Uważam się za kobietę.
Mój chłopak to wzór mężczyzny.
Od jakiegoś czasu widzę,
Że nasz układ jest dość dziwny.
Dotarło do mnie, że teraz
W naszym związku coś się zmienia.
Świadczą o tym namacalne
Fakty nie tylko wrażenia.
Wczoraj zabrałam miłego
Na kolację do tawerny.
Kelnerowi ja płaciłam,
On się patrzył i był bierny.
Gdy wróciliśmy do domu
Miałam chętkę pofiglować.
On wziął aspirynę i spał.
Mówił, że boli go głowa.
Role nam coś odmieniło?
Ja – chłopakiem, on – dziewczyną?
Miałam kiepskie przeżycia.
Skutkiem tego – depresja.
Poszłam do psychologa,
Właśnie trwa pierwsza sesja.
Szczerze mówię o swym życiu,
O dzieciństwie i młodości.
O krzywdach, co mnie spotkały
I krótkich chwilach radości,
Które spędziłam w ukryciu
W ramionach swego chłopaka.
Psycholog mi nie przerywa.
Patrzę na niego. On płakał!
Przez całe me młode życie
Z ojcem mam kiepskie relacje.
Kiedyś musiałem go słuchać,
Dzisiaj tylko irytacje
Wzbudzamy – on we mnie, ja w nim.
Nie możemy się dogadać,
Bo on mi, albo ja jemu
Każemy zjeżdżać lub spadać.
Kiedyś już nie wytrzymałem
I w twarz wykrzyczałem wszystko,
Co o nim naprawdę sądzę
Łącznie z nazwaniem sadystą.
On po dłuższej chwili ciszy
Schylił się nade mną nisko
I wyszeptał, jakby wsadzał
Znowu kij w nasze mrowisko:
„Najwyższy czas Ci powiedzieć,
Żeśmy Cię adoptowali,
A Twoi prawdziwi rodzice
Ciebie nigdy nie kochali”.
Wiem, że to nieprawda. Do dziś
Nie uwierzyłem „staremu”,
Bo skąd wzięłaby się u nas
Taka zgodność charakterów?
Jestem brzydkim nastolatkiem.
Nie podobam się sam sobie.
Ale to jeszcze nie wszystko,
Gdyż trapią mnie różne fobie.
Mam kłopoty z kolegami.
Nie mam żadnych koleżanek.
Takie osoby jak ja są
No-life’ami nazywane.
Nie mam chęci na naukę.
Mój cały świat, to komputer.
Spędzam przy nim całe życie.
Moja szkoła jest Facebookiem.
Mój sposób na moje życie
Dla rodziców jest udręką.
Nie wiem, czy mógłby go zmienić
Nawet sławny Makarenko.
Kocham bardzo moich „starych”,
Ale no-life to mój wybór.
Marzyłem, żeby rodzice
Poniechali swych sprzeciwów.
Powiadali jedno w kółko:
„Zostaw „kompa, wyjdź do ludzi”,
Chcąc we mnie taką formułką
Chęć do zmiany życia wzbudzić.
Z czasem wykazali więcej
Zrozumienia dla mych racji.
Są gotowi, żeby wreszcie
Znaleźć wyjście z sytuacji.
Oświadczyli mi to dzisiaj,
Że z nadzieją w przyszłość patrzą,
Bo nie grożą mi kłopoty,
Które innym życie paprzą.
Nie wpadnę więc w alkoholizm,
W ćpanie, co rozum odbiera,
W uzależnienie od seksu,
Et cetera, et cetera…
Nie zagraża mi też HIV
Ani niechciana ciąża
Oraz wiele strasznych rzeczy,
Za którymi nie nadążam…
Kiedy mi to powiedzieli
Byłem wielce zadziwiony,
Że mogło czyhać na mnie
Tyle „nieszczęść” z każdej strony.
Nieszczęście trafi się czasem
Ludziom, co naprawdę żyją,
Nie takim jak ja no-life’om,
Którzy zawsze gdzieś się kryją.
Zawsze robiłem na odwrót
Wszystko, czego zabraniali.
Jak postąpić w sytuacji
Gdy już na to przyzwalali?
Znów przekora bierze górę,
Bo przekorną mam naturę.
Pójdę nareszcie do ludzi
Wśród nich nie będę się nudzić.
Nie będę dłużej no-life’m,
Przerywam życiową plajtę!
Zmiana w życiu całkowita –
Rozpoczynam dolce vita!