali.
Dzisiaj o czwartej nad ranem,
Gdy wychodziłam do pracy
Kolejna para pod oknem
Mój trawnik genami znaczy.
Troszeczkę się przestraszyłam
I krzyknęłam mimo woli.
Oni także się przelękli.
Jej skórcz jego w niej zniewolił.
Pomimo znieruchomienia
Facet nie tracił rezonu
I mnie zapitym dyszkantem
Wyzwał językiem stadionów.
Kiedy wreszcie się uwolnił,
Butelką rzucił w me okno.
Lecz nie trafił, bo gdy ciskał,
To o swą „niunię” się potknął.