Pierwszego dnia na szkolenie
Tuż przed „dzwonkiem” przyjechałam
I musiałam usiąść z przodu,
Choć nie bardzo tego chciałam.
Drugiego dnia, nauczona
Na wczorajszym swoim błędzie,
Przyjechałam znacznie wcześniej,
By usiąść w ostatnim rzędzie.
Na początku prowadzący,
Zwrócił się do zebranych,
Z pytaniem, „Czy może dzisiaj
Jeszcze na kogoś czekamy”?
Krótka cisza, ale zaraz
Ktoś z sali krzyknął: „Brak babki,
Tej nadgorliwej grubaski
Z najważniejszej, pierwszej ławki”!
W naszej pierwszej licealnej
Jest kilku fajnych chłopaków.
Jeden z nich mi się podoba,
Lecz nie daje żadnych znaków.
A ja tylko o nim myślę.
Wstyd prosto w oczy zagadać,
A email-a napisać wprost
Także jakoś nie wypada.
Kiedyś na informatyce
Pracowaliśmy z programem,
Którego nie posiadałam.
Na jutro z niczym zostanę.
Nie miałam wyjścia i musiałam
Prosić Jego, by pozwolił
Wziąć Jego pendrive z programem,
By wieczorem się podszkolić.
Zgodził się. W domu stwierdziłam,
Że na „penie” miejsce wolne,
Więc dograłam Mu „przypadkiem”
Moje fotki, te „frywolne”.
Nie przewidziałam, że jutro
Zamiast zabrać go do domu,
On tego pena pożyczy
Zupełnie innemu komuś.
A ten chłopak mnie rozpoznał
I powiedział, że zobaczył
Coś, co nie było dla niego.
Nie chciałam Mu się tłumaczyć.
Chłopak jednak był w porządku
I na mą prośbę skasował
Wszystkie te moje wygłupy.
Bardzo mi zaimponował.
Popatrzył na mnie uważnie
I czerwieniąc się na twarzy
Wyznał mi, że już od dawna
O spotkaniu ze mną marzy.
Bo chociaż w klasie jest kilka
Fajnych i miłych panienek,
To ja jemu wpadłam w oko…
Czyżby to jest przeznaczenie?
Dawno, bardzo dawno temu
Uczyłem fizyki w szkole.
W klasie przedmaturalnej
Był jeden nieznośny koleś.
Co i rusz się odwracał do
Siedzących za nim panienek,
Jakby się do nich zalecał…
W końcu miałem dość tych scenek.
Nie mogłem już znieść tych głupot
I nie myśląc nazbyt wiele
Zwróciłem się do podrywacza
Z takim „gorącym” apelem:
„Romciu, chłopaku narwany,
Dam ci malutką przestrogę:
One lachy nie postawią,
A ja, owszem, zawsze mogę”.
Nastąpiła głucha cisza.
Dla mnie dziwne, że nikt nigdy
Do tematu już nie wrócił;
Romek też się przestał mizdrzyć.
A „lachę” mu postawiłem
Znacznie szybciej niż myślałem.
Podczas najbliższej klasówki
Na ściąganiu go złapałem!
Kiedy jeszcze studiowałam,
Różne „cuda” się zdarzały.
Jeden szczególnie pamiętam,
Bo uchronił mnie od „pały” .
Gdy byłam na drugim roku,
Zdawałam ciężki egzamin.
Nie miałam zbyt dużo czasu.
Wkuwałam całymi dniami.
Profesor wcześniej nam podał
Do nauki sto zagadnień.
Każdej zdającej osobie
Pięć z nich losowo przypadnie.
To był pisemny egzamin.
Wszyscy studenci z roku
Zebrali się w wielkiej auli.
Mną targał wielki niepokój.
Z początku nas pilnowali
Profesor i asystenci.
Pytania nie były łatwe,
Każdy nad arkuszem ślęczy.
Kiedy poznałam tematy,
Wyszło na to, że „coś wiem”.
Zabrałam się do pisania.
Lecz „mądrości” coraz mniej…
Czekam na cud natchnienia,
Gdy najlepsza koleżanka
Po kwadransie wyszła z auli.
Wykosiła ją „załamka”.
Bardzo grzecznie przeprosiła
Zdumionego profesora,
Że wychodzi, bo nie umie
Z pytaniami się uporać.
Profesor ją przekonywał,
Żeby jednak pozostała,
Bo pewnie sobie przypomni,
O czym teraz zapomniała.
Wtedy może zyskać szansę
Choćby na trójczynę słabą.
Zdanie tego egzaminu
Jest naprawdę ważną sprawą…
Ona jednak wyszła z sali.
Kilka minut po tym fakcie
Profesor też się oddalił,
Bo… w gabinecie „miał kawcię”.
Asystentów, którym ufa,
Zostawił, by pilnowali.
Oni zaraz się rozpierzchli
Po tej dużej przecież sali.
Jednych znałam osobiście,
A poniektórych z widzenia,
Gdyż z nimi właśnie studenci
Mieli grupowe ćwiczenia.
To ci zaufani ludzie,
Gdy nie było profesora
Starali się nam pomagać,
Udzielać uwag lub porad.
I to był ten cud prawdziwy,
Manna z nieba niespodziana.
Mała pomoc asystenta
Sesję mi uratowała!
Zaraz po szkole technicznej
Postarałem się o pracę.
Przyjęty zostałem na staż.
Nie dało rady inaczej.
Już pierwszego dnia przypadkiem
Usłyszałem, jak kierownik
Kłóci się z kimś mi nie znanym;
Z pewnością był to pracownik.
