Rewolucja w mej rodzinie!
Babcia zostawiła dziadka
Po czterdziestu latach życia.
Dla mnie to była zagadka.
Wzięłam babunię na „spytki”.
Wydusiła, że „ma zamiar
Na nowo ułożyć życie,
I to jest początek dla zmian”!
Dziadek jest wprost załamany.
Zresztą trudno mu się dziwić.
Przez całe małżeńskie życie
Niczym babci nie uchybił.
Nikt też nie mógł się spodziewać
Tak desperackiego kroku
Po tej, która przez ćwierć wieku
Chodziła w tym samym koku!
Płakała w słuchawce babcia,
Że brakuje jej pieniędzy.
Że nie ma już nawet na czynsz
I właściwie żyje w nędzy.
Prosiła mnie o pożyczkę,
Choć jej trudno mówić o tym.
Niewiele jej pożyczyłem.
Mogłem tylko trzysta złotych.
Następnego dnia poszedłem
Odwiedzić biedną babunię.
To, co w jej domu zastałem,
Wypowiedzieć wprost nie umiem.
Babcia zrobiła imprezę
Dla kilkorga rówieśników
Jota w jotę taką samą,
Którą ja w akademiku
Dla kolegów urządzałem,
Kiedy całą sesję zdałem.
Teraz babcia mnie unika.
Dla mnie to gorzka nauczka.
Na wypłatę tęsknie czekam.
Jestem „zrobiony na wnuczka”?
Wychodziłem podchmielony
Z imprezy u koleżanki.
Półmrok, bo na starych schodach
Świecą tylko dwa „kaganki”.
Wtedy spotkałem staruszka,
Jak pieska do piersi tulił.
Dość ciężko wchodził na górę.
Ten widok mnie wprost rozczulił.
„Cześć koleżko”- Mówię do psa.
Sięgnąłem ręką do łebka,
Ale tylko pogłaskałem…
Bochenek suchego chlebka.
Dzisiaj rano w autobusie
Dosiadł się do mnie staruszek.
Ja też nie jestem już „młódką”,
Podczas jazdy siedzieć muszę.
Przesunęłam się na ławce,
Żeby pan miał dość wygodnie.
Rzeczywiście, kiedy usiadł
Poczuł się dosyć swobodnie.
Zaczął wspominać o naszym
Wspólnym dzieciństwie sprzed laty.
Nawet spytał, bo zapomniał,
O imię mojego taty.
Gdy powiedział do mnie – Marto,
Zrobiło mi się dość przykro.
Pomyślałam: to demencja
I to już nie w skali mikro.
Wczułam się w postać Martusi
Udając dawną znajomą.
Gdy zbliżał się mój przystanek
Wstałam udając wesołą.
W momencie, gdy go żegnałam
Starszy pan wypalił do mnie:
– Nigdy nie było Martusi.
Wcale nie mam takich wspomnień.
Ja to wszystko wymyśliłem,
Żeby twoją czujność uśpić
I bym mógł z bliska, przez chwilę
Patrzeć na twój bujny biuścik.
Moja już eks – narzeczona
Poszła do łóżka z facetem
Dwadzieścia lat od niej starszym
I w dodatku z moim szefem!
Byłem bardzo rozżalony,
Że ze starym mnie zdradziła,
Lecz dla niej to nie był problem
I tak to mi wyjaśniła:
Przecież wygląda dokładnie,
Jakim ty będziesz w przyszłości.
Więc to nie jest żadna zdrada,
Ale przejaw… ciekawości.
Jestem osobą samotną,
Panną w wieku balzakowskim.
Nie mam też bliższej rodziny,
Lecz to nie powód do troski.
Mam bardzo dobre kontakty
Z koleżeństwem z mojej pracy.
Lubią mnie, a ich przychylność
Bardzo wiele dla mnie znaczy.
Odkąd pamiętam, koledzy
Nawet się mnie nie pytali,
Tylko okazje do randek
Kilkakrotnie mi stwarzali.
Wreszcie mam trochę spokoju.
Nie będzie już niespodzianek.
Nadeszły Święta. W Wigilię
Wyszłam raniutko na ganek.
Nocny śnieżek uprzątam.
Zupełnie niespodziewanie
Mały kotek się przyplątał.
Bardzo brudny był i głodny.
Taka istotka lękliwa.
Szkoda mi się go zrobiło.
To prawdziwa z nędzą bida.
Zabrałam kotka do domu,
Chociaż cuchnął niemożliwie.
Gdy kąpałam go w szamponie,
Podrapał mnie dość dotkliwie.
