Jestem już dwa lata z chłopcem,
Co świata za mną nie widzi.
Nie jestem „jakąś pięknością”,
Ale On mnie się nie wstydzi.
Z Niego też nie jest „amancik”,
Ale ma dużo uroku.
Wiem, że mnie kocha. Po prostu
Czuję to na każdym kroku.
Nie wiem, co Jego rodzina
Rozmyśla o naszym związku,
Lecz moja usiłowała
Zadusić go już w zalążku.
Mam tylko mamę i siostry.
To od nich słyszałam odzywki,
Że mój chłopak jest nic nie wart
I w dodatku jest też… brzydki.
Mimo tego wciąż z Nim jestem,
Choć o ożenku nie wspomni.
Ja o tym także nie myślę,
Bo bylibyśmy… bezdomni.
Obecnie każde z nas mieszka
Wraz ze swymi rodzinami.
Chciałabym zmienić swe życie,
Lecz to jest poza planami.
Myślę, że po jakimś czasie
Mój chłopak dostanie awans
I wynajmiemy mieszkanie,
Gdy będzie więcej zarabiać.
Dzisiaj nagle wszystko wokół
Jakby miało się odmienić.
Chociaż nie wiem, bo się boję,
Żeby tego nie przecenić.
Jego mama mimowolnie
Ujawniła mi fakt nowy:
Mój chłopak właśnie mi kupił
Pierścionek zaręczynowy!
Zaraz, gdy przyszłam do domu,
Pochwaliłam się rodzinie.
Mama tak się przeraziła,
Aż wezwała Boga imię.
Pierwsza siostra zakrzyknęła:
„Ooo niiee!!! tak wrzaskliwie,
Że zabrzmiało to jak skowyt
W słusznym, siostrzanym sprzeciwie.
Druga siostra, to ta starsza,
Zapytała, czy mam pewność,
Że pierścionek kupił po to,
Aby ożenić się ze mną?
Bo może jest jakaś szansa,
Że oprócz mnie, tej jedynej,
Ma on jeszcze gdzieś na boku
Inną naiwną dziewczynę!