Ten ostatni wnet się wkurzył.
Wcisnął mu w dłoń jakiś świstek
Krzycząc: Nie rycz więcej na mnie.
Do tego masz już stażystę!
Zaraz święta, a forsy brak.
Namówiła mnie kumpelka,
Żeby wystąpić za kasę
Jako fryzjerska modelka.
To było ważne szkolenie
Tylko dla stylistów fryzur.
Absolwenci nabywają
Rewerencji[1] i prestiżu.
Pielęgnuję swoje włosy.
Poświęcam im dużo czasu.
Są łatwe do układania.
Nie mam z nimi ambarasu.
Po czterech godzinach cięcia,
Modelowania, czesania
Każda stylizacja była
Przez komisję oceniana.
Limit, to punktów dwadzieścia.
Główki moich koleżanek
Oceniono na szesnaście,
Nie najwyżej, lecz udanie.
Moja „stylistka” niestety
Dostała „aż” trzy punkciki.
Dobrze, że na moją gażę
Nie miały wpływu wyniki.
[1] Rewerencja: uszanowanie, poważanie, szacunek
Zszedłem rano do salonu,
A tam sobie spał na sofie
Pokręcony i skulony
Syn, piętnastoletni chłopiec.
Zdziwiony tą sytuacją
Spytałem dlaczego nie śpi
W swoim łóżku, w swym pokoju,
Gdzie materac bardziej miękki.
Wyjaśnił, że postanowił
Wynająć komuś swój pokój,
By zarobić na komputer,
Gdyż wszyscy już mają wokół.
Teraz tylko musi jeszcze,
Tak to perorował chłopiec,
Przyzwyczaić się szybciutko
Do snu na tej twardej sofie.
Synalek nie mógł zrozumieć,
Dlaczego mamy z tym problem
I się z mamą nie zgadzamy
Na rozwiązanie „tak dobre”.
Nie przespałam całej nocy,
Bo dzikie sny mnie męczyły.
Wstałam mocno niewyspana,
Czułam dziwaczne… odchyły.
Mój mózg był „ciut” ociężały
Jak nigdy dotąd, doprawdy;
A dzisiaj miałam zaliczać
Egzamin na prawo jazdy!
Poszłam tam, bo przecież czekał
Już na mnie egzaminator.
Wsiadłam do auta ciekawa,
Czy zareaguje na to.
Nie zauważył, więc najpierw
Manewrowałam na placu.
Poszło mi chyba dość dobrze,
Bo tylko powiedział „szacun”.
W czasie kursu dosyć dużo
Te manewry trenowałam,
Więc prawie automatycznie
Cały „parkur” pokonałam.
Wyjechaliśmy na miasto.
Jazda miejska to podstawa.
Wiele osób tu przegrywa
Automobilisty awans.
Wszystko mi się układało
Do pierwszego skrzyżowania.
Wyhamowałam samochód,
Znak „STOP” jazdy mi zabraniał.
Po dosyć długim postoju
Instruktor popatrzył na mnie
Z zaciekawieniem, lecz jednak
Surowo oraz nagannie.
Zapytał, na co ja czekam,
Przecież z lewej nic nie jedzie.
Nie wiedziałam, co mam jemu
Logicznego odpowiedzieć,
Gdyż uświadomiłam sobie,
Że ten mój mózg przytępiony
Oczekiwał, aż znak stopu
Zmieni kolor na… zielony.
Dostałem się na praktykę
Do firmy informatycznej.
Dotąd poznałem teorię,
Lecz nie mam wiedzy praktycznej.
Liczyłem na to, że będę
Działać z informatykami,
By praktycznie się zapoznać
Z nowymi technologiami.
Na początek otrzymałem
„Odpowiedzialne” zadanie:
Sterowanie drzwi wejściowych:
Otwieranie, zamykanie…
Drzwi były automatyczne,
Lecz czujnik do nich zepsuty.
Machaniem własną prawicą
Wymuszałem tych drzwi ruchy.
Musiałem wciąż obserwować
Osoby chcące przechodzić.
„Otwieranie”, „zamykanie”…
Przez okrągłe osiem godzin!
Całe pierwsze dwa dni praktyk
Ruszałem ręką, nie głową.
Miało tam być „na cyfrowo”,
A było… analogowo!
Kiedy byłam nastolatką
Miałam „pieriepałki” z „matmą”
Rodzice to humaniści.
Im także z matmą nie łatwo.
Żeby jednak pomóc córce
Dali mi korepetycje.
Korepetytor to student.
Miał wiedzę i aparycję.
Umiał dobrze wytłumaczyć
I uczył mnie stosowania
Wszystkich sposobów i reguł
Jak rozwiązywać równania.
Ale to wszystko kosztuje.
A „korki” nie są zbyt tanie
I dlatego mój ojczulek
Wymyślił dla mnie zadanie.
Po kilku lekcjach on stwierdził,
Że facet, sam urodziwy,
Nie będzie na moje wdzięki
Odporny i niewrażliwy.
Zalecił, żebym podjęła
Przecież niewielkie ryzyko
I poderwała mentora.
Lekcje dawałby za friko.
Do dziś mam kłopoty z „matmą”.
Mój syn ma korepetycje,
Bo tak jak ja nie rachuje,
Lecz ma bankowe ambicje!
Chociaż z matmą jest na bakier,
To rachować kasę umie
I jak dziadek wszystko sprzeda!
Jak to robi? Nie rozumiem.