Na rękach mam grube kreski
Sięgające aż po łokcie.
Mam też małe zadrapania
Na szyi i na dekolcie.
Żeby ukryć te „ozdoby”,
Włożyłam golf z rękawami,
Ale na dłoniach jest widać
Ranki pokryte strupkami.
Kot się u mnie zadomowił.
“Powiedział” mi to wieczorem.
Będę miała przyjaciela.
Stało się to w samą porę…
Po świętach poszłam do pracy,
Więc wszyscy zauważyli
Moje liczne obrażenia
I tak się zaciekawili,
Że niektóre koleżanki
Podglądały mnie w łazience,
By zobaczyć, jak wysoko
Mam pocięte obie ręce.
Powróciła dawna troska.
Teraz znowu, nieprzerwanie
Są podwójnie dla mnie mili.
Znów zaczęło się swatanie!
Dowiedziałam się, dlaczego.
Otóż cała firma „zgadła”,
Że targnęłam się na życie,
Bo samotność mnie dopadła…
Mój dziadek ma małą działkę
I więcej czasu niż młodzi.
Sam remontował swój domek
I płotek, by nikt nie wchodził.
Ten płotek jest prowizorką,
Na nowy musi poczekać.
Jednak sąsiad z działki obok
Rozpoczął bardzo narzekać:
Że nieładny, za wysoki,
Zrobiony całkiem bez kunsztu.
Psuje wygląd otoczenia
I w ogóle brak mu gustu.
Największy jednak był zarzut,
Że ten płot na drogę „wchodzi”.
Powiadomił władzę gminy,
Niech sprawdzi, co mu to szkodzi?
Przyjechało kilku panów.
Pomierzyli, odjechali.
Przy okazji także inne
Pomiary tam wykonali.
Sąsiad miał rację, ponieważ
Według panów geometrów
Płotek dziadka „właził” w drogę
Aż o dziesięć centymetrów.
Dodatkowo, przy okazji,
Mierniczy także stwierdzili,
Że dwaj dziadkowi sąsiedzi
Też źle płoty postawili.
Byli to: sąsiad, co skarżył
I jego szwagier cioteczny.
Urząd Gminy dla nich wszystkich
Jednakowo był skuteczny.
Wszyscy dostali decyzje
Ostatecznie stanowiące,
By ogrodzenie rozebrać
Przez najbliższe dwa miesiące.
Ten sąsiad, który był doniósł,
Ma płot nowy, betonowy,
Z kutymi w stali wrotami
Na dwóch słupach granitowych.
Szwagier swój płot wymurował,
Każdą cegiełkę fugował.
Brama to dzieło snycerskie,
Współczesna sztuka ludowa!
Jakie będą nowe płoty
Jeszcze nie bardzo wiadomo.
Obaj z dziadkiem jedno wiemy,
Że to był kosztowny donos.
Pracuję w domu opieki.
Opiekuję się chorymi.
Bywa ciężko, ale czasem
Znajduję w ludziach optymizm.
Dzisiaj już po raz kolejny
Musiałam podcierać dziadka,
Który znów trochę popuścił.
A dlaczego? To zagadka!
Przecież to pacjent „chodzący”.
Zawsze sam szedł do łazienki,
A po drodze przy okazji
Podrywał zdrowsze „panienki”.
Byłam zaniepokojona
Pogorszeniem jego stanu.
Czyżby to był pierwszy objaw
Niedyspozycji organów?
Zapytałam, czy się smuci
Z tej bardzo nagłej odmiany
Odparł, że on bardzo lubi
Kiedy my go „tam” smyramy.
Był sobie on i ona
Podstarzali oboje.
Ona na nogi słaba,
A on w krzyżu miał bole.
Ją przewlekły kaszel dręczy,
Jego serce zniszczył zawał.
Ją także pikawka męczy,
A on zawroty dostawał.
Nie zawsze jednak tak było.
Lepiej im się powodziło,
Bo oboje na etatach
Meble kupowali w ratach.
Dostali w bloku mieszkanie,
Aż pięć lat czekali na nie.
Do spółdzielni należeli
Nie dlatego, że tak chcieli.
Ale to państwo zadbało,
By małżeństwo zamieszkało
W nowym, słonecznym bloku
Z piękną zielenią wokół.
Mieli „full” wyposażenie:
Ścieki, gaz i ciepłą wodę.
Kotłownia ich ogrzewała,
Bez pieców mieli wygodę.
Tutaj córki wychowali,
Które dzisiaj są w oddali.
Pracowite życie mieli.
Ale żyli tak jak chcieli.
Ona ponad lat czterdzieści
W jednej branży pracowała.
Jego serce stres zamęczył
I w tym jest przyczyna cała,
Że zwekslowany na rentę
Zawodowe skończył życie.
Tak to los życiową puentę
Zaczął zapisywać skrycie.
W końcu pozostali sami,
Wraz ze swymi chorobami.
Ona ma trochę nadwagi
Lecz on od niej więcej waży.
U niego są bruzdy na twarzy,
Jej cera koloru malagi.
Jemu wypadły kędziory
I widać mu kształt głowizny.
Jej zapas włosów dość spory.
I w dodatku bez siwizny.
Jemu za to w kościach strzyka,
Że gdy idzie, to aż słychać.
U niego stwierdzono cukrzycę.
Ona od lat ma dychawicę.
On skrzeczy starczym dyszkantem,
Ona mówi miłym altem.
Tak to żyli on i ona.
Zgodnie, cicho i spokojnie.
Ona przez niego chwalona
On ma dobre słowo od niej.
Brali świadczenia od ZUS-u.
Z tego się utrzymywali
I ziemskiego exodusu
W „spokojności” dożywali
Swobodnie i bez nacisków,
Bez strat, ale też bez zysków.
Testamentu też nie mieli,
Bo go spisać nie musieli,
Cały ich stan majątkowy
Był skromniejszy niż zerowy.
Komornika sądowego
Jednak interesowała
Emerytura, nie cała.
Tylko w ćwierci ją zajmował
Na spłatę należnych świadczeń,
Będących ujemnym zyskiem
Działalności gospodarczej.
Oni odwiedzali córki.
Córki do nich przyjeżdżały.
A wnuczka i wnuczek mały
To ich starości podpórki.
Tak mijały długie lata
A oni nadal, wytrwale
Żyją spokojniutko dalej,
Choć wiek do ziemi przygniata.
Dziwowali się znajomi,
Że choć starzy, schorowani
Wbrew zasadom anatomii
Żyją. Czyżby zmutowani?
Czy nie wiedzą, że w tym wieku
Staruszkowie, mimo leków,
Muszą terminowo umrzeć,
Aby uratować budżet?
Czy śmierć o nich zapomniała,
Sama przecież starowinka?
O nie! Ona warowała
Pod ich drzwiami jak ta psinka.
Choć pukała mocno kosą,
Stojąc na posadzce boso,
Oni tego nie słyszeli,
Słuchawki na uszach mieli.
Nie otworzyli kostusze
Nieświadomie, lecz skutecznie.
Ona się denerwowała,
Bo nie mogła czekać wiecznie.
Kiedyś w takiej sytuacji
To przez komin wlazła niecnie.
Czy to nie jest jakaś kpina,
Że ten blok nie ma komina?
I właśnie w ten oto sposób
Kilku milionów osób
Mieszkających w blokach Gierka
Nie może kostucha spotkać.
Ona chodzi, na dach zerka
Zamiast komina – maskotka:
Wąski wylot wentylacji.
Chociaż trochę pokręcony,
Okapnikiem zadaszony
Pasuje do elewacji.
Jak ma przejść stara kostucha
Przez tak wąski kanaliczek?
Przecież kosa się nie zmieści,
Ani nawet jej buciczek!
To przyczyną, że obecnie
Ludzie żyją sobie dłużej.
Państwo płaci im świadczenia,
A to kwoty bardzo duże
Dziurawiące państwa budżet.
To jest zmorą kilku rządów
Jak wyrównać brak gotówki
Jest na to wiele poglądów,
Cały czas pracują główki,
Jak tenże problem uściślić,
Jaką reformę wymyślić.
A czas jak szalony leci
Rodzą się wciąż nowe dzieci
A starzy nie umierają,
Dalej kasę pobierają.
Potwierdza to statystyka,
Z której rubryk też wynika,
Że we współczesnej nam Polsce
Życie ludzkie coraz dłuższe.
Tylko powód trochę inny
Niż ciąg „GUSowskich” przypuszczeń
Na cały świat donosimy,
Że ludzkie życie chronimy.
Dlaczego je tak bronimy?
Bo… wyburzamy kominy!
2012.10
Siedemdziesiąt pięć latek mam
Więc nie pójdę na pielgrzymkę.
Zgaszę publiczną Jedynkę,
A najświętszą Jasną Górę
Obejrzę w Telewizji „Trwam”
Lub posłucham przez komórę